Interview | Elodie Kuijper & Massimo Vanderaerden: avontuurlijk stel verovert de Crocodile Trophy ⋆ Vojo

Wat is leuk om samen te doen als stel? Daarop zullen alle koppels anders antwoorden en het hoeft natuurlijk ook niet bij één ding te blijven. Voor Elodie Kuijper en Massimo Vanderaerden stond een deelname aan de Crocodile Trophy met stip aangeduid in dat lijstje. Het avontuurlijke stel vloog in de herfst van 2022 naar Australië en keerde met een valies vol herinneringen, een pak ritzeges, een eindzege EN een verloving terug naar België.

© Regina Stanger/Croc Trophy

Het verhaal tussen Elodie Kuijper en Massimo Vanderaerden begon met een berichtje op Facebook. Sindsdien delen ze niet alleen hun liefde met elkaar, maar ook hun passie voor de fiets. Vorig jaar trokken ze voor het eerst samen naar een MTB-meerdaagse. Niet om er een mixed team te vormen, maar wel om er elk hun weg te gaan in hun eigen categorie. De meerdaagse die ze hadden uitgekozen, was niet de minste, want ze hadden hun zinnen gezet op de iconische Crocodile Trophy in Australië.

© Alexander Zauner / Sportograf

Elodie en Massimo, hoe is bij jullie het plan geboren om deel te nemen aan de Crocodile Trophy?
Elodie: Massimo wilde al heel erg lang meedoen aan de Crocodile Trophy en toen de kans zich voordeed dat we beide naar daar konden gaan, was de keuze snel gemaakt. Zelf droomde ik er tot dan enkel van ooit eens naar Australië te gaan omdat mijn moeder er geboren is.

Massimo: Ik had vroeger in een oud fotoalbum al veel foto’s gezien van papa (ex-wielrenner Eric Vanderaerden, nvdr) zijn reis en deelname aan de Crocodile Trophy. Ik herinner me de foto’s nog van het tentenkamp en de speciale dieren die je in Australië tegenkomt. Vanaf toen is de droom ontstaan om zelf ooit eens deel te nemen.

© Regina Stanger/Croc Trophy

Vertrokken jullie met bepaalde verwachtingen naar Down Under?
E: Ik ging met geen enkele verwachting naar daar. Ik was te blij dat ik gewoon naar Australië kon gaan.

M: Ik hoopte om in een zo goed mogelijke conditie naar daar te trekken om goede uitslagen te kunnen rijden.

© Alexander Zauner / Sportograf

En dan sta je in Australië en win je plots de proloog en eerste rit en tel je na twee dagen al bijna 20 minuten voorsprong in het klassement op de winnares van 2018, Sarah White? Wat gaat er dan door je heen?
E: Ik wilde de proloog graag winnen om zo één leiderstrui en boemerang mee naar huis te kunnen nemen. Toen ik hoorde dat we bij de proloog alleen een leiderstrui kregen en geen boemerang was ik teleurgesteld. Dus moest ik proberen om in de volgende 8 etappes ergens een stage te winnen om toch maar een boemerang mee naar huis te kunnen nemen. Wat de volgende dag al meteen lukte.

Kreeg je vervolgens al snel het gevoel dat er weleens eindwinst zou kunnen inzitten?
E: Persoonlijk was ik eigenlijk niet bezig met de eindwinst. Ik was vooral bezig met genieten en ik hoopte dat Massimo zijn stage zou winnen omdat hij daar echt van droomde.

© Regina Stanger/Croc Trophy

Massimo, die gedroomde ritzege kwam er al in de tweede rit in lijn. Toch een verrassing?
M: Voor mij wel, ik wist wel dat de conditie heel goed was en dat ik mijzelf heel goed had voorbereid, maar de tegenstand is op voorhand altijd moeilijk in te schatten.

En dan kwamen daar nog twee ritzeges bij … Wat was mooier: die extra ritsuccessen of toch die derde plaats in het algemeen klassement?
M: Met het algemeen klassement was ik weinig bezig. Ik wilde liever proberen om zo veel mogelijk ritten te winnen en dan kwam dat klassement automatisch ook wel.

We weten dat je papa Eric ook zijn hart heeft verloren aan de Crocodile Trophy. Was hij erbij in Australië?
M: Nee, hij was er niet bij, en daar heeft hij al veel spijt van gehad. Maar dit jaar wil hij er zelf zeker weer bij zijn.

Hadden jullie afspraken met elkaar gemaakt dat jullie elkaar onderweg zouden helpen, of reed ieder zijn eigen race?
E: We reden beide gewoon onze eigen race. Tijdens een bepaalde rit reed ik erg lang mee in de kopgroep en Massimo reed toen lek. Ik ben toen gewoon door blijven rijden, omdat het voor mij persoonlijk gemakkelijker zou zijn om zo lang mogelijk mee te kunnen gaan met de kopgroep. Plus Massimo is een mecanicien en ik ken er niets van, dus ik zou hem toch niet kunnen helpen.

En jij Massimo, heb je niet overwogen om aan de zijde van Elodie te blijven tijdens de laatste ritten om haar bij te staan in geval van materiaalpech, zodat de eindzege niet meer uit haar handen zou glippen?
M: Niet echt, ik was op dat moment te veel gefocust op mijn eigen koers. Ik zat in de flow van het winnen, dus daar wilde ik zo veel mogelijk gebruik van maken.

