Alps Epic: opgelet, verslavend!

Laurent Tesch en Benoit Cailteux ontdekten vorige zomer voor Vojo een geheel nieuwe wedstrijd: de Alps Epic. Zoals de naam al aangeeft, is dit een etappewedstrijd in het hart van de Hautes-Alpes. Voor het vervolg laten we het woord aan het team met het startnummer 13:

Zondag 3 juli, parc de la Schappe in Briançon, aan de voet van de door Vauban versterkte stad. Hier hebben we afspraak met de organisatie en al de deelnemers van deze eerste editie van de Alps Epic. Op het programma staan een welkomstbuffet, de presentatie van de verschillende teams (waar we met veel plezier enkele deelnemers van de Cape Epic 2015 terugzien) en de briefing voor de race.

Proloog: Briançon (12,3 km / +450 m)

Zondag, 16u, de spanning is voelbaar bij de start van de proloog, zowel bij de deelnemers als bij de organisatie. Niemand wil de start missen waarop ze al maanden aan het wachten zijn. De 31 teams die aan de start staan van deze eerste editie, vertrekken om de dertig seconden.

Na minder dan één kilometer worden we al bijgehaald door het Rose Vaujany-team, de favorieten voor de eindzege. Ze houden een enorm ritme aan op de eerste grote beklimming met haarspeldbochten. Het is onmogelijk om deze beklimming op de fiets op te rijden en de fiets moet dan ook op de rug, zelfs bij de besten!

We stijgen al snel boven de stad uit om het voormalige fort Dauphin te bereiken. Op een brede piste vinden we onze tweede adem alvorens een snelle afdaling aan te vatten. We nemen geen enkel risico. De week is nog lang en het is niet het moment om een kwalijke val te riskeren!

We rijden over de pont d’Asfeld alvorens rechtsomkeer te maken en een lange piste te beklimmen die naar het fort 3 Têtes voert. We onderhouden het tempo. Boven hebben we nog net de tijd om even een blik te werpen op de lager gelegen stad alvorens af te dalen naar de finish. Doel bereikt en nog geen probleem voor team 13. Sommigen komen er niet zo goed vanaf en hebben hun carrosserie al flink beschadigd!

Na deze korte maar intense inspanning, nemen we de tijd om te recupereren. Na elke etappe wordt er een buffet met streekproducten aangeboden aan de deelnemers. Ook dat is een goede manier om de streek te ontdekken!

Etappe 1: Briançon – Briançon (64 km / +2100 m)

Het roadbook kondigt het volgende aan voor de eerste etappe: ‘een pittig voorgerecht’ en ‘je zal niet ontgoocheld worden’. Na afloop kunnen we volmondig zeggen dat dit niet gelogen was …

De dag begint met een geneutraliseerde start om Briançon te verlaten. Eens het peloton losgelaten wordt, volgen we opwaarts de oevers van de Guisane en zetten we koers naar de col du Lautaret. Het pad is aangenaam en goed berijdbaar. Na 22 kilometer klimmen, houden we een korte stop bij de eerste bevoorrading die weer maar eens is samengesteld uit lokale producten. Eten is belangrijk, zeker als je weet dat het nog een tijdje omhoog gaat!

De fiets moet weer even gedragen worden en eindelijk komen we bij de chemin du Roy, een technisch pad dat in het begin lichtjes in dalende lijn gaat. Rechts van ons is het panorama op het massief van de Ecrins prachtig.

Het landschap is ontzettend mooi, maar het is beter om je aandacht op het smalle pad te vestigen dat soms zeer technisch is. Hier is er geen sprake van om even van het pad af te wijken, want de grote leegte is vlakbij! Geleidelijk stijgen we in de richting van de col du Granon. Het slotstuk op een stenige track zal ons nog lang heugen. Op de top wacht ons de tweede bevoorrading. We staan nu op het hoogste punt van de etappe en het zwaarste van vandaag is dan ook achter de rug.

