Crocodile Trophy 2016: op een zucht van de overwinning
Door Olivier Béart -
De Crocodile Trophy is reeds aan zijn 22ste editie toe en daardoor behoort deze exotische wedstrijd tot één van de oudste etappewedstrijden ter wereld! Ondanks zijn leeftijd, en het feit dat het hier om een UCI-wedstrijd gaat, behoudt de wedstrijd zijn avontuurlijke en vriendschappelijke kant. Sébastien Carabin, één van Belgiës toonaangevende crosscountryrenners, ontplooit zich meer en meer in marathonwedstrijden en voor Vojo beleefde hij de Crocodile Trophy. Hierbij zijn verslag:
Ik had al meermaals verhalen gehoord over de Crocodile Trophy en ik wou dan ook al eerder deelnemen aan dit avontuur. Maar tot op heden kreeg ik er nooit de kans toe.
Toen ik klein was, keek ik veel naar Parijs-Dakar. Dat beruchte, en wat gekke, meerdaagse avontuur in de Afrikaanse woestijn waarin je jezelf moest overtreffen, deed me altijd dromen … Misschien daarom dat de avontuurlijke stempel die de Crocodile Trophy draagt, en die heel wat gelijkenissen vertoont met mijn kinderdromen, me zo aantrok en me overtuigde om deze uitdaging aan te gaan. Tijd voor de wedstrijd nu!
Etappe 1: Cairns 38 km/900 hm | Een bijzondere crosscountry
Na een neutralisatie van zes kilometer kregen we vier ronden van zes en een halve kilometer voorgeschoteld. Het was een leuk en gevarieerd circuit met enkele niet al te lange beklimmingen. We slalomden tussen de bomen, we staken kleine keienvelden en beekjes over en namen kombochten waar we de fiets stevig plat konden gooien. Niets gevaarlijks, maar genoeg om onze technische vaardigheden wakker te schudden.
Bij het begin van de vijfde ronde moesten we het circuit terug verlaten om Paradise Palm Resorts te bereiken. We deden dit via een klim van anderhalve kilometer en 300 hoogtemeters, gevolgd door een stenige afdaling en drie kilometer asfalt op het vlakke. Op dit soort terrein kon ik profiteren van mijn technische vaardigheden om de rode Crocodile-leiderstrui te veroveren met een minuut voorsprong op de Zwitser Urs Huber en meer dan vijf minuten op de Oostenrijker Matthias Grick. Aan de finish snakte ik naar drinken, want ik was uitgedroogd doordat ik mijn bidon onderweg was kwijtgespeeld.
Bij de dames kon mijn ploegmaat Alice Pirard profiteren van de klim bij het verlaten van het xc-circuit om haar superioriteit te tonen en de witte leiderstrui aan te trekken. Ze ging de plaatselijke Ruth Corset vooraf met meer dan vijf minuten.
Etappe 2: Cairns-Atherton 108 km/2500 hm | Brutaal
Na een neutralisatie van twaalf kilometer werd de officiële start gegeven op een onregelmatige col. Al snel vormde er zich in het spoor van de Zwitserse Bulls-biker Urs Huber een groepje van een vijftiental renners.
Verrassend genoeg is het de Nederlandse Annemiek van Vleuten, renster bij Orica-Bike Exchange, die aanvalt om in haar eentje een vijftigtal meter voor ons groepje uit te rijden. Je hebt haar naam deze zomer vast en zeker ergens horen vallen. Het was zij die in de ultieme afdaling van de olympische wegrit in Rio zwaar ten val kwam toen ze aan de leiding reed. Het is best indrukwekkend en zeer ongewoon om een dame zo’n nummertje te zien opvoeren, want we rijden zelf ook al behoorlijk door. Ik vind het leuk, net zoals Urs, maar anderen in ons groepje is het lachen al vergaan … Op de top van de klim, na ongeveer tien kilometer, komen we in groep aan op de stuwdam van Copperlode.
Vervolgens krijgen we enkele steile hellingen van meer dan 20% voor de wielen. Samen met Urs gooi ik me los van de rest. De tweede bevoorrading komt net op tijd. We werken goed samen tot Urs demarreert alsof het hier om een wegkoers gaat. Ik wil hem niet tonen dat ik moe begin te worden en rijd het gat zo snel mogelijk dicht. Na de derde bevoorrading rijden we over pistes en de hitte die de aarde uitstraalt doet me naar adem snakken, ondanks de wind die we steeds meer op kop hebben. Gelukkig volgt er een vlak stuk naast een kanaal waar ik een wallaby spot naast de weg. Hi there!
