Best of | Absa Cape Epic #3: gedeelde smart is halve smart
Door Jan Geys -
In een loodzware mountainbike meerdaagse als de Absa Cape Epic kent iedereen wel eens zijn ‘jour sans’. Onder het motto ‘gedeelde smart is halve smart’ is het altijd leuker om iemand naast je te hebben die je door die moeilijke momenten loodst. Vriendschapsbanden worden dan ook sterker nadat het stof is gaan liggen en nadat je samen de moeilijkste momenten hebt overleefd. En moeilijke momenten waren er weer genoeg tijdens deze tweede rit van de Absa Cape Epic.
Het peloton trekt zich op gang zonder Nino Schurter en Matthias Stirnemann. We vertelden het gisteren al dat het duo de handdoek in de ring gooide, al had Schurter oorspronkelijk nog gezegd dat hij de Cape Epic individueel zou verderzetten.
‘s Morgens ontbrak de wereldkampioen echter op het appel en de Zwitserse Esther Süss, die gisteren teampartner Angelika Tazreiter zag uitvallen, kreeg dan ook ‘de eer’ om als eerste in de geschiedenis van de Absa Cape Epic een rit te rijden in de speciale Leopard-trui. Deze trui werd in het leven geroepen voor de UCI-renners die na de opgave van hun teampartner alleen verder moeten.
Vooraan zien we ondertussen een ruime groep door het landschap razen. Op de voorposten herkennen we Alban Lakata, Manuel Fumic, Daniel Geismayr en Kristian Hynek.
Bij de vrouwen hebben de vier beste teams zich al snel losgegooid van de rest. In het wiel van Ariane Lüthi en Githa Michiels wachten Annika Langvad en Kate Courtney geduldig hun kans af.
Die kans hebben Jaroslav Kulhavy en Howard Grotts al geroken. Het duo rijdt virtueel in het geel wanneer een lekke band hen tot de orde roept. Gelukkig kunnen ze snel terug hun plaats innemen in de kopgroep.
Ook de Deense Annika Langvad en de Amerikaanse Kate Courtney hebben het hazenpad gekozen. Met een snelle blik over haar schouder vergewist de drievoudige eindlaureate (op drie deelnames, alsjeblieft) zich ervan of Kate Courtney op één van de vele klimmetjes nog in haar wiel zit. Dat is het geval, alles loopt dan ook gesmeerd …
Maar soms hapert de ketting al eens. Githa Michiels en Ariane Lüthi kunnen daar over meespreken. Michiels kreeg het op het einde van de rit lastig op een kort en venijnig klimmetje, moest lossen en zag dat Lüthi niet op- of omkeek en zich vastbeet in het wiel van Annie Last en Mariske Strauss.
Moederziel alleen zat er voor Michiels niets anders op dan de laatste restjes energie uit haar lichaam te persen om op het nippertje het gat terug dicht te rijden. En nu ze toch bezig was met een sprintje uit haar benen te schudden, kon ze maar beter doortrappen tot op de meet. Resultaat, samen werden Michiels en Lüthi alsnog tweede na de ongenaakbare Langvad en Courtney.
Aan de finish zou Lüthi zich verontschuldigen met de woorden dat ze zelf op haar limiet zat en liever wat energie wilde sparen dan dat ze zich moest laten uitzakken en Githa toch niet van dienst zou kunnen zijn. Stiekem hoopte ze ook dat Githa sterk genoeg zou zijn om op het vlakke toch nog het gat dicht te rijden …
… en daarin kreeg de drievoudige ex-winnares gelijk. De quote die Githa overeind hield in deze moeilijke momenten: “Pain is acceptable, quitting is not.”
De Absa Cape Epic kan je dan ook beschouwen als een stevig weekje teambuilding. Al hebben deze twee dat misschien niet meteen nodig. Want zeg nu zelf, wat is er sterker dan een broederband. Zelfs een zware uitputtingsslag als de Cape Epic krijgt dit niet kapot, moeten ex-wielerprof Jurgen Van den Broeck en zijn broer Kurt gedacht hebben.
De uitdaging was om na de carrière van Jurgen samen dit avontuur aan te gaan en via onze collega’s van Sporza liet de voormalige nummer drie uit de Tour de France al weten dat “de Cape Epic veruit het mooiste event is waaraan ik ooit heb meegedaan!” Uit de mond van iemand die de halve wereldbol heeft afgereisd om te koersen zijn dat woorden die kunnen tellen …
Bij de heren wordt op de Bosvark-singletrack alles opnieuw door elkaar geschud na een nieuwe lekke band van Jaroslav Kulhavy. Kulhavy en Grotts zouden de kop van de wedstrijd niet meer terugzien …
De weg naar de ritwinst lag daardoor voor de tweede dag op rij open voor het Cannondale Factory Team. Geletruidrager Henrique Avancini weet hoe belangrijk een teampartner is en geeft ons nog hun sleutel tot succes mee: “Er zijn weinig teams die dezelfde balans hebben gevonden als wij. Wat er ook gebeurt, we blijven altijd rustig. Ook wij zien hard af, maar toch maken we nog plezier …”
Nu de kopmannen naar huis zijn, kregen de Young Guns van Scott-Sram een vrijgeleide. Andri Frischknecht en Michiel van der Heijden eindigden meteen als vijfde. We zijn benieuwd of ze de komende dagen net als vorig jaar een rit kunnen winnen. Frans Claes en Markus Bauer eindigden in hun spoor als zesde.
Na twee dagen in en rond het Arabella Wine Estate is het morgen tijd om Robertson de rug toe te keren. De karavaan trekt dan naar Worcester en dat via de langste rit van deze Absa Cape Epic, een rit van 122 kilometer en 1800 hoogtemeters.
Het dagelijks nieuws en de uitslagen van de Absa Cape Epic 2018 kan je hier volgen: www.vojomag.nl/?s=absa+cape+epic
