Bike check | Het fraaiste uit de Cape Epic 2017

Met bijna 700 deelnemende teams, en dus bijna 1400 renners uit alle uithoeken van de wereld, is de Cape Epic de ideale gelegenheid om heel wat fraaie, maar ook minder fraaie, fietsen te spotten. Er was dan ook heel wat dat onze aandacht trok tijdens de net afgelopen editie, van pure wedstrijdmonsters tot de meest extravagante fietsen … En als toetje sommen we ook nog enkele trends op.

Een indicatie van de trends

Zo verklaarde in 2016 maar liefst 92% van de deelnemers dat ze op een full suspension reden (en nu we zelf aan de Cape Epic hebben deelgenomen, weten we ook waarom). Verder reed 99% met tubeless banden (ook dat is voor de hand liggend) en nam 93% deel met een 29er! Als we door de bewaakte fietsenstalling dwaalden, merkten we dat deze trends ook in 2017 bevestigd werden. Op andere vlakken merkten we wel enkele evoluties op. Zo verklaarde bij de vorige editie 22% van de deelnemers dat ze een dropper zadelpen gebruikten en dat percentage lijkt ons nu toch wat hoger te liggen. Nog spectaculairder lijkt ons de opmars van het enkelvoudig kettingblad. Zo was de verhouding in 2016 bijna fiftyfifty (49% van de deelnemers koos toen voor een enkelvoudig kettingblad en 48% voor een dubbel kettingblad), maar dat is volgens ons nu helemaal overgeslagen in het voordeel van het enkelvoudig kettingblad. En daar is de komst van de Sram Eagle 1×12 natuurlijk niet vreemd aan, want die groep hield een stevige razzia in de paddocks. Op het eerste zicht gokken we erop dat de verhouding tijdens deze editie als volgt was: 70% monteerde een enkelvoudig kettingblad en slechts 30% een dubbel kettingblad!

De banden lijden ongetwijfeld het meeste tijdens de Cape Epic. Hier mag je echt niet op beknibbelen en ze moeten stevig genoeg zijn, want meermaals platrijden kan je wedstrijd serieus naar de verdoemenis helpen. Natuurlijk moet je ook rekening houden met het feit welke banden er beschikbaar zijn in bepaald regio’s, maar de populairste merken zijn ongetwijfeld Maxxis (Ikon, Aspen en Ardent Race met het versterkte EXO-karkas) en Vittoria (ex-Geax, met de Mezcal, Saguaro en Barzo). Wij kozen trouwens zelf ook voor deze laatsten om er de Cape Epic mee te rijden, en we hebben er geen spijt van gehad.

Ook Mitas (ex-Rubena) profiteert van zijn statuut als officiële sponsor van de Cape Epic en van zijn zichtbaarheid ter plaatse om de eerste keus te zijn op heel wat fietsen. De banden van Mitas zijn behoorlijk licht, maar hebben toch een versterkt karkas dat volgens de geruchten die we hoorden, efficiënt genoeg is. Specialized, het fietsenmerk dat sinds jaren het sterkst vertegenwoordigd is tijdens de Cape Epic, bekoort ook heel wat renners, vooral met de nieuwe banden met de Gripton-rubbersamenstelling en het Grid-karkas. Opvallend: er is hier amper sprake van Franse merken als Michelin en Hutchinson (voornamelijk om distributieredenen), maar ook en vooral van Duitse reuzen als Continental en Schwalbe “die te gevoelig zijn voor lekke banden”, zegt men hier …

En hoe zit het bij de profs?

Laat ons nu even stilstaan bij de fietsen die het meeste in de kijker reden tijdens de wedstrijd, namelijk de fietsen die de etappes en het eindklassement op hun naam schreven. De winnende fiets van de Cape Epic 2017, die toebehoort aan Nino Schurter en Matthias Stirnemann, bespraken we eerder al in detail in dit artikel. We zouden durven stellen dat de beste XC-renners hier in de Cape Epic rondrijden met fietsen die sterk lijken op de fietsen die ze ook gebruiken tijdens de wereldbeker crosscountry. Wel nemen de renners hier ook zelf het nodige reparatiemateriaal mee op hun fiets en verschilt ook de bandenkeuze die ze maken. Zo gebruikt Scott-Sram tijdens de wereldbeker Maxxis-banden met een zeer soepel karkas van 170tpi (die niet in de winkels te vinden zijn) en een iets zwaarder, maar steviger, model van 120tpi tijdens de Cape Epic.

