Interview | Malene Degn: een sirene in de mountainbikewereld ⋆ Vojo

Malene Degn is nog geen superster aan de vrouwelijke crosscountryhemel. Dat valt ongetwijfeld te wijten aan haar nog jonge leeftijd en het feit dat ze vorig seizoen nog bij de U23 reed. Maar de leeftijd zegt niet alles natuurlijk, kijk maar naar de prestaties van Kate Courtney, Jenny Rissveds en Jolanda Neff de voorbije jaren. En ook de Deense verraste de voorbije weken met een eerste podiumplaats bij de elites in de wereldbeker van Nove Mesto. Onlangs verhuisde ze naar Spanje waar ze haar leven deelt met een bekende Franse downhiller, Loïc Bruni. In het milieu omschrijft iedereen haar als charmant en boeiend en we gingen haar enkele weken geleden dan ook opzoeken in een klein dorpje ten noorden van Barcelona.

Natuurlijk, je kunt het een beetje vergelijken met België! Wie Denemarken niet kent, denkt dat het een vlak land is en dat je er niet kunt mountainbiken, maar dat klopt niet. Mountainbiken is meer dan enkel in de bergen onderweg zijn. In de buurt van Kopenhagen liggen heel wat heuvels en enorme bossen. Van bij mijn ouders kan ik probleemloos vier uur mountainbiken zonder uit het bos te komen. Downhillen en enduro is er niet mogelijk, maar ik vind – en ik heb door mijn reizen toch al heel wat plekken bezocht – het een van de mooiste bestemmingen voor crosscountry. Heel veel van onze trails werden aangelegd door de Copenhagen Trail Builders. Die trails zijn een opeenvolging van korte klimmetjes van 30 seconden tot één minuut en korte afdalingen. Bij ons kun je dan ook perfect je interval trainen. Misschien komt het net daardoor dat we zoveel goede xc-renners hebben in Denemarken!

Hoe ben je zelf eigenlijk begonnen met mountainbiken?

Door mijn papa. In het begin was het niet meteen uit passie voor de fiets, voor mij was het meer iets om meer tijd door te brengen met hem. Ik was ongeveer tien en begon te beseffen dat we weinig samen deden. Ik begon me te interesseren voor zijn hobby en ik bleek die hobby ook leuk te vinden … Maar het ging er toen heel recreatief aan toe.

Hoe verliep de overstap naar competitie?

Slecht (lacht)! Ik kan je jammer genoeg geen verhalen vertellen over hoe ik in mijn eerste wedstrijd meteen naar de overwinning snelde en vervolgens zege na zege opstapelde. Ik eindigde in mijn eerste wedstrijd wel op het podium … maar we stonden maar met vier aan de start en eentje gaf op. Dus om eerlijk te zijn, moet ik zeggen dat ik als laatste eindigde.

En dat vond je niet erg?

Nee, helemaal niet! Ik vond het zelfs leuk. Die laatste plaats motiveerde me ook om naar het volgende seizoen toe beter te trainen en te kijken tot wat ik in staat was. Vanaf toen ging het beter en begon ik zelfs te winnen. Op mijn 17de eindigde ik als tweede in de UE Youth Games, wat één van mijn eerste internationale prestaties was.

Het vervolg kennen we. Bij de U23 werkte je je op tot één van de regelmatigste rensters in de wereldbeker. Maar je moest wel wachten tot je laatste jaar in deze categorie om voor het eerst een World Cup te winnen …

Ik ben iemand die jaar na jaar rustig vooruitgang boekt, maar ik moet er hard voor werken. Tot hiertoe heb ik mijn doelen redelijk goed kunnen waarmaken, maar het vraagt soms wat tijd.

Is het om je beter te kunnen voorbereiden dat je naar Spanje bent verhuisd?

Ja, maar ook om te gaan samenwonen met Loïc (Bruni, haar levenspartner, nvdr). We zijn sinds drie jaar samen en wilden de volgende stap zetten. We zochten naar een kalme plek met voldoende trails in de nabije omgeving, goed weer en een ligging niet te ver van een grote stad of luchthaven voor onze vele verplaatsingen. We hebben die plek uiteindelijk gevonden in een klein dorpje ten noorden van Barcelona. Niemand zal dit dorpje kennen, maar we mogen Tomi Misser, Andreu Lacondeguy en andere goede Spaanse renners tot onze buren rekenen. De trails zijn top met zowel mooie xc-tracks voor mij als alles wat Loïc nodig heeft voor zijn DH-trainingen. En we vonden hier ook al snel vakmensen voor onze omkadering. Denk maar aan een goede kinesist of mensen die mee willen gaan trainen. We zijn hier met open armen ontvangen, wat zeer aangenaam is.

