Transalp Challenge 2017: een onvergetelijk verjaardagsfeest - Transalp Challenge 2017: welkom op de Highway to Hell!

Door Stijn Delagaye -

  • Sport

Transalp Challenge 2017: een onvergetelijk verjaardagsfeest - Transalp Challenge 2017: welkom op de Highway to Hell!

Transalp Challenge 2017: welkom op de Highway to Hell!

Naar wat men me heeft wijsgemaakt galmt bij de start al twintig jaar lang Higway to Hell door de boxen, en ook bij deze twintigste editie is het van dat. Ben ik nu zo overdonderd door het geschreeuw van AC/DC dat ik met een klein hartje aan de eerste etappe begin, of zit de eerste klim daar voor iets tussen. Die Pfitscherjoch is meteen een slordige 30 kilometer lang, al is het eerste deel over asfalt. Koen en ik zoeken ons tempo en samen banen we ons een weg naar boven. We genieten volop van de sfeer, de uitzichten en zelfs van de gedachte aan de uitdagingen die ons nog te wachten staan.

Het valt me dan ook op dat ik helemaal niet bezig ben met de positie waarin we rondrijden en ik laat me gewoon meedrijven in het peloton. Maar het duurt niet lang meer of mijn wedstrijdgenen worden toch al een eerste keer geprikkeld. We staan aan de eerste bevoorrading, nog steeds ergens op de flanken van de Pfitscherjoch, en ik grabbel snel het nodige om onmiddellijk terug te kunnen vertrekken om toch maar niet te veel tijd te verliezen. Koen blijft echter zijn rustige zelve en tempert me meteen. “How, eventjes op adem komen hé en wat energie opdoen!”

Copyright Markus Gerber / Bike Transalp Challenge

We schakelen een tandje bij en snellen naar de Valser Jöchl, de tweede klim van de dag. De supersteile klim voert grotendeels over asfalt en Koen krijgt hier voor het eerst bezoek van een duistere figuur. Jawel, de figuurlijke man met de hamer komt even dag zeggen. Al wordt Koen toch niet echt vrolijk van zijn bezoek … Boven moeten we een stukje ‘schieben’, zoals dat zo mooi klinkt in het Duits. Te voet naar boven klauteren dus!

Copyright Miha Matavz / Bike Transalp Challenge

Deze afdaling is al van een technischer kaliber en Koen en technische afdalingen … er bestaan betere matches dan dat. Lachend hadden we al gezegd dat Koen bergop de kop zou trekken en dat ik de afdalingen wel voor mijn rekening zou nemen en dat Koen in dat geval me enkel maar moest volgen …

Gelukkig bleef Koen ook hier zijn onverstoorbare zelve en heeft hij me niet gevolgd … als ik even later door de lucht vlieg.

Gelukkig bleef Koen ook hier zijn onverstoorbare zelve en heeft hij me niet gevolgd … als ik even later door de lucht vlieg. Het gevaar schuilt dan ook in elk hoekje en mede door een aarzeling van een voorganger lig ik in het decor te spartelen. Er schiet een kramp in mijn kuiten die ontzettend veel pijn doet en het duurt even vooraleer ik terug deftig kan stappen. Nadat ik wat op adem ben gekomen, zoeven we doorheen de wijngaarden naar de finish in het centrum van het gezellige Brixen.

Copyright Markus Greber / Bike Transalp Challenge

De volgende dag zijn we nog maar goed en wel ingeklikt in onze pedalen of mijn gps drukt ons al met onze neus op de feiten: 18% pinkt er op mijn schermpje. Dit is niet meteen bevorderend voor de moraal en het is voor ons beiden dan ook al doodgaan voor de eerste bevoorrading. Maar er liggen twee mooie momenten op ons te wachten. Ten eerste is er het fenomenale uitzicht dat ons eraan herinnert dat de Dolomieten binnen handbereik liggen. Dat andere moment is het fenomenale uitzicht op de stukken watermeloen, ananas en banaan aan de bevoorrading …

We kunnen weer lachen en genieten van de leuke afdaling die volgt. Op de Würzjoch voel ik het een tweede keer in mijn kuiten kriebelen, want de niet te steile asfaltklim – tot 6% – gaat me al een heel stuk beter af dan de eerste steile puist. Ik probeer Koen zijn hoofd wat zot te maken, maar ik ondervind nog maar eens dat het precies niet zo makkelijk is om hem onder druk te zetten.

Een lange afdaling recht naar de finish vond de organisatie niet uitdagend genoeg, dus kruipen we even later weer een pittige kuitenbijter met stukken tot 14% op. Maar de prachtige omgeving waarin we ‘mogen’ fietsen verzacht toch wat de pijn.

Copyright Markus Gerber / Bike Transalp Challenge

Op de derde dag klinkt het startschot een uur vroeger dan de andere dagen – om 8u in de plaats van 9u – en dat zorgt al meteen voor problemen. Het hotel ligt aan de andere kant van de berg, het ontbijt was onweerstaanbaar en veel te uitgebreid … met als gevolg dat we om 7u57 nog net op tijd met de auto de parking opdraaien. Aan de start besef ik echter plots dat ik mijn gsm op het dak van de wagen heb laten liggen en het startschot is dan ook al lang uitgedoofd als we als laatsten van start gaan en ons een weg banen door de toeschouwers.