De zware afdaling voert eerst door de alpenweiden en later door het bos. Ze is vergeven van moeilijk te nemen haarspeldbochten. Nadien volgt een laatste klim onder een loden zon om het Croix de Toulouse te bereiken dat 700 meter boven Briançon is gelegen; een klim die onze benen doet leeglopen.

Het uitzicht op de vestingwerken is adembenemend, maar opgelet, hier begint de laatste afdaling! Plaats nu voor weer een perfecte cocktail met vele zware passages, trapjes, rotsen en wegrollende stenen. Bij het overschrijden van de finish staan onze armen in brand! De toon is gezet, we gaan afzien deze week! Maar wat een genot!

Etappe 2: Briançon – Mont-Dauphin (71,2 km/ +3220 m)

Er staat ons een bergachtige tweede etappe te wachten. Het is zaak om in het eerste deel de krachten goed in te delen met de beklimming van de col de l’Izoard. We beginnen op het asfalt aan het eerste deel van de klim, maar wat verder slaan we af naar een steilere oude militaire piste waardoor we snel aan hoogte winnen. Het peloton valt al snel uit elkaar.

Het is bewolkt deze morgen en we profiteren dan ook van een zekere koelte om de dag te beginnen. Het gevoel op de fiets is beter en het lijkt erop dat we aan de hoogte beginnen te wennen. Hogerop moeten we verplicht van de fiets en moeten we te voet een zeer delicate zone puin oversteken; wie niet luistert krijgt een tijdstraf.

Een prachtig ongerept pad brengt ons via alpenweiden naar de asfaltweg van de Izoard, vanwaar er ons nog drie kilometer rest naar de top. Op de top rijden we de Queyras binnen, een veelbelovende speeltuin.

Een zeer lastige afdaling onder de Casse Déserte en een steile klim brengen ons naar de col du Trochet, met ook hier weer een kort stukje waar we van de fiets moeten.

De afdaling die volgt is een echt feestmaal met een veelvoud aan haarspeldbochten. We genieten van het moment want er wacht ons iets verderop nog een tweede grote moeilijkheid, de col de Furfande, met zijn 2500 meter het hoogste punt van deze Alps Epic. Het eerste deel is regelmatig en vlot berijdbaar, maar het steile slot verrast velen!

Er wordt ons een kleine adempauze gegund alvorens we de fiets weer op de rug moeten gooien tot de top van de col Garnier, de laatste col van de dag. De grootste inspanningen van de dag liggen nu achter ons! Nu is het tijd om te genieten van één van de mooiste en langste afdalingen van de Hautes-Alpes met bijna 1200 meter negatief hoogteverschil, quasi non-stop!

We rijden door alle vegetatiezones van het gebergte, van de alpenweiden naar de lager in de vallei gelegen bossen om beneden in de gorges du Guil te eindigen. De finish ligt vlakbij, maar er wacht ons nog een laatste steil stuk met losliggende stenen. Seb, de parkoersbouwer, vreesde de dag voordien al dat we zouden vloeken op dit stuk. En of ie gelijk had!

Ook de finale van de etappe is weer prachtig, waarbij we de verdedigingsmuren van het fort Mont-Dauphin ontdekken. Na het buffet aan de aankomst, proberen de aanwezige kinesisten onze pijnlijke spieren te ontspannen. Een zeer nuttige service!

Etappe 3: Mont-Dauphin – Embrun (51 km / +2040 m)

Na de lange en zware etappe van de dag voordien vatten we met een zucht van opluchting deze kortere etappe aan met een doenbaar hoogteverschil, maar opgelet, we zijn hier in de Alps Epic, dus er kan van alles gebeuren!

De eerste lange beklimming duurt ongeveer tien kilometer en voert over een brede vlot berijdbare piste. We vertrekken rustig, want de benen voelen vermoeid aan. De recuperatie verloopt niet optimaal en dat zal de volgende dagen zeker niet beteren …

Op de top volgen we een pad met enkele mooie technische stroken. We hebben er een prachtig zicht op de vallei van de Durance en het land van Guillestrois. We doorkruisen verschillende geïsoleerde pittoreske dorpjes alvorens aan te komen in Châteauroux-les-Alpes voor de belangrijkste bevoorrading van de dag.