Op de laatste helling begin ik te verzwakken en met twee snedige demarrages kan Urs me losgooien. Hij wint de etappe met vier minuten voorsprong en neemt ook mijn leiderstrui over. De Oostenrijker Manuel Pliem van het KTM Rad-Sport team wordt derde.
Bij de dames maakt Annemiek van Vleuten indruk door negende te eindigen in de scratch van de rit. Ze neemt meteen ook de leiderstrui over met meer dan twintig minuten voorsprong. De Australische Ruth Corset wordt derde achter Alice Pirard.
Brutaal, dat is dan ook het woord dat de Australiërs van het team Astute gebruikten om deze rit te beschrijven. Een derde van de deelnemers moest trouwens door de bezemwagen opgepikt worden, zodat ze niet in het donker zouden eindigen!
Etappe 3: Atherton-Atherton 56 km/1300 hm | Klein paradijs
Wie zei er ook al weer dat de Croc bijna een wegkoers is? De etappe van vandaag bewees ons weer eens het tegendeel. Op het menu van de dag staan twee lussen van 27 kilometer in een bikepark dat door de eigenaars van de ranch van Atherton werd aangelegd, ons basiskamp voor drie nachten.
Om het mountainbiken te ontwikkelen, besloten ze om een geweldig bikepark te creëren. Een waar paradijs. Hoewel het kunstmatig is, zijn er toch alle ingrediënten aanwezig om de trail super leuk te maken. Met rotsblokken en boomstammen zijn er kleine jumps gebouwd, en je moet her en der wat stenen en rotsen overwinnen. Kortom, puur geluk voor een biker.
Maar zelfs een paradijs heeft zijn gebreken. Het pad is te smal. En het was dan ook onmogelijk om voorbij te steken. Urs Huber wist dit drommels goed, en ik beet mijn remmen stuk terwijl ik aan zijn achterwiel plakte. Ik kon er niets tegen doen, er was geen enkele plek om hem voorbij te steken en dat was best frustrerend. Uiteindelijk kon ik hem toch voorbij en kon ik de gas opendraaien. Resultaat: ik nam iets meer dan een minuut terug in het klassement. De Oostenrijker Matthias Grick vervolledigde het podium van de dag.
Bij de dames deelde Alice Pirard haar wedstrijd goed in en ze won opnieuw met meer dan vijftien minuten voorsprong op de Nederlandse, die minder op haar gemak was op dit technische circuit. De Australische Anita Narula werd derde.
Etappe 4: Atherton-Atherton72 km/2300 hm | De les van de dag voordien vergeten
Iets voor zes uur word ik wakker door het gekwetter van de vele vogels, nog voor mijn telefoon me kan wekken. Beginnen doen we tussen de weiden om zo naar het hoogste punt van deze Crocodile Trophy te rijden, op 1200 meter hoogte.
Zes renners rukken zich los en kiezen het hazenpad (Matthias Grick, Manuel Pliem, Michiel van Aelbroeck, de Nederlander Bas Peters, Urs en ikzelf). Na een twintigtal kilometer, en de eerste bevoorrading, rijden we een nationaal park binnen. We dringen door in het woud, waar de bodem steeds natter wordt. De natuur is hier nog wild en ik word verrast door een liaan die aan mijn stuur blijft hangen. Pats, daar lig ik op de grond en ik neem een klein modderbad. Een stomme val, maar gelukkig zonder al te veel erg.
We steken een aantal rivieren over en de groep breekt. We rijden nog met drie aan de leiding; Bas Peters vergezelt ons. Dan bolt het weer wat beter en kunnen we even recupereren. Maar niet lang, want de volgende moeilijkheden komen er al aan. Een opeenvolging van steile hellingen op grindpaden die weinig grip bieden. De steilte van sommige ervan, 30%, dwingt ons om te voet naar boven te gaan. Vervolgens komen we op hetzelfde parcours terecht als in het begin van de rit, maar dan in de omgekeerde richting. We moeten dus opnieuw de klim over, maar dan wel via de andere kant, en dalen via een technische singletrack af naar de plezierige trails van het bikepark van Atherton. Op deze lange beklimming plaatst mijn trouwe tegenstander een aanval. Tevergeefs. Op de top begint hij te sprinten. Maar waarom? Ik heb te laat door dat hij als eerste aan de singletrack van het bikepark wil beginnen en Urs klopt me in de sprint. Matthias Grick kent een offday en Michiel Van Aelbroeck profiteert hiervan. Door zijn vierde plek in de rit klimt hij naar de derde plaats in de tussenstand.