Keer je nog vaak naar Denemarken terug?

Vaak niet, maar ik kom nog wel in Denemarken. Je zou kunnen zeggen dat ik er nu mijn vakanties doorbreng. Mijn ouders hebben me steeds gesteund in wat ik doe en de mountainbike heeft ons dicht bij elkaar gebracht. Omdat ik vaak van huis was, werden de momenten dat ik thuis was gekoesterd. Het ging er anders aan toe dan wat je bij sommige families ziet waar de tieners geen zin hebben om tijd door te brengen met hun ouders, gewoon omdat ze elkaar constant zien. En vandaag is het nog steeds zo: de momenten dat we elkaar zien, genieten we er enorm van. Maar Loïc en ik droomden ook van een eigen stek. En in plaats van tijdens de wintermaanden links en rechts op stage te moeten vertrekken naar warmere oorden, hebben we ervoor gekozen om daar te gaan wonen waar de anderen naartoe trekken om te trainen. Wij houden onze trainingsstages thuis. In plaats van na een training wat rond te hangen in een hotel, genieten wij van onze eigen woonst.

Nieuw team, nieuwe start

Naar Spanje verhuizen is een grote stap, maar je hebt afgelopen winter nog een grote stap gezet: je bent van team veranderd en maakt nu deel uit van KMC-Ekoï-Orbea (net zoals Milan Vader). Na een Frans vriendje nu ook een Frans team, ook al is het team afgelopen winter heel wat internationaler geworden …

Haha, Frankrijk lijkt wel een steeds grotere plaats in te nemen in mijn leven. En ik houd wel van de Fransen. Ze zijn direct maar warm. Misschien niet altijd stipt op tijd, maar het is geen tragedie om af en toe wat te laat te komen … Het ligt me wel.

Serieuzer nu, waarom wilde je weg bij Ghost?

Ik heb twee heel mooie jaren meegemaakt bij Ghost. Vorig jaar behaalde ik enkele mooie resultaten die de deuren openden voor iets anders. Ik kreeg dan ook enkele leuke aanbiedingen. En het is niet dat ik weg wilde bij Ghost, maar het maakte me gewoon nieuwsgierig. Ik vond het tijd om ergens anders aan de slag te gaan, om andere manieren van werken te leren kennen, om nieuwe mensen te ontmoeten om nog progressie te boeken … En ik wilde graag met een goede full suspension rijden!

Hoe heb je je keuze gemaakt?

Ik had een heel goed gevoel bij Michel (Hutsebaut) en Pierre (Lebreton) die het team leiden. We hebben met elkaar gepraat en ik kon me vinden in hun visie en het project om het team internationaler te maken. Ook het feit dat het team een mix is van mannen en vrouwen (bij Ghost rijden enkel vrouwen) stond me wel aan. Ik kende het team niet echt toen het eerste contact ontstond, maar ik ben hen beginnen volgen en ik voelde dat dit een team kon zijn waar ik me thuis zou voelen. We hebben nog niet veel tijd samen doorgebracht (we spraken Malene enkele weken voor de eerste wereldbekers van dit seizoen, nvdr), maar het bezoek aan de fabrieken van Orbea en de eerste Coupe de France in Marseille waren zeer leuke momenten.

Heeft het team je manier van werken aangepast?

Nee, niet fundamenteel. Ze weten dat elke atleet zijn of haar manier van leven en werken heeft en dat je dat moet respecteren. In de dagelijkse gang van zaken verandert er weinig. Maar Pierre is wel iemand met wie je makkelijk bepaalde doelen kunt vastleggen en indien nodig deze in de loop van het seizoen kunt aanpassen. Ons doel is om niet enkel een kwalificatie voor de Spelen van Tokio in 2020 af te dwingen, maar ook om er een rol te spelen. En het team heeft me ook geholpen met de overstap naar mijn nieuwe fiets, mijn eerste full suspension.

Zeg nu niet dat het de eerste keer is dat je op een fully rijdt?