En daar staan we aan de voet van de tweede beklimming van de dag. Er wacht ons meer dan 900 meter hoogteverschil over een afstand van tien kilometer om het hoogste punt van de dag te bereiken. Het merendeel van de klim is goed berijdbaar, maar het steile slot verlangt toch dat we weer van de fiets moeten.

Het laatste stuk van de etappe wordt een echte calvarietocht voor me (Laurent). Al vanaf dag één heb ik het moeilijk en ik moet toegeven dat een week rust, na de inspanningen die ik een week eerder heb geleverd in de Ultra Raid VTT 360 in Normandië, niet volstaat! Het is overleven op de laatste korte beklimming. Benoît is zelfs verplicht om de twee bikes te duwen terwijl ik al struikel over het kleinste steentje …

Een belangrijk aspect in een duo-etappewedstrijd is dat je voldoende op elkaar moet afgestemd zijn, het is misschien wel één van de belangrijkste aspecten om zo’n wedstrijd succesvol te beëindigen. Met de ervaring van de Cape Epic in 2015, merkten we dat dit hier in de Alps Epic nog beter het geval was. Het is in deze moeilijke momenten dat je in staat moet zijn om de samenhang van het team en de onderlinge band om elkaar te ondersteunen, te bewijzen.

Het is niet eenvoudig om in deze omstandigheden volop van de mooie afdaling te genieten die naar Embrun duikt. Het turkooisblauwe meer van Serre-Ponçcon komt steeds sneller dichterbij. Vele teams gaan ons voorbij in de afdaling, maar op dat moment denken we helemaal niet meer aan de chrono! Aan het einde van de dijk behalen we eindelijk de verlossende eindmeet, wat een opluchting!

Het enige vrouwelijke team dat in deze Alps Epic aanwezig is, wordt aan de finish verwelkomd zoals het hoort, met applaus van de andere deelnemers en het publiek. Nog maar eens een bewijs van de kameraadschap die hier heerst!

Etappe 4: Embrun – Ancelle (62,4 km / +2580 m)

Een onverwachte wending vanmorgen voor ons! Op doktersadvies ga ik niet van start in deze etappe. Het moeilijke slot van de etappe van gisteren heeft sporen nagelaten en mijn lichaam zendt alarmsignalen uit dat het nadrukkelijk verlangt naar rust.

Met pijn in het hart zie ik Benoit en de rest van het peloton van de Alps Epic steeds kleiner worden nadat de start is gegeven van deze vierde etappe.

Het is dus Benoit die deze etappe beschrijft:

Op papier ziet de etappe van vandaag er makkelijker uit, maar het feit dat de finish hoger ligt dan de aankomst maakt de etappe toch moelijk: ziehier het programma van de dag waarmee we weer gewaarschuwd zijn. Ook de start op de oevers van het meer van Embrun is weer een kippenvelmoment.

Het gaat snel vandaag en de eerste vijf kilometer vliegen voorbij. We zijn nu al enkele dagen weg en de teams beginnen elkaar beter te kennen en al snel worden er groepjes gevormd die hetzelfde ritme rijden. Het is zaak om op de eerste beklimming van de dag goed in te delen. De grote stenen die hinderlijk op het pad liggen, maken de zaak niet eenvoudiger en we zijn dan ook verplicht om steeds een ander spoor te kiezen. Nadat ik naar het einde toe wat gas heb bijgegeven, kom ik alleen over de top. Ik word er beloond met een fenomenaal zicht op het meer van Serre-Ponçon, wat een lust voor het oog! Wat volgt is een vlot berijdbare piste alvorens we een kleine singletrack nemen met zicht op de Aiguilles de Chabrières. Eerst doorkruisen we nog het kleine dorpje Réallon en vervolgens komen we in een smallere en ongerepte vallei terecht die naar het gehuchtje Gourniers voert. Hier begint het Parc National des Ecrins.