Een onverwachte wending bij de dames: Annemiek is verloren gereden. Hierdoor kan Alice Pirard opnieuw de rit winnen en ze herovert ook de witte leiderstrui met meer dan een uur voorsprong.
Laten we ook even stilstaan bij de geweldige prestatie van de Belg Arnout Matthys, die in zijn adolescentie een been moest laten amputeren. Knap hoe hij het telkens presteerde om op de steilste hellingen boven te geraken. Zijn techniek: op één been huppelen en de fiets duwen. Respect! Vooral omdat het niet om zijn eerste avontuur gaat. Hij heeft bijna alle grote etappewedstrijden en marathons op zijn palmares staan.
Etappe 5: Atherton-Skybury Coffee Plantation 131 km/1900 hm | Een mini-Roc d’Azur
We staan al snel weer op de top van de lange beklimming van de dag voordien. Door een aanval van Bulls-renner Huber blijven we nog met slechts drie over. De Oostenrijker Grick is onze metgezel van de dag.
De rest van de etappe is het terrein zeer gevarieerd. Eerst krijgen we een opeenvolging van korte beklimmingen en afdalingen die bezaaid zijn met wortels. Vervolgens wordt de bodem rotsachtiger alvorens we op een witte zanderige piste komen. Op het einde heeft het parcours zelfs iets weg van de Roc d’Azur. De afdalingen zijn bezaaid met stenen en de Oostenrijker, die wat achter moest blijven, rijdt lek.
Bij kilometer tachtig steken we een brede en diepe rivier over, net op het moment dat het kwik boven de dertig graden schiet. Urs blijft maar aanvallen, vastbesloten om zijn voorsprong in het klassement uit te diepen. Ik los niet en samen rijden we verder. Hij profiteert wederom van zijn terreinkennis om op het goede moment te versnellen. Zo kan hij als eerste aan een korte singletrack beginnen die naar de aankomst in Skybury voert, waar hij nog maar eens wint!
Iets meer dan een kwartier later klopt Bas Peters zijn metgezellen Michiel Van Aelbroeck en Manuel Pliem in de sprint. Matthias Grick reed drie keer lek en verloor heel wat tijd, en verspeelde daarmee ook al zijn kansen voor het eindpodium.
Maar wat is er toch aan de hand met Annemiek? Ze was vastbesloten om revanche te nemen voor haar slechte ervaring van gisteren, maar weer miste ze een pijl, waardoor ze een heel eind verkeerd reed. Het duo Pirard-Corset kon daar van profiteren. Alice slaagde erin om op de laatste singletrack de Australische los te gooien en won haar vierde etappe. Annemiek vervolledigde het podium op 19 minuten van het duo, en dat met twintig kilometer extra op de teller!
Etappe 6: Skybury-Skybury 49 km/400 hm | Kermiskoers
De zesde etappe staat in het roadbook als de makkelijkste genoteerd. Ze is compleet vlak en is een beetje de rustdag van de Crocodile Trophy. De wind zit goed, maar niemand van de grote groep wil echt voluit gaan als we een ornithologisch park binnenrijden. Ik heb de indruk dat ik meedoe aan een kermiskoers op de weg: we kijken naar elkaar, we vallen aan, dan valt het weer stil, dan rijden we weer, weer een aanval, …
Tijdens dit spel laten we de jonge Nederlander Stef de Louwere en Annemiek van Vleuten wegglippen. In de groep blijft het een tactisch steekspel en iedereen kijkt de kat uit de boom. Enkele amateurs proberen te ontsnappen en het gat naar het duo van Vleuten-de Louwere dicht te rijden, maar ze slagen er niet in.
Na enkele versnellingen gaan we met een klein groepje van net geen tien man de sprint in. Op de kleine singletrack slaag ik erin om Urs Huber te passeren. Zo eindig ik deze week al voor de vierde keer als tweede in mijn categorie, zij het dit keer wel na een andere renner. De jonge Nederlander Stef de Louwere behaalt een knappe overwinning. Annemiek van Vleuten eindigt in zijn spoor en wint zo dus makkelijk bij de dames, met meer dan 15 minuten voorsprong op Ruth Corset en Alice Pirard.
