Transalp Challenge 2017: een onvergetelijk verjaardagsfeest

Door Stijn Delagaye -

  • Sport

Transalp Challenge 2017: een onvergetelijk verjaardagsfeest

Twintig, zo jong werd de Transalp Challenge dit jaar. Mijn eerste kennismaking met de Transalp dateert dan ook al van ‘98, toen ik in het vliegtuig ergens hoog boven de Indische Oceaan – terugkerende van de Crocodile Trophy – door een magazine bladerde met het verslag van de eerste editie. Dit jaar wilde ik het feestje dan ook voor geen geld missen, maar daarvoor moest ik wel eerst een teammaat ronselen.

Je kent het verhaal wel: werk, tijd, huis, kindjes, … De plannen om een keertje deel te nemen aan de Transalp Challenge werden dan ook telkens opzij geschoven, maar dit jaar was er geen ontkomen meer aan, ik zou deelnemen aan de moeder van de Europese MTB Stage Races. De laatste hindernis die ik moest nemen was een teammaat vinden en daarvoor had ik al iemand in gedachten. In 2016 had ik zijn hoofd al een keertje kunnen zot maken om samen deel te nemen aan de Grand Raid in Verbier. Als puntje bij paaltje kwam, moest ik toen forfait geven en hij trok dan meer op zijn eentje naar Zwitserland om er zijn eerste echte grote mountainbikewedstrijd te rijden. Ik trek dus een tweede keer mijn stoute schoenen aan en klop nog een keertje aan bij mijn buurman Koen …

“De wat?” antwoordt Koen me op mijn vraag of hij geen goesting heeft om dit jaar ‘den Transalp’ te rijden. Ik leg hem geduldig uit dat het om een zevendaagse MTB-race gaat van 550 kilometer dwars door de Alpen en de Dolomieten en dat deze wedstrijd in duo wordt gereden. “Dat kan ik niet!” antwoordde Koen ferm. Ik weet niet wat hem uiteindelijk over de streep heeft getrokken, misschien de aanlokkelijke gedachte van de finish aan het Gardameer, maar niet veel later was onze inschrijving een feit …

Veel tijd voor training was er weer niet bij en met 2000 kilometer in de benen was ik toch wat bang hoe ik het er vanaf zou brengen, om nog maar te zwijgen over hoe mijn knie dit avontuur zou overleven. Maar goed, voor de start hadden Koen en ik afgesproken dat uitrijden en genieten van de sfeer en omgeving ons doel zou zijn! Met dat in mijn achterhoofd leg ik me dan ook niet te veel druk op mijn schouders.

Maar zoals ik wel verwacht had, mezelf kennende, begon het weer te kriebelen van zodra ik in het Oostenrijkse Mayrhofen dat startnummer in mijn handen kreeg, iets wat Koen nog meermaals zou ondervinden …

Maar daar vertel ik op de volgende pagina meer over

DoorStijn Delagaye