Na een snelle bevoorrading rijden we via pistes en paden naar het skistation van Réallon. Bij het bereiken van het skistation meldt een seingever ons dat we de fiets nu gedurende 20 à 30 minuten moeten dragen, en inderdaad, het pad wordt steeds moeilijker en steiler en is bezaaid met wortels. Het loopt dwars door een mooi lariksbos, een veel voorkomende boomsoort in de Hautes-Alpes en de Alpes du Sud. In de afdaling die volgt, blijft mijn pedaal achter een wortel haken. Ik vlieg over mijn stuur en een fractie later lig ik een verdieping lager! In mijn val verlies ik mijn gps … grrrrr … Ik zoek in het gras en gelukkig vind ik hem terug.

Aan het volgende kruispunt hangt er geen pijl en stel ik vast dat ik mijn gps-track kwijt ben … Ik volg mijn instinct door rechtdoor te rijden en beslis om wat gas terug te nemen tot er een team uit de achtergrond opdaagt om me te gidsen. Coralie (derde in de mixed-categorie in de Cape Epic 2015) en haar metgezel David vervoegen me en stellen me gerust. We zitten op de goede weg. We rijden samen over pistes die soms zo steil zijn dat we te voet verder moeten. De omgeving en de alpenweiden zijn prachtig hier net onder de top van de scherpe pieken van de Aiguilles de Chabrières.

Aan kilometer 55 beginnen we de laatste moeilijkheid van de dag en klimmen we tot de crêtes de Saint-Philippe. Ik rijd mijn eigen ritme op deze laatste beklimming van vier kilometer. De eerste twee gaan over asfalt en dan nemen we een pad dat ons naar de top van de bergkam brengt. Ook hier moeten we de fiets dragen; ja dat is de Alps Epic, wanneer je denkt dat het gedaan is komt er nog … Maar het laat ons toe om het prachtige uitzicht over de vallei van Champsaur-Valgaudemar te bewonderen. Er rest ons een laatste singletrack vol stenen waarbij het zaak is om waakzaam te zijn, alvorens de finish te passeren in het kleine dorpje Ancelle. Ik eindig negende in deze etappe en ben vooral blij met het gevoel dat ik nog sneller had gekund. En ik hoop vooral dat Laurent me morgen terug vergezelt om samen over de eindmeet te rijden in Gap.

De sfeer is zeer relaxed bij de aankomst. De fontein en het bier van Ancelle hebben veel aantrek! Ook dat is de Alps Epic, verbroederen met elkaar en de verhalen van de dag uitwisselen, ongeacht zijn of haar niveau of klassement.

Etappe 5: Ancelle – Gap (68 km / +1760 m)

Hop, dit is al de vijfde en laatste etappe van de Alps Epic. De gezichten zien er vermoeid uit en de benen voelen stram en stijf aan. Toch betreuren we dat de week al voorbij is en we gaan dan ook nog extra genieten van deze slotetappe tussen Champsaur-Valgaudemar en het Pays Gapençais. Ik vervoeg Benoit opnieuw voor de slotetappe, want het staat als een paal boven water dat ik de eindmeet in Gap op de fiets zal overschrijden! Het is vandaag overtrokken en iets minder warm dan de vorige dagen. Deze laatste etappe kondigt zich iets makkelijker aan met toch nog twee beklimmingen op het programma. We rieken onze stal en het ritme gaat meteen omhoog. Geen paniek, ik voel me dankzij mijn rustdag weer wat beter en daar moeten we van profiteren!

De eerste klim naar het kleine skistation Chaillol kan je opsplitsen in twee delen, een eerste berijdbaar stuk op een breed pad en dan een steiler stuk op een smaller pad met enkele draagzones. We rijden rustig naar voren in het peloton. Een zwerm vliegen volgt ons al geruime tijd, maken dat we aan de afdaling beginnen!