Copyright Markus Gerber / Bike Transalp Challenge

Nochtans heb ik naar deze rit het meeste uitgekeken. Ze voert dan ook dwars door het Fanes natuurpark, waar ik zoveel jaar geleden al eens doorfietste tijdens een geïmproviseerde alpencross met vrienden. Bij het weerzien met de immense rotsformaties voel ik me net als toen weer klein en nederig en alle superlatieven zijn hier van toepassing, of het nu over de natuurpracht gaat of over de stevige klim die we onder de wielen krijgen.

Copyright Markus Gerber / Bike Transalp Challenge

Na een aanloop over asfalt draaien we aan de Pederü Hütte de stevige schotterklim naar de Limojoch op. De stijgingspercentages tot maar liefst 24% neem ik er deze keer maar al te graag bij. Ik geniet tenvolle en neem heel de omgeving in mij op. Zelfs de foto’s kunnen amper beschrijven wat ik voel en zie.

Copyright Markus Gerber / Bike Transalp Challenge

Na de klim vervolgen we onze weg over een plateau tot we aan de grens van het park verplicht 400 hoogtemeters te voet moeten afdalen, je kan hier ook bijna niet anders, waardoor er een enorme wachtrij ontstaat. Dit is minder leuk en we beginnen dan maar luidkeels een vrolijke ‘Happy Birthday’ te zingen voor de jarige in de groep.

Het begint een routine te worden, want na de eerste col van de dag volgt er ook vandaag weer een tweede. In het begin gaat het wat moeizaam, maar na de bevoorrading gaat het vervolg me tot mijn verbazing steeds beter af. Ik krijg vleugels en het lijkt of ik de berg opvlieg. Na een korte afdaling gaat het verder bergop naar de Sellajoch. Hier is het gedaan met de pret; een skipiste oprijden met stroken tot 23% is dan ook geen lachertje.

De skipiste afrijden gaat me daarentegen heel wat beter af. Ik ben Koen wel weer kwijtgeraakt, maar traag de berg afrijden is – voor mij althans – vermoeiender dan snel de berg afrijden. Ik besluit verder te rijden en iets voor de finish op hem te wachten (ik was nog niet op de hoogte van het afschaffen van de regel dat de duo’s verplicht bij elkaar moesten blijven). Als hij me daar met bebloede elleboog en een geschaafde rechterheup vervoegt (hij kon het echt niet laten om te vallen) weet ik dat de vermoeidheid de bovenhand aan het nemen is. De technische afdaling na de Steinere Stadt nam hij dan ook met de billen dichtgeknepen. Aan de finish in St Christina is er dan ook wat oplapwerk nodig.

Een nieuwe dag in de Transalp, maar dit keer staan we wel op tijd aan de start. Vandaag verlaten we de Dolomieten en zetten we nog meer koers naar de vallei. Op papier is dit geen al te zware rit, ook al is het de langste, maar dat is maar hoe je het bekijkt, want in werkelijkheid viel het toch wel wat tegen. En naar achteraf zou blijken zit ook hier het venijn in de staart.

Dit is (letterlijk!) de dooddoener van de dag!

Na een eerste klim op – wederom – asfalt vervolgen we onze weg op leuke schotter- en fietspaden. Alles verloopt goed tot aan de tweede bevoorrading. Daar worden we een echte muur opgestuurd. Het is een schotterweg met weer stukken tussen 10 en 20% en dit is (letterlijk!) de dooddoener van de dag! Gelukkig volgt er nog wat klimwerk op asfalt om te recupereren (dit is ironisch bedoeld).

Tijdens de steile, en door de vele stenen soms wat gevaarlijke, afdaling voelen we de temperatuur bij elke meter die we dalen evenredig stijgen. Beneden in de vallei voelt het dan ook aan alsof we in een oven rijden! Gedurende een tiental kilometer zoeven we langs de rivier de Adige. Tussen ons en finishplaats Kaltern ligt echter nog een heuvelrug en we zijn dan ook niet verrast als we wat verderop aan de voet staan van een klein ‘heuveltje’ van ocharme 2 kilometer en 200 hoogtemeters.

We zijn ondertussen al het één en ander gewoon, maar dit is toch weer van een heel andere orde. We ademen hete lucht, de zon brandt op onze rug en we kunnen niet snel genoeg aan de finish zijn. Al is dat snel relatief, want onze benen willen niet meer mee en het voelt aan alsof we een col van 20 kilometer aan het beklimmen zijn. De laatste zeven kilometer rijden we doorheen prachtige wijnvelden, maar we voelen onze energie letterlijk wegvloeien. Aan de finish zoeken we dan ook snel de koelte op.

We mogen vannacht dan wel tussen de wijnvelden slapen, wijselijk hebben we toch maar weerstaan aan de lokroep van de goddelijke drank, bang als we zijn voor wat de tweede helft van de Transalp nog voor ons in petto zal hebben …

Dat vervolg lees je op de volgende pagina:

DoorStijn Delagaye