Gravel Ride | Houffa Gravel: fun of full gaz?

Eind augustus namen we deel aan de Houffa Gravel in (je leest het goed) Houffalize. Op zich is een gravel ride niets bijzonder, ook niet in de mountainbike-hoofdstad van België. Wat wél bijzonder is, is het competitief karakter van het event én de mogelijkheid tot kwalificatie voor het WK gravel in Veneto (Italië) op 8 en 9 oktober. Fun of full gaz: that’s the question.

Een gravelwedstrijd dus. Zit het gros van de gravelrijders daarop te wachten? Als je naar het hoge inschrijvingsaantal kijkt alleszins wel. 1200 gravelaars (met 19 verschillende nationaliteiten) zijn er ingeschreven, waarvan er zo’n slordige 700 zich ’s morgens vroeg hebben aangemeld in de startbox voor de wedstrijd. De verhouding gravelracer versus gravel grinder ligt dus rond 60-40 tijdens deze editie van de Gravel World Series in Houffalize.

Wij kiezen bewust voor de gravel grinder modus maar kijken wél met een open en verwonderende blik richting de racende deelnemers, het pittige parcours en de drie bevoorradingen. Blijft de relaxte sfeer behouden tijdens een gravelrace? Wordt er vriendschappelijk gestopt aan de bevoorrading? Gaat materiaalpech (lekke banden) een doorslaggevende factor zijn? Veel vragen en bij de weerklank van het startschot gaan we op zoek naar de antwoorden.

Goed begonnen is half gewonnen

Met die leuze indachtig gooien we meteen na de start al onze troeven op tafel. De steile Rue Saint-Roch wordt ons voor de wielen geworpen en we zien dat als een kans om het (spreekwoordelijke) kaf van het koren te scheiden. Maar alle andere gravelaars denken er ook zo over en met een holle blik, een zware ademhaling en een immens hoge hartslag knallen we naar de eerste offroadstrook.

Die eerste offroadpassage ligt niet alleen bezaaid met boomwortels, maar ook met bidons vol sportdrank. Mijn kompaan en ikzelf kijken elkaar verbaasd aan. Zou men niet beter de schijfrem dichtknijpen, de bidon recupereren en dan de achtervolging inzetten? Met nog meer dan 100 kilometer te gaan lijkt ons dat de beste optie. Maar menig gravelracer denkt daar dus anders over.

Brute gravelstroken

Na die eerste passage door de bidons (lees: boomwortels), wordt er een patroon in de graveltocht zichtbaar. De organisatie heeft resoluut de keuze gemaakt voor rechttoe-rechtaan offroadwegen, aangevuld met autoluwe asfaltbaantjes en doorspekt met hellingen in de brede omgeving van de startplaats. Onze mountainbike-ervaring leert dat er in deze regio heel steile klimmen en super technische afdalingen te vinden zijn. Die laat men gelukkig links liggen ten voordele van de “bredere” offroad wegels.

Maar miskijk je niet op die offroadwegen in deze regio. Door de aanhoudende droogte tijdens de zomermaanden ligt het parcours er niet alleen stoffig bij, ook dikke keien en steenpuin liggen her en der verspreid op het parcours. Ze liggen zowaar te wachten totdat iemand (door vermoeidheid of een andere reden) even onoplettend is en er vol tegenaan knalt. Met een leegloper tot gevolg …

Goed eten en drinken

Als men met een prestatie-mindset aan de start staat van een gravelrace, stopt men niet aan de bevoorrading voor eten en drinken. Het klinkt de gravel grinder wellicht vreemd in de oren, maar stoppen en genieten van drank en voedsel betekent kostbaar tijdsverlies dat je nooit meer goed kan maken. Tijdens gravelraces in de Verenigde Staten ontstaat daar wel eens discussie over (stoppen aan een bevoorrading of niet), maar in wielergek België is dat zonneklaar. Er wordt gedurende de 100 kilometer lange wedstrijd niet collectief gestopt.

Geen nood, de gravel grinders onder de deelnemers genieten ten volle van de pannenkoeken, winegums, fruit, sportbars en dergelijke meer. Mindset is alles en wie niet tegen de klok racet doet zich tegoed aan al dat lekkers. Aan die bevoorradingen komen we trouwens pechvogels (onder de gravelracers) tegen die tot vijf keer lek zijn gereden. Wat rest er nog als je jezelf wilt kwalificeren voor het wereldkampioenschap gravel en die doelstelling in het water ziet vallen? Juist: genieten van de bevoorradingen. Mindset is alles.

GAT: Graveling Apart Together

Doet het begrip LAT-relatie een belletje rinkelen? LAT staat voor Living Apart Together en wil kort samengevat zeggen dat twee personen een serieuze relatie hebben (met elkaar), alleen wonen ze niet samen in hetzelfde huis en behouden ze wat dat betreft hun vrijheid. Tijdens de beklimming van één van de laatste puisthellingen op de terugweg richting Houffalize, schiet de afkorting GAT door ons brein.

Graveling Apart Together omschrijft de verhouding tussen de racers en de grinders. Het parcours is hetzelfde, de uitdaging is hetzelfde, het materiaal is ongeveer hetzelfde. Alleen is de benadering en de mindset volledig anders waardoor deze twee groepen elkaar tijdens de rit niet tegenkomen en ieder zijn eigen ding kan doen. Maar tijdens de après bike – na een rit van 110 kilometer met bijna 2000 hoogtemeters – smelten deze 2 varianten wonderwel samen. Dat Jasper Ockeloen de wedstrijd heeft gewonnen, is dan niet het allerbelangrijkste. Iedere deelnemer heeft zijn eigen verhaal. GAT: met Houffalize als startpunt …

Foto credits en info over de Yuzzu gravel series: https://yuzzugravelseries.be/nl/