Perskindol Swiss Epic 2017: met bestemming Matterhorn

Door Kristien Achten -

  • Sport

Perskindol Swiss Epic 2017: met bestemming Matterhorn

Vers van de pers: de nieuwe website van de Perskindol Swiss Epic 2018 is online en de inschrijvingen zijn geopend. Zij die houden van een uitdaging, van avontuur en van de Zwitserse natuur weze gewaarschuwd. Maar eerst een throwback naar de editie van 2017, waar VojoMag mocht aantreden als exclusieve Perskindol Ambassadors.

Met de leiderstrui uit 2016 in handen kozen we opnieuw voor de Flow-formule. Het moet gezegd dat dit eerder unieke concept een schot in de roos is. Door gebruik te maken van shuttles en bikelifts wordt een alternatief geboden voor zij die vooral willen profiteren van de machtige afdalingen die het hooggebergte in Wallis te bieden heeft. In cijfers pakt de Epic uit met 12.600 hoogtemeters en 13.200 daalmeters en trakteert de Flow op maar liefst 16.000 daalmeters voor ‘slechts’ 6.650 hoogtemeters.

Ook dit jaar koos de organisatie voor drie pittoreske gastdorpjes. Met Grächen, Leukerbad en als kers op de taart het befaamde Zermatt, kon er alvast op de Zwitserse gemütlichkeit gerekend worden. Daags voor de start staat de Perskindol-boog al fier te pronken op het dorpsplein in Grächen. Stilaan stromen de enthousiaste mountainbikers binnen, lopen de terrasjes vol en worden de kuiten van de tegenstand opgemeten.

Proloog: Grächen – 18 km, +650 m / -1150 m

Met de gondel werden we tot aan de start op 2133 meter hoogte gebracht, waar zowel de start voor de Epic- als de Flow-versie voorzien was. De organisatie had alvast een klas enthousiaste kinderen op de berg gedropt. Tien op tien voor sfeer en gezelligheid! In koor werden de laatste tien seconden afgeteld en dan was het joelen en dringen voor een high five. Super toch! We voelden ons meteen de helden van de dag.

De startklim ging stevig omhoog, we proberen net niet te sterven en zijn stiekem blij wanneer we merken dat ook de tegenstanders afzien. Eén keer boven hadden we een viertal koppels ingehaald. We werden zelf ook ingelopen door een Australisch koppel dat 30 seconden na ons gestart was en we draaiden alle registers open in de eerste afdaling van de week. Op papier zien de afdalingen er altijd lang uit, maar door de afwisseling van switchbacks, snelle en technische stukken waren we weer veel te snel beneden.

Tijdens de slotklim van 300 hoogtemeters voelden we de Australiërs nog terugkomen. We schakelden nog een tandje hoger en compleet uitgeput konden we toch voor hen de finishzone binnenrijden. Voor de leiderstrui was het verschil net niet groot genoeg, met slechts 15 seconden lag het hebbeding wel binnen bereik. We konden toen al vermoeden dat het spannende dagen zouden worden!

Stage 1: Grächen – Leukerbad – 72 km, +1600 m / -4050 m

Een mix van Flow- en Epic-rijders staan achter het lintje te wachten op het startsein. De start wordt voor beide groepen samen gegeven, maar waar de Epic-rijders na 40 kilometer aanzetten voor de volgende klim, worden de Flow-rijders een eerste keer uitgecheckt en naar de shuttles begeleid.

Op de startklim na begon de rit meteen met een goede duik naar beneden. Op een technische switchback afdaling konden we de Aussies in het groen bijbenen en 20 kilometer en 1000 hoogtemeters later reden we virtueel in het felbegeerde truitje. In de volgende klim kwamen ze ons weer voorbij gesneld wat de machtsverhoudingen duidelijk maakte: snelle klimmers versus rappe dalers.