Bij Specialized reden zowel de uit pensioen teruggekeerde Christoph Sauser als de vice-olympische kampioen Jaroslav Kulhavy op hun trouwe compagnon, de Specialized Epic. Ook nu werd het frame van hun fiets voor de gelegenheid afgewerkt met een speciale lak, dit vooral met het oog op de veiling van hun unieke fietsen na afloop van de Cape Epic. Met die veiling zamelen ze geld in voor Songo, de stichting die ook op hun truitjes prijkte.

Zowel het frame als de wielen van hun Epic lijken sterk op het seriemodel, uitgezonderd de lak dus. Ze opteerden beiden nog voor de oude Roval Control SL-wielen en niet het nieuwe, bredere model dat onlangs werd voorgesteld. Sauser rekende op de nieuwe Renegade-banden en Kulhavy op de Fast Track-exemplaren. Als voorvork kozen ze voor een RockShox SID, met Brain-technologie en automatische blokkering, die de RS-1 vervangt die tot hiertoe werd gebruikt.

Beiden opteerden ze voor de Sram Eagle als aandrijving met een 10/50-cassette, maar de keuze van kettingbladen verschilt wel: Kulhavy is zo sterk dat hij geen probleem heeft met een 38. Hij koppelt dit aan een XX1-crankstel met een Quarq-vermogensmeter. Sauser is een aanhanger van het kettingblad (met 36 tanden) en het REX-crankstel van het Spaanse merk Rotor.

Verrassing: de renners van Specialized rijden voortaan met de opvallende Magura MT8 Raceline-remmen. Het is wel niet zeker of Kulhavy deze ook in de wereldbeker zal gebruiken, want daar zou hij terug met Sram moeten rijden.

Ook voor de snelste renners is het comfort belangrijk, net zoals voor iedereen, dus zagen we ook bij Sauser en Kulhavy dikke grips en een Specialized Power-zadel. Ook wij hadden dit zadel op onze fiets gemonteerd en ons achterwerk is er ons nog steeds dankbaar voor.

Ook aan de details werd veel aandacht besteed met heel wat kleine accessoires van het Italiaanse merk Carbon Ti (bouten, kapje op de stuurpen, snelspanners wielen, …) en CeramicSpeed-lagers in het balhoofd (voor een maximale vloeiende werking), in de crank en in de derailleurwieltjes (om enkele Watts te sparen).

Daniel Geismayr en Nicola Rohrbach eindigden met hun Centurion op het derde podiumtrapje van deze Cape Epic. Die Centurion was een prototype met een wel heel aparte look … namelijk die van een slangenhuid. We weten niet wat jij ervan vindt, maar zelf vonden we het spuuglelijk! Zelfs zo lelijk dat we er snel vandoor gingen zonder lang stil te staan bij de, vrij traditionele, onderdelen (Sram Eagle, DT XMC 1200-wielen, …). Het team apprecieerde het ook niet echt dat we foto’s namen van de fietsen, wat een vreemde houding is als je met zo’n opvallende look deelneemt aan één van de meest gemediatiseerde wedstrijden ter wereld.

De Colombiaan Leonardo Paez (die samen met Max Knox vierde werd) reed met een bijzonder lichte FRM Anakin van 9,2 kilogram. Hier zien we de fiets van zijn ploegmaat Mirko Pirazzoli, één van de oudste eliterenners die deelnam en die niemand minder is dan de eigenaar van het Italiaanse merk dat gespecialiseerd is in ultralichte onderdelen.