Toch wel! Ik heb al wel een keer met een enduro full suspension gereden, maar de Orbea Oiz is mijn allereerste crosscountry full suspension. En het is helemaal zoals ik me het voorstelde. Je verliest amper aan rendement, maar je hebt meer grip, je daalt sneller af en wordt minder moe bergaf. Ik ben er dan ook zeer blij mee. Het zal me moeilijk vallen om met het oog op de World Cup van Albstadt terug op mijn hardtail te stappen. Op dat parkoers heeft het geen zin om met een fully te rijden. Maar die wedstrijd is wel een uitzondering op de kalender.

Heb je iets moeten veranderen aan de fiets in vergelijking met je vorige?

Het zadel staat iets meer naar voren en de romp wordt iets meer uitgerekt. Maar ik moet vooral wennen aan de veringen. Vroeger was ik daar niet zoveel mee bezig omdat ik enkel met een voorvering reed, maar nu liggen de kaarten anders. Om eraan te wennen, kreeg ik tijdens enkele testdagen de ondersteuning van Fox en dat heeft zijn vruchten afgeworpen.

Op weg naar de elites

Er staan maar weinig trofeeën bij Malene en Loïc. Dat is hun keuze, maar de eerste trofee van de jonge bikester bij de elites kreeg wel een ereplaats.

Alsof al dit voorgaande nog niet genoeg veranderingen waren in je leven, maak je dit jaar ook nog eens de overstap naar de elites! Wat verwacht je daarvan?

Vorig jaar reed ik bij de U23 een heel mooi seizoen en ik heb mijn verwachtingen dan ook naar boven bijgesteld. Ik ben ervan overtuigd dat ik tot de wereldtop kan behoren bij de elites (wat ze met haar vijfde plaats in Nove Mesto meteen al een eerste keer bewees, nvdr). Ik blijf echter nederig, want ik weet dat het niveau zeer hoog ligt en ik weet dat het ofwel zeer snel kan gaan om die top te bereiken of omgekeerd net veel tijd kan kosten. Ik ben ambitieus, maar ook realistisch. Ook al voel ik en weet ik dat ik beter en sterker ben dan ooit aan het begin van dit seizoen.

Brengt het snelle succes van Kate Courtney, die in haar eerste seizoen bij de elites meteen wereldkampioene werd, je op ideeën?

Uiteraard doet dit dromen; ik eindigde niet ver van haar bij de U23. Ik heb een dubbel gevoel. Langs de ene kant is het geweldig wat ze al gepresteerd heeft en per definitie komen zulke grote talenten slechts zelden voor. Langs de andere kant heeft ze ook getoond dat het als jongere mogelijk is om meteen goed te zijn bij de elites, net zoals Jolanda, Pauline en Jenny in het verleden. Nog maar eens, ik blijf nederig, maar heb ook geen schrik voor de overstap. En Tokio is volgend jaar al, ik moet snel leren!

Je droomt van de Spelen, maar je bent niet alleeen in Denemarken, er is ook nog Annika Langvad. Ben je al zeker van je plaats in het team?

Niets is zeker, maar momenteel hebben we recht op twee plaatsen. Annika is de absolute nummer één en ik kom daar net achter, maar we hebben ook nog Caroline Bohé bij de U23.

Malene, de vrouw

De gelijkheid tussen mannen en vrouwen is momenteel zeer actueel. Vind je dat het mountainbiken het op dit vlak goed doet?

Ik vind niet dat we echt mogen klagen. De laatste jaren zagen we veel positieve evoluties. Het prijzengeld is gelijk, de uitzendingen op RedBull zijn van dezelfde kwaliteit als bij de mannen en ik heb zelfs gehoord dat de kijkcijfers bij de vrouwen in 2018 hoger lagen dan bij de mannen. Ook bij de merken zien we steeds meer interesse voor het vrouwenmountainbiken. En niet om ons roze fietsen op te dringen, maar wel door ons als topatletes te ondersteunen en door met aan vrouwen aangepaste producten te komen …

En merk je bij het grote publiek ook een verandering ? Het blijft toch ‘een sport voor de jongens’ …

Hmm, ik zie toch een positieve evolutie. Mijn eerste wedstrijd waar ik eerder over sprak en waar ik 7/8 jaar geleden als derde en laatste eindigde, krijgt nu wel een twintigtal meisjes aan de start. De clubs in Denemarken doen ook veel met het sociale aspect van mountainbiken en het contact met de natuur. En daarvoor maakt het geen verschil of je nu een jongen of een meisje bent. In Denemarken wordt er bij het fietsen geen onderscheid gemaakt tussen de verschillende geslachten, zeker niet bij de jongeren. Hier in Spanje ligt dat nog iets anders. Wanneer ik bergop of op een singletrack voorbij een man schiet, dan voel ik dat ze het nog moeilijk hebben om door een vrouw gepasseerd te worden, ook al is ze een topatlete op wereldbekerniveau terwijl hij maar een amateur is die niet dezelfde trainingsmogelijkheden heeft.

