De 5 Lakes Raid wordt gereden tussen de vijf grootste meren van de Oostkantons. Patrice Collette, de organisator, koos er bewust voor om geen wedstrijd te organiseren. “Ik wil dat iedereen kan genieten van deze regio en het prachtige parkoers van 120 kilometer dat de deelnemende duo’s verspreid over twee dagen zullen afleggen.”

De groepsstart kan misschien voor verwarring gezorgd hebben, maar de 5 Lakes Raid is wel degelijk geen wedstrijd. Toch kunnen we het niet laten en komt het competitiebeestje even piepen. Op de oude spoorlijn tussen Spa en Stavelot ligt het tempo dan ook zeer hoog.

Vanaf Sart-Station wordt het parkoers echter wat speelser en stokt het tempo op de singletracks die ons naar de rivier de Hoëgne brengen. De eerste natte voeten zijn een feit wanneer we de rivier oversteken, maar niemand die klaagt. Begrijpelijk met een temperatuur die oploopt tot 35 graden …

Het steile pad op de heuvelflank doet ons even geloven dat we in de Alpen zijn. Diep onder ons zien we de rivier schitteren in het zonlicht. Na nog een rivierdoorsteek mogen we de beklimming naar Solwaster aanvatten. Een bocht naar rechts later, duiken we opnieuw naar de oevers van de Hoëgne. We volgen de rivier, soms boven op de kam, dan weer op de flanken van de heuvel.

Het meer van de wolproducenten

Het eerste meer dat tussen de bomen tevoorschijn komt, is dat van Gileppe. Aan het einde van de XIXde eeuw was de vraag naar zuiver water in Verviers groot. De stad was toentertijd gekend voor de wol- en lakenproductie en daarvoor hadden de fabrieken maar liefst veertigduizend kubieke meter water per dag nodig! Om aan die vraag te voldoen, werden er tussen 1867 en 1875 enorme werken uitgevoerd.

De dam, gebouwd in zandsteenpuin en kalkmortel, is ongetwijfeld een van de grootste bouwwerken voor de komst van beton. Bij de bevoorrading stellen we vast dat na amper twintig kilometer ook onze watervoorraad al op is.

Diep in het Hertogenwald

Wanneer we de boorden van het meer verlaten, zetten we koers naar het Hertogenwald, het grootste bos van België en het voormalige jachtterrein van Karel de Grote … Heden ten dage is dit een van de weinige plaatsen in ons land waar de fauna en flora nog welig kan tieren. Heerlijk dat we met onze mountainbikes dit bos mogen doorkruisen. En wat hier het meeste opvalt, is de stilte die er heerst. Over brede paden stomen we verder naar meer nummer twee, dat van Eupen.

Het meer van Eupen is het derde grootste reservoir met drinkbaar water van België. Het wordt gevoed door de rivieren Vesder, Getzbach en Helle. De trail die naast het meer loopt is niet al te moeilijk en geeft ons de kans om wat op adem te komen. Het meer heeft hier en daar wat kreken gevormd. En toch is hier niets natuurlijks aan. Na de wereldoorlog veranderde het heuvellandschap in deze streek aanzienlijk. Door grote stuwdammen werden hele vlaktes onder water gezet om kunstmatige meren te creëren om zo aan de behoefte aan zoet water en elektriciteit te voldoen.

Wat verderop volgen we de Getzbach. Ook hier zijn de hellingen steil. Na een mooie afdaling komen we bij de Helle, daar waar deze rivier een diepe vallei heeft gegraven in het landschap. We houden er even halt om onze banaan, wafel en koekjes op te peuzelen. Na de welgekomen bevoorrading volgen we de grillige loop van de rivier.

Eindeloze horizons 

Na een eindeloos lange rechte weg duiken we langs een geheim pad de heide in. Het landschap doet ons denken aan Schotland of de Auvergne, maar we zitten wel degelijk nog steeds in België. Duizend jaar geleden was deze streek bedekt door een immens bos. Om zich te kunnen verwarmen, begon de mens toen met de ontbossing. Stilaan veranderde het landschap en verschenen er weilanden op de vrijgekomen ruimtes. Dat zou eeuwenlang duren tot in de negentiende eeuw de herders wettelijk verplicht werden om naar school te gaan. Ze lieten daarvoor hun weides achter en omdat de weilanden voor de gemeentes geen waarde hadden, werden ze aan de hoogstbiedende verkocht. Daardoor vielen ze in handen van bosbouwers die er wel wat in zagen om er sparren te planten, een houtsoort die toen erg in de mode was. Vluchtend voor de middagzon houden we even halt onder één van die bomen.

Na een mooie afdaling keren we terug naar de Helle. We krijgen er het gezelschap van de muggen die rond het bruine water zoemen.

Het Hertogenwald maakt stilaan plaats voor hoog gras. Met een grote glimlach op de lippen steken we het stroompje Petit Bonheur (klein geluk) over … In Sourdbrodt rijden we een bos binnen waar de bodem bedekt is met bosbessen. Gelukkig hebben we hier een gps bij om op het juiste spoor te blijven. We zetten koers naar Bütgenbach dat dankzij het gelijknamige meer één van de toeristische trekpleisters uit de streek is geworden. De stuwdam heeft een hoogte van 23 meter en een lengte van 140 meter. Het stuwmeer zelf is gevuld met maar liefst 11 miljoen kubieke meter water. Met de azuurblauwe lucht die weerspiegelt in het water van het meer is het licht er prachtig.

Via een erehaag (dit mag je letterlijk nemen) rijden we richting Robertville. Onder een bladerdak van wilde roos en meidoorn doorkruisen we het landschap. Aan het eind van de dag wacht een trail langs de Warche die overgaat in een trail langs het meer van Robertville. Daar wacht het kamp om deze eerste dag af te sluiten.

De opgestelde groene tenten hebben er iets weg van een klein dorpje van de lutins (een soort kabouter).

Wanneer rond 18 uur de laatste toeristen huiswaarts keren, hebben we het meer voor ons alleen. We profiteren ervan en nemen een frisse duik. Alvorens om 23u30 de lichten uitgaan, luisteren we nog met z’n allen naar de band Hit the Switch.

De laatste loodjes

De paden van vandaag zijn vergelijkbaar met die van gisteren, ook nu rijden we door de Hoge Venen. De tweede rit is wel wat korter dan de eerste. Er resten ons nog slechts 50 kilometer tot de finish.

We bevinden ons op een hoogte van 600 meter en dit hoge plateau staat als eerste in de rij om de regen op te vangen. Zelfs tijdens de huidige hittegolf en droogte zit het water overal: onder onze wielen of gevangen onder het veenmos.

Dit keer volgen we de Hoëgne tegen de stroom in. Zij wijst ons de weg naar de aankomst.

Het pad ernaast is al even wild als de rivier zelf. De vele wortels en het mos verhinderen onze banden om grip te vinden.

Veel te snel zijn we terug bij ons vertrekpunt van de eerste dag. Zoals elke eerste organisatie was ook deze van de 5 Lakes Raid nog niet perfect. Door het enthousiasme van de organisatie en het feit dat we nieuwe trails mochten ontdekken, knepen we daar graag een oogje voor dicht. Eindigen doen we met goed nieuws: de 5 Lakes Raid krijgt volgend jaar een vervolg en wel op 27 en 28 juni 2020!

Meer info op www.5-lakes-raid.be