Het gaat om een speciale versie die bedekt is met speciale vezels, vergelijkbaar met Kevlar maar lichter en resistent tegen impacts. Met dit frame van 1,6 kilogram (inclusief demper) rijdt men al een jaar rond, zonder lak, en we konden zelf vaststellen dat het frame er nog als nieuw uitziet. Natuurlijk moet je er de kleur bijnemen. De fiets is ook uitgerust met een interessante dropper zadelpen die afkomstig is uit Polen, de JBG2 DPS.

Die dropper zadelpen is volledig uit carbon en weegt slechts 220 gram (exclusief de remote). Ze wordt geactiveerd met behulp van een kabel die vooraan op de zadelpen wordt ‘aangesloten’ en het interne systeem is volledig mechanisch. De drop bedraagt 5 centimeter en Pirazzoli vertelde ons ook nog dat hij reeds meer dan een jaar rondrijdt met de zadelpen, en dat zonder het minste probleem. De website van het merk is maar heel summier voorzien van informatie, maar we gaan toch proberen om deze zadelpen in de toekomst zelf te testen!

Ten slotte hebben we ook de Cannondale Scalpel van Manuel Fumic en Henrique Avancini bestudeerd, de geletruidragers van de eerste dagen die uiteindelijk vijfde werden. Deze Scalpel lijkt nog steeds heel fel op het model dat in de tweede helft van het seizoen 2016 werd gebruikt en dat we hier aan jullie hebben voorgesteld.

Ons oog viel meteen op enkele details, te beginnen het prototype van de nieuwe Enve-velgen die de M50 moeten vervangen in crosscountry. Ze zijn lager en breder (men spreekt van 25 millimeter) en zouden de kritiek dat het eerste model kreeg, dat wij en velen met ons als bijzonder stijf beoordeelden, moeten weerleggen.

En omdat alle beetjes helpen, zwierden de renners van Cannondale ook het kapje van de stuurpen van hun fiets (een eenvoudig plastic kapje dat geen enkel mechanisch nut heeft aangezien ze met een Lefty rijden). Dit vergemakkelijkt ook het werk van de mecaniciens die de vork om de twee dagen demonteren. We vroegen de mecanicien ook of hij het zadeltasje eens wilde openen. Daarin zit een binnenband, bandenlichters, een CO2-patroon van 25 gram met pompje, een beetje duct tape, een multitool, een derailleurpat en een klein zakje met enkele bouten en een snelsluiting voor de ketting. Kwestie van op alles voorbereid te zijn.

HET accessoire dat we bijna op alle fietsen van de profs tegenkwamen, en ook op heel wat fietsen van de gewone man of vrouw, is de fameuze Sahmurai Sword, een reparatiekit om snel gaten in tubeless banden (met een soort plug) te dichten. Deze kit vindt een plaatsje in de uiteinden van het stuur.

Bizar zeg je …

Alvorens af te sluiten, kunnen we het niet laten om je nog twee ‘eigenaardigheden’ te tonen die we tegenkwamen. Zoals een zombie in de nacht, zal ook deze Proflex zijn glorieuze voorouders zich in hun graf doen omkeren! Als je echt wilt gaan mountainbiken, dan is een Lauf-vork op een hardtail al maar net zozo, maar op een full suspension vinden we dit helemaal not done.

En wat gedacht van dit ‘Adrenalin’-frame, dat in feite niet meer is dan een generisch Aziatisch frame dat in meer of mindere mate de oude Spark imiteert. De eigenaar van deze Adrenalin heeft zijn fiets volledig afgekrabt en gladgeschuurd … wat een monsterlijke aanblik geeft aan de link. Maar het beste zijn nog de gaten die dit mechanisch genie in zijn frame heeft geboord ter hoogte van het balhoofd! Het frame heeft trouwens de hele afstand van de Cape Epic overleefd en we hebben zelf met eigen ogen vastgesteld dat de eigenaar helemaal niet zacht omspringt met zijn materiaal. Zo zie je maar …

Hier kan je al onze artikels van de Cape Epic nalezen: www.vojomag.nl/?s=cape+epic