Het eerste deel van de dag bevatte zowat alle klimmeters en met een minieme achterstand aan het eerste checkpoint kon dit wel eens ons dagje worden. De tweede etappe van de dag begon met een afdaling van 1400 tot 600 meter waarbij we ons wagonnetje aanhaakten bij het ongenaakbare Belgische leidersduo bij de mannen, Michiel Van Aelbroeck en Frans Claes. De korte powerclimbs logen er niet om en we reden snel terug alleen. Beukend tegen de wind bleven we onze virtuele trui in de laatste tien vlakke kilometers verdedigen. Iedere seconde telde.

Een shuttle en een lift later stonden we op een hoogte van 2313 meter in de sneeuw. Geen tijd om aan de kou te denken, snel nog iets naar binnensteken en full gaz. We overleefden de gladde wortels en tricky haarspelden en het groen werd het onze. Als Perskindol Ambassadors mochten we trouwens ook proeven van de Heaven-formule. Niets zo goed als na een intensieve sneeuwetappe te bekomen met een welverdiende massage en zalige wellness.

Stage 2: Leukerbad – 52 km, +1050 m / -3550 m

Ontwaken, opstaan, havermout naar binnen lepelen en … de groene trui aantrekken. Zo voelt Froomie zich dus. Of zou de kleur een verschil maken? En dan dat starten in de eerste box, tussen de grote jongens (en meisjes), het voelt toch wel even speciaal. Het Perskindol-promoteam legde het trouwens allemaal vast op de gevoelige plaat, te zien in de video “One day with the Perskindol-VojoMag Team”.

Omdat je aan ieder checkpoint voldoende tijd, drank, eten en soms zelfs een massage kan nemen, wordt er tussen de checkpoints op het scherpst van de snee geraced. Eigenlijk rijd je niet één, maar twee of soms drie XCO-races op een dag. Vandaag bestaat de eerste race uit: overleven op een klim van 5 kilometer, gevolgd door 15 kilometer naar beneden knallen en een tijdrit van 10 kilometer tegen de wind beuken. Daarna kruip je gezellig samen in de shuttle en komt het net niet tot Vlaamse meezingers op weg naar de volgende start.

Het tweede deel werd ingeluid als ‘het stuk met dé brug’. Dé brug is de op 190 meter hoogte bengelende hangbrug van Niouc. Met klamme handjes en knikkende knieën bereikten we de overkant. Het bungeespringen lieten we voor een andere keer.

Opnieuw trekken we met de hele meute naar een hoogte van 2313 meter voor de start van het laatste deel. De sneeuw van gisteren had de Zwitserse bergtop omgetoverd in een modderpoel waar menig hangbuikzwijn jaloers op zou zijn. De combinatie van de betere Zwitserse moddergrond en degelijke Zwitserse koeienstront maakte het een onmogelijke missie om droog en spatvrij beneden te geraken. Het verschil tussen de Epic- en de Flow-rijders was vandaag niet enkel te merken aan de veerweg. Voor de tweede keer op rij mochten we na afloop op het hoogste schavotje om het groen rond onze schouders te draperen.

Stage 3: Leukerbad – 35 km, +800 m / -1800 m

Donderdag, flowdag. Epic- en Flow-rijders rijden vandaag dezelfde rit. Maar daar dachten de weergoden anders over. Om het voorspelde onweer te vermijden werd last minute een parcourswissel uitgedokterd en de start vervroegd. De bergtop werd vermeden en de Flow-rijders kregen toch een shuttle. De kans voor ons om nog een dagje langer in het groen te blijven. Op de klim zetten we alles op alles. Als we in het spoor van de Australische klimgeiten boven kunnen komen, moet het in de gladde afdaling lukken om wat extra tijd te pakken.

De eerste 600 hoogtemeters verliezen we net geen twee minuten en we vliegen er bergaf volle bak in. Blijkbaar hebben onze vrienden deze morgen wat extra lef in plaats van koffie getankt, want ook bergaf lijkt het verschil tussen beide teams kleiner te worden. Het maakt de strijd nog spannender. We worden tweede in de rit, maar we houden de leiderstrui met een krappe 15 seconden nog een dagje langer vast.