Elodie pikt lachend in: Hij zei van wel, maar achteraf kwam hij mij gelijk een F1-coureur voorbij gevlogen!

© Regina Stanger/Croc Trophy

Die eindzege kwam er gelukkig wel. Kan je die laatste meters op het strand voor ons beschrijven en wat er toen door je heenging?
E: Ik was heel erg blij dat alle stages erop zaten en dat de eindoverwinning veilig was. Maar ik kon vooral niet wachten om in de zee te zwemmen.

Zijn er moeilijke momenten geweest onderweg? Kan je er eentje beschrijven?
E: Voor mij was het moeilijkste moment toen ik mijn volledige achterwiel in twee had gereden. Het was extreem heet en ik moest in een felle zon tien kilometer lopen tot aan de bevoorrading, en dat in een gebied waarvan ik achteraf hoorde dat er veel giftige slangen zaten. Ik ben op een moment zelfs moeten gaan zitten omdat ik een zonnesteek had opgelopen. Daardoor was ik ‘s avonds ook erg ziek. Gelukkig voelde ik me de volgende ochtend wel weer beter.

M: Op zich heb ik maar één moeilijke dag gehad, dat was toen ik vrij vroeg in de rit driemaal lek reed. Ik heb toen op mijn eentje 120 kilometer lang een inhaalrace moeten rijden om zo weinig mogelijk tijd te verliezen. En dat in een rit die eigenlijk gemaakt was om in groep te rijden.

Waar moeilijke momenten zijn, zijn er natuurlijk ook heel mooie! Kan je ook hier een moment aanhalen?
E: Elke dag was een mooie dag voor mij vol met geweldige momenten. De laatste dag natuurlijk nog net iets meer.

M: Naast mijn drie ritzeges was het huwelijksaanzoek op de laatste dag op het strand natuurlijk wel het allermooiste moment (Massimo vroeg Elodie ten huwelijk op het strand van Port Douglas, nvdr)!

Jullie reden dan wel voor eigen rekening, maar hielp het om ’s avonds na de rit je partner bij te hebben om elkaars rit door te praten en elkaar eventueel op te peppen?
E: Voor mij was het wel fijn om Massimo erbij te hebben. Het is altijd leuk om iemand bij te hebben om mee te praten zonder dat je je zorgen moet maken over wat je zegt.

M: Ik presteer altijd beter als Elodie erbij is, zij schept vaak orde in mijn wanorde waardoor ik rustiger ben.

Hoe beleefden jullie de sfeer in het kamp met de andere deelnemers?
E: De sfeer was echt superleuk. Ik had al meerdere stage races gereden, maar nergens was de sfeer zo fijn als tijdens de Crocodile Trophy.

M: De sfeer na de ritten was echt top. Het met z’n allen nakaarten over de rit en lachen met van alles en nog wat in een relaxte sfeer was een van de leukste dingen van het avontuur. Ik heb veel nieuwe mensen leren kennen en er leuke vriendschappen aan overgehouden.

Kunnen jullie ons meer vertellen over jullie voorbereiding? Hebben jullie specifieke trainingen gevolgd?
E: Mijn voorbereiding was echt minimaal. De laatste drie weken voor de wedstrijd heb ik maar twintig uur getraind omdat ik herexamens had. Massimo was zonder twijfel veel beter voorbereid dan ik! Begin oktober reed ik ook het WK Eliminator en daarna heb ik wat crossen gereden gewoon omdat ik dat heel graag wilde doen. Dus ik had misschien niet de beste voorbereiding.

M: Ik deed grotendeels duurtrainingen in combinatie met specifieke techniektrainingen op de mountainbike. Af en toe reed ik ook in de Ardennen voor de hoogtemeters. Ik nam ook deel aan een aantal mountainbikemarathons in België en aan 2 cyclocrosswedstrijden als intervaltraining.

En hebben jullie vaak samen getraind?
E: Wanneer Massimo niet werkte, trainden wij voornamelijk samen.

M: Vooral het eerste deel van de training reden we meestal samen, waarna ik vaak nog wat extra kilometers reed.

Welke indruk heeft Australië, en de Crocodile Trophy in het bijzonder, op jullie nagelaten?
E: Het is zeker een van de mooiste landen waar ik al ben geweest.

M: Fantastisch land met supervriendelijke mensen die een topmentaliteit hebben. De Crocodile Trophy is iets wat je zeker eenmaal in je leven gedaan moet hebben. Zelf hoop ik om nog een aantal keer te kunnen teruggaan.

Hebben jullie tot slot nog een gouden tip voor onze lezers die zelf graag ooit willen deelnemen aan de Crocodile Trophy?
E: Dit is echt een avontuur dat je nergens anders gaat meemaken!

M: Niet twijfelen, maar gewoon doen. Anders ga je er voor altijd spijt van hebben dat je het niet aangedurfd hebt.

Wie meer wil weten over de Crocodile Trophy surft naar www.croctrophy.com of naar ons eerder verschenen artikel over de nieuwe route: Crocodile Trophy 2023: twee dagen korter, een nieuwe startplaats, maar het outback-gevoel blijft.

De belevenissen van Elodie en Massimo kan je dan weer volgen via hun respectievelijke Instagrampagina: Elodie Kuijper – Massimo Vanderaerden