Het eerste deel van de afdaling is zeer leuk met een mooi pad, en het wordt nog leuker als we door een klein bikepark rijden. Wat een genot om hier de kombochten aan elkaar te rijgen!

Terug in de vallei nemen we op een breed pad naast de rivier de Drac de tijd om wat te eten. Maar dan gaat het weer bergop. Ook hier is het eerste stuk goed te doen, en we vinden een terrein terug dat meer lijkt op ons trainingsparkoers. We profiteren ervan om het tempo nog wat op te drijven waardoor we snel meerdere teams kunnen inhalen. Boven wordt het weer wat steiler als we enkele skipistes moeten dwarsen. Geen probleem, de benen zijn goed, het gaat vanzelf!

Na twee kilometer op het asfalt staan we eindelijk op de top van de col de la Gleize, er rest ons enkel nog een snelle afdaling naar Gap. Dit is het moment om de remmen los te laten en ons een laatste keer uit te leven op de mooie paden! De aankomst van de etappe bevindt zich aan de rand van Gap, maar de echte eindmeet van deze eerste Alps Epic ligt op de place de la République. Dit was een avontuur om nooit te vergeten!

De balans van een intense week …

De Alps Epic ligt nu al twee weken achter ons en we draaien niet rond de pot, het was één van de mooiste avonturen die we op de mountainbike hebben beleefd!

Ten eerste moeten we de kwaliteit van het parkoers onderlijnen. Een zeer goede voorbereiding is dan ook van essentieel belang om deze wedstrijd in de beste omstandigheden aan te vatten en om ze succesvol te kunnen beëindigen. De beklimmingen zijn over het algemeen goed berijdbaar, maar de Alps Epic speelt zich nu éénmaal af in het gebergte, dus is het onvermijdelijk dat de fiets regelmatig dient gedragen te worden. Reken er niet te veel op dat je in de afdalingen kan uitrusten. De parkoersbouwer van de organisatie is een adept van technische paden en dat blijkt ook uit zijn keuze.

Het organisatieteam is er meteen in geslaagd om tijdens deze eerste editie een gezellige sfeer te creëren tussen de renners en de leden van de organisatie, de vrijwilligers, de kinesisten, de medische staf, de mecaniciens en de mensen van de catering … Het lage aantal teams aan de start heeft daar natuurlijk ook toe bijgedragen, maar we twijfelen er niet aan dat dit belangrijke punt in de toekomst behouden zal blijven.

Ook de goede sfeer onder de renners is een punt dat we willen onderstrepen. Ze kwamen van alle horizonten en er stonden twaalf verschillende nationaliteiten aan de start. We hebben dan ook van deze week geprofiteerd om interessante contacten te leggen voor toekomstige projecten …

We onthouden ook de kwaliteit van de overnachtingsplekken die vlak bij de start lagen. Toch waren er busjes voorzien om de deelnemers naar de overnachtingsplekken te vervoeren, zodat we aan het einde van de dag geen onnodige inspanningen moesten leveren, wat na een zware dag steeds welgekomen is!

Sommigen pruttelden dat het inschrijvingsbedrag veel te hoog was. Gezien de kwaliteit van de aangeboden diensten die we er voor terugkregen, zijn we van mening dat dit gerechtvaardigd is in vergelijking met de andere Epic-organisaties. In 2017 zullen er andere alternatieven aangeboden worden voor de overnachtingen (niet enkel hotel), zodat het inschrijvingsbedrag wat lager zal liggen.

Om te eindigen nog een laatste woordje om te zeggen dat deze wedstrijd het verdient om groter te worden met de jaren; zo mooi is het avontuur en het speelterrein is er oneindig! Trouwens, de organisatie rust niet op haar lauweren, want de voorbereidingen voor 2017 zijn volop aan de gang …

Afspraak van 3 tot 8 juli 2017 voor de tweede editie van de Alps Epic!
Meer info op www.alpsepic.com

Foto’s: Jean-Luc Armand, Manu Molle, Rémi Fabregue