Etappe 7: Skybury-Wetherby 105 km/1200 hm | De tropen
De kilometers vliegen voorbij. Er is geen echte moeilijkheid, maar door de wind is er een natuurlijke selectie. Daardoor komen de zes sterkste renners van deze Crocodile Trophy op kop te zitten. We werken goed samen. De piste verandert en de korte hellingen en afdalingen zijn makkelijk te overwinnen.
Na de bevoorrading aan kilometer 75 rijden we het Mowbray National Park binnen. Hier begint het tropisch regenwoud. Het terrein wordt zwaarder en veeleisender met enkele steile passages. Dit is mijn laatste kans om tijd goed te maken op de Zwitser. Ik versnel en iedereen moet lossen … behalve Urs.
Ik probeer nog maar eens aan te vallen, maar Urs pareert met een nog stevigere uithaal. Het gaat snel en hij verslaat me opnieuw in de sprint. Ook voor de derde plaats is Bas Peters wederom sneller dan Michiel Van Aelbroeck.
Bij de dames wint Annemiek makkelijk de rit voor Ruth Corset en Alice Pirard. Deze laatste behoudt wel haar witte leiderstrui met een voorsprong van 50 minuten.
Ons kamp ligt nu in Wetherby, in een nog ongerepte natuur. Aan de ranch, vlak bij het kamp, maakt een python een ommetje. Dat trekt nieuwsgierigen aan en als ik omhoog kijk zie ik een spin die bijna zo groot is als een tarantula. Vanavond ga ik voor de zekerheid mijn tentje goed afsluiten!
Etappe 8: Individuele tijdrit 30 km/250 hm | Op een zucht
Het tijdritparcours begint met enkele brede pistes. Er staat redelijk wat wind en ik maak me zo aerodynamisch mogelijk. Via een helling rijd ik het woud in. De benen beginnen pijn te doen en er is weinig zuurstof. Ik rijd à bloc en passeer heel wat renners.
Dan dalen we weer af naar zeeniveau. De afdaling is snel met heel wat hobbels waar je makkelijk kan jumpen als je voldoende snelheid hebt. Ik ga voluit, want ik weet dat ik hier wat tijd kan terugnemen op Urs. In elke bocht tart ik dan ook de zwaartekracht.
Nog wat asfalt, een beetje gras, een fietspad, en daar is het paradijselijke strand van Four Mile Beach. Op dat strand moet ik nog vier kilometer met de neus op het stuur de gashendel opendraaien om de aankomst te bereiken. Gelukkig staat de wind in de rug en is het laagtij. Daardoor kan je op het harde zand rijden. Aan de aankomst hoor ik dat ik het record van deze tijdrit heb gebroken. Nu is het enkel nog wachten op de Zwitser. Huber is nog eens vijf seconden sneller dan mij … Om gek van te worden! Ik eindig uiteindelijk op één minuut en achtenveertig seconden van de viervoudige winnaar van de wedstrijd.
Michiel eindigt voor de eerste keer deze week op het podium van de rit. Door zijn regelmaat eindigt hij ook derde in de eindstand. Bas Peters en Manuel Pliem vervolledigen de top 5. Bij de dames wint Annemiek haar vierde etappe, ruim voor Ruth Corset en Alice Pirard. Pirard nam geen risico’s en stelde haar eindzege veilig. Ze won haar eerste Crocodile Trophy voor de indrukwekkende en onfortuinlijke Annemiek van Vleuten en de Australische Ruth Corset.
Ook al wist ik voor de start dat mijn conditie goed was, toch had ik niet verwacht dat ik het Urs zo moeilijk zou kunnen maken. Natuurlijk vind ik het spijtig dat ik op de tweede dag wat te kort kwam en dat ik tijdens de derde etappe gevangen zat in het wiel van Urs, maar ik ben toch fier dat ik de renner van Bulls tot het uiterste heb kunnen drijven …
Ik had verwacht dat ik een uniek avontuur zou beleven en dat is het ook geworden. Ik kan jullie enkel aanraden om het zelf te gaan ontdekken en deel te nemen aan deze fantastische reis. En wie weet, misschien raak je net als mij verslaafd aan de Croc!
Foto’s: Crocodile Trophy/Regina Stanger