Dat de organisatie een goede keuze maakte met het inkorten van het parcours blijkt later in de namiddag. De hemelsluizen gaan helemaal open en de temperatuur zakt tot aan het nulpunt. Enkele teams komen helemaal verkleumd en doorweekt binnen en enkele honderden meters hoger valt er een mooi pak sneeuw. En wij, wij genieten andermaal van de natuurlijk verwarmde kuurbaden en power jet massages in Leukerbad.

Stage 4: Leukerbad – Zermatt – 65 km, +1300 m / -3250 m

De vierde etappe bracht ons met twee tussenstops van Leukerbad naar Zermatt. De klimmen zouden relatief kort zijn en de afdalingen technisch en rotsiger. Zo weinig mogelijk tijd verliezen bergop en met een zekere marge zo snel mogelijk bergaf: het plan is dus simpel!

Tot je daar zit natuurlijk. We reden een, voor ons doen, uitstekende klim en genoten volop van de alweer magnifieke afdaling te midden van impressionante 4000 meter toppen. Onze Australische vrienden hadden echter ook een superdag en zo kwamen we wiel in wiel terecht op de laatste vlakke 8 kilometer van de eerste special. Uitgeput van drie dagen koersen hadden we slechts één blik nodig om mekaar niet te bestoken en gezellig babbelend de eerste special af te ronden. Ook dat is de Flow!

De wapenstilstand was van korte duur en na een bijzondere stoeltjeslift begonnen we aan de tweede special richting Zermatt. Bijzonder, omdat de stoeltjeslift geen bike-voorzieningen had en we dus noodgedwongen ons belangrijkste wapen op de schoot namen richting de top. In Zermatt namen we het kabelbaantreintje naar Sunnegga op een hoogte van 2288 meter. De Matterhorn toonde zich vandaag in al zijn glorie en dus konden de vakantieselfies niet uitblijven.

Genoeg geposeerd, tijd voor actie. Het eerste deel verraste door het open landschap, de haarspelden en een kleine koprol. Het tweede deel verraste vooral door de vele verbaasde Japanners op het pad. Doordat je vrij kan kiezen hoelang je pauze neemt tijdens de verschillende etappes, is het heel moeilijk om te weten wat je status is ten opzichte van de verschillende deelnemers. Op zich is dat ook niet zo belangrijk, maar omdat het in onze reeks zo close was, werd er gereden voor elke milliseconde en was het ’s avonds bang afwachten op het verdict. Uiteindelijk bleek dat de Aussies vandaag iets meer dan een halve minuut sneller waren, waardoor we algemeen een achterstand hadden van 27 seconden.

Stage 5: Zermatt – 36 km, +1250 m / -1900 m

Nog één relatief korte stage te gaan. We hadden echter twee problemen. Ten eerste de extreem lange startklim van 1600 tot 2580 meter en ten tweede de “I don’t care if I die here”-mentaliteit van onze concurrenten. We beseften dat de anderen in sé over de betere papieren beschikten, maar verplichtten onszelf erin te blijven geloven. We zouden voor een laatste keer alles geven.

Steil, steiler, steilst, het was afzien, maar ook prachtig, tot aan de Schwarsee. En dan … De organisatoren hadden het beste tot op het laatste bewaard. Wat een afdaling, wat een impressionant decor. We zijn de laatste jaren toch al heel verwend geweest met diverse technische trails in supermooie omstandigheden, maar dit overtrof alsnog de verwachtingen. Zelfs de Zwitsers die bij ons in de buurt reden waren onder de indruk van de machtige panorama’s.

Na het eerste rondje Zermatt bleek de achterstand tot onze verbazing redelijk beperkt. We gaven onszelf nog een kans, een waterkansje noemen ze dat in België. Met het treintje werden we opnieuw naar Sunnegga gebracht voor de laatste special van de week. Eerst nog een klimmetje overwinnen en dan uitbollen naar Zermatt.