Tijdens het fietsen daarstraks vertelde je me dat je het soms lastig hebt met reacties als “het is handig om een wereldkampioen DH als vriendje te hebben, hij kan je leren hoe je moet afdalen …”

Klopt, want ik denk dat Loïc me ongeveer alles kan leren behalve dat. Hij haalt zo’n hoog niveau en gaat zo snel dat dit lichtjaren verwijderd ligt van wat ik nodig heb in crosscountry. En hij weet dan wel hoe hij snel moet rijden, maar dat wil niet zeggen dat hij me ook kan uitleggen hoe je dat moet doen. We rijden zelden wiel in wiel samen. We gaan eerder op hetzelfde moment trainen waarbij ieder zijn eigen ding doet. We spreken dan kort even af op bepaalde punten.

Welke invloed heeft Loïc op je?

Hij maakt me relaxer, menselijker. Hij doet me uit mijn bubbel van atleet komen, al beseft hij dat ik die bubbel soms nodig heb. Dat is mijn evenwicht.

Loïc is ook een topsporter, helpt dat om elkaar te begrijpen?

Toch wel. Wielrenner zijn is geen slecht of vervelend leven, maar het is wel 24/24 en 7/7 dat je ermee bezig bent. We letten er steeds op dat we goed kunnen slapen en eten. Of wanneer we moeten gaan trainen … Iemand die die wereld niet kent, zou wel eens moeite kunnen hebben om dit te begrijpen. In de week voor een wereldbeker weet hij bijvoorbeeld dat ik nogal raar en opgewonden kan doen. Hij begrijpt dat, omdat hij dat gevoel kent!

En wat kan hij van jou leren?

Dat moet je aan hem vragen. Maar ik denk dat ik hem op trainingsniveau wel enkele dingen heb bijgeleerd. Ik ben echt een nerd in het analyseren van mijn trainingsgegevens. Vroeger trok hij er vaak zonder zijn Garmin opuit, maar nu niet meer! Hij gebruikt ondertussen zelfs een vermogensmeter!

Twee mountainbikevedetten onder hetzelfde dak … Het valt nog niet te vergelijken met de Kardashians, maar kunnen jullie nog ongemerkt over straat lopen?

Natuurlijk. De mountainbikewereld is relaxed. Op wedstrijden worden we wel herkend, maar daarbuiten niet of slechts zelden. En dat is maar goed ook.

Nochtans strooien we tegenwoordig een groot deel van ons leven uit op de sociale media?

Ik ben opgegroeid met sociale media. Ik weet dat dat niet voor iedereen geldt en dat sommige atleten dit enkel doen omdat ze het contractueel verplicht zijn, maar dat is bij mij niet het geval. Ik vind het leuk en voel me comfortabel bij het idee dat ik foto’s van mezelf post op sociale media. En omdat ik er goed mee overweg kan, doe ik alles zelf. Ik kies zelf wat ik online zet en dat speelt ook een rol. Ik vind het leuk om een foto te posten en likes te krijgen, net zoals ik het leuk vind om na een training of wedstrijd schouderklopjes te krijgen. En zonder de sociale media zou ik hier in Spanje nooit zo snel de goede spots gevonden hebben om te gaan trainen of vrienden om te gaan trainen.

Je houdt van foto’s, maar ook van schilderen …

Schilderen brengt me tot rust en het is een moment waarop ik de fiets volledig kan loslaten. Loïc heeft me wat schildergerief cadeau gedaan en wanneer ik alleen ben is het mijn manier om te ontspannen.

Na onze dag samen, kunnen we alleen maar beamen dat Malene iemand is die vastberaden met haar sport bezig is. Maar wel met een zekere nederigheid en zelfs schuchterheid. Ze staat met beide voeten op de grond en lijkt alles in zich te hebben om te slagen in haar carrière. Met Loïc Bruni vormt ze een mooi koppel waarin de ene ongetwijfeld kan rekenen op de andere om de wereldtop te halen.

Malene kun je volgen via haar Website – Instagram – Facebook

Foto’s: Olivier Béart voor Vojo en Rémi Fabregue (wedstrijdfoto’s Marseille)