Achter iedere bocht bleef het pad verder omhoog lopen. Nergens steil, maar wel eindeloos. We reden beiden op onze limiet en haalden steeds meer teams in. Het vertrouwen steeg en we begonnen er meer en meer in te geloven. Veel genieten was er niet bij in de laatste afdaling van de Riffelalp, wel de focus op de trails houden, niet te veel rondkijken en vooral niet lekrijden op de heel rotsige ondergrond.

Aan de finishlijn was de spanning te snijden. Opnieuw waren we voor onze collega’s gestart en dus was het afwachten tot zij over de lijn kwamen. Wachten, … en wachten, … Gelukkig was er wel een biertje te vinden om de zenuwen te bedaren. Onze categorie was de enige categorie in de race waar nog iedere seconde telde. Plots kwamen de groene truien aangesneld en net als ons totaal uitgeput over de finishlijn gereden.

Het verdict volgde enkele minuten later toen onze namen over het scherm rolden. Winnaars van de dag: team Perskindol – VojoMag – 2:44:41, tweede plaats: team Flight Centre-Bike Rite – 2:45:41. Ogen pinken, flikkeren, nog eens kijken, dat is één minuut en dus voldoende voor de eindoverwinning! Armen in de lucht, bier in het rond, iedereen heeft het geweten. Wat een ontlading van een fantastische week. Onze Australische vrienden waren ontgoocheld, maar het blijft een race en al snel konden we er samen om lachen en het feest inzetten.

De Belgen

We waren tijdens deze week in goed Belgisch gezelschap. Terwijl Michiel Van Aelbroeck en Frans Claes de Flow-versie bij de mannen op hun naam schreven, konden Alice Pirard en haar Zwitserse partner Ariane Lüthi in de Epic-versie drie etappes op hun naam schrijven. In het algemeen klassement kwamen ze na wat mechanische pech 12 minuten te kort op de winnaars van de Cape Epic, Stenerhag/Süss.

Daarnaast waren er nog mooie podiumplaatsen voor Inge Asselman/Vital Vranken in de Epic Mix en Raf De Bakker/Bart Houben in de Flow Men. Ten slotte nog een fijne dankjewel aan Agnes en Eddy voor de hulp en aanmoedigingen en aan de broers Van Raebroeckx voor de sfeer en gezelligheid.

Conclusie

De Swiss Epic is niet alleen een onvergetelijke MTB-meerdaagse door de machtige vergezichten en impressionante trails, maar ook de unieke Flow-formule draagt zeker bij tot het succes. Bij andere wedstrijden is de kortere afstand meestal het kleine broertje, maar door dit concept en de keuze van de trails merk je dat steeds meer bikers na eerst de Epic te rijden, nadien voor de Flow kiezen. Waar bij langeafstandswedstrijden de nadruk ligt op doseren, klimmen en zo fris mogelijk overleven, kan je nu iets meer op je limiet rijden en proberen alle secties met de volle 100% aan te vatten.

Dankzij de shuttles leer je ook de andere deelnemers beter kennen en heerst er onderweg een sfeer die op andere events moeilijk te evenaren is. Je ziet marathonrijders doorheen de week het plezier van de trails ontdekken, terwijl er voor de fysiek minder onderlegde biker een betere balans zit tussen klimmen en trails rijden. De organisatie is sinds kort echter in handen van de internationele Ironman-groep, waardoor de Swiss Epic gaat fungeren als een kwalificatiewedstrijd voor de Cape Epic. Hierdoor heeft men beslist de Flow-versie (voorlopig) te schrappen. Een doodzonde, als je het ons vraagt.

Toegegeven, het is niet goedkoop. Maar de hele week wordt er werkelijk voor alles gezorgd en je rijdt doorheen één van de mooiste stukjes van Zwitserland, inclusief de meest comfortabele hotels. Vanaf 2018 wordt er een budget-formule ingevoerd, waardoor het allemaal ook iets haalbaarder wordt. Een aanrader!

Meer info over de Perskindol Swiss Epic 2018 op swiss-epic.com

Foto’s copyright Swiss Epic/Apix, Mariusz Maasewerd, Michael Suter

DoorKristien Achten