Interview | Samara Maxwell: de (weder)geboorte van een kampioene

Het was een droom die werkelijkheid werd toen Decathlon-Ford na drie seizoenen met de jonge Nieuw-Zeelandse Samara Maxwell de eindzege in de wereldbeker XCO binnenhaalde. Als kers op de taart won Maxwell ook nog eens de zilveren medaille op het WK.

Speciaal voor deze gelegenheid organiseerde Rockrider een feestelijke dag in het B’Twin Village in Rijsel. Op het programma stonden een rondleiding, ontmoetingen met de partners van het team en met iedereen die betrokken is bij het ontwerp van de mountainbikes van Rockrider, inclusief het 940S-model waarmee het team rijdt. Dat alles werd natuurlijk afgesloten met een feestelijke avond!

Ook Vojo mengde zich tussen de genodigden en mocht er Samara Maxwell ontmoeten na haar fantastische seizoen. Maar voordat we met haar praten, kijken we even terug op haar carrièrepad, want het is een uniek pad.

Stéphane Tempier, de ploegleider, en Fred Machabert, de communicatiemanager, herinneren zich de eerste keer dat ze haar zagen: “Ze was daar, helemaal alleen bij de wedstrijden, als een ‘privateer’, zonder enige structuur om haar heen of zelfs maar enige hulp. Een jonge vrouw van amper 20 jaar die haar geboorteland Nieuw-Zeeland en haar hele familie had verlaten om in Europa op het hoogste niveau te komen rijden. Het toonde hoe vastberaden ze was.”

“We hebben erover gesproken met Sam Roces, de teammanager, die haar, net als wij, al had opgemerkt door haar resultaten, nog voordat ze wereldkampioene bij de beloften werd. We hebben haar daarom de kans geboden om eind 2023 per direct bij het team te komen, zodat ze dat seizoen onder goede omstandigheden kon afsluiten door de laatste twee Amerikaanse wedstrijden samen met ons te rijden.”

2024 was echter geen gemakkelijk seizoen. Maxwell was aan het begin van het jaar niet in topvorm, zowel mentaal als fysiek, en miste daardoor de eerste manches van de wereldbeker. Maar het team respecteerde haar behoefte aan een pauze en ze keerde in de zomer langzaam terug met een aantal bemoedigende resultaten in de wereldbeker en een achtste plaats op de Olympische Spelen in Parijs.

2025 werd daarentegen het jaar van de grote doorbraak, met maar liefst 9 podiumplaatsen in 10 wereldbekerwedstrijden. Die regelmaat bezorgde haar de eindwinst in de World Cup XCO! En op het WK ging ze ook nog eens met het zilver aan de haal.

Vojo: Samara, was deze pauze aan het begin van 2024 nuttig en heeft het op de een of andere manier bijgedragen aan de voorbereiding op het buitengewone seizoen van 2025?

Samara Maxwell: “Ja, ik heb er duidelijk goed aan gedaan. Ik denk dat ik niet op het niveau zou zijn waar ik nu ben, noch fysiek noch mentaal, als ik mezelf vorig jaar te vroeg had gedwongen om opnieuw te beginnen. Ik dank het team dat naar me heeft geluisterd, me heeft gerespecteerd en me zelfs heeft aangemoedigd om tijd te nemen voor mezelf. Want hoe langer je met een latent probleem blijft zitten en het probeert te verbergen, hoe verraderlijker het wordt en hoe moeilijker het is om ervan af te komen. Het is als een pleister: je kunt hem er maar beter snel en stevig aftrekken. Het is op het moment zelf niet prettig, maar daarna is het voorbij.”

Had je verwacht in 2025 zo sterk voor de dag te komen? 

Nee! Ik wist dat ik fit en klaar was voor de eerste manches. Maar ik verwachtte niet meteen te winnen in Brazilië, echt niet! Ik dacht realistisch gezien dat ik in de meeste races voor de top 10 zou kunnen gaan en een paar keer voor de top 5, maar niet om te winnen. Aanvankelijk zei ik tegen mezelf dat het kwam doordat ik de kans had gehad om in Nieuw-Zeeland te racen (n.v.d.r.: doordat de seizoenen omgedraaid zijn in Nieuw-Zeeland gaan de races ginder door tijdens onze winter/hun zomer) en dat ik aan het begin van het seizoen in betere conditie was dan mijn Europese en Amerikaanse concurrenten die een langere pauze hadden genomen. Maar ik had nooit verwacht dat de goede vorm zo lang zou duren.

Komt daar jouw citaat ‘Kalm aan, het is maar één race’ vandaan? Die uitspraak is zo iconisch geworden binnen het team dat het een speciaal T-shirt heeft gekregen …

Ja (lacht), tijdens het interview na mijn eerste overwinning geloofde ik er nog niet zo sterk in, en ik dacht dat het gewoon een toevalstreffer was. Vandaar mijn uitspraak. De rest van het seizoen bewees me het tegendeel, en dat is geweldig.

Wanneer begon je echt het gevoel te krijgen dat je het algemeen klassement kon winnen?

De twee races in Brazilië volgden elkaar op en waren vergelijkbaar. Mijn tweede plaats in de tweede wedstrijd maakte me blij, maar ik had absoluut niet verwacht dat ik de leiderstrui na de Europese manches zou behouden. Ik heb nog steeds het gevoel dat deze opvallende rode trui en het nummer 1 iets bijzonders met me deden, en toen ik zag dat ik die trui niet alleen had weten te verdedigen, maar ook had weten te verstevigen na de manches in Nové Mésto, Leogang, Andorra en vooral Les Gets, begon ik echt te denken dat ik hem tot het einde zou kunnen behouden.

Heeft dit jouw manier van rijden veranderd? Begon je je meer te richten op regelmaat dan op overwinningen?

Nee, niet echt. Als je vecht voor het algemeen klassement, vecht je voor elke plek, voor elk punt. In Lenzerheide bijvoorbeeld was het heel zwaar. Ik was niet op mijn best, maar ik heb wel gevochten om zoveel mogelijk rensters in te halen. Ook in de XCC, ook al is dat niet mijn favoriete discipline, heb ik er alles aan gedaan om te presteren. Dus ik was niet voorzichtiger of terughoudender; integendeel, het gaf me juist een nog sterkere strijdlust.

Ondanks je grote regelmaat en je ongelooflijke resultaten kwam Jenny Rissveds je aan het slot van het seizoen nog bedreigen …  

Klopt, in Lenzerheide besefte ik dat ze momenteel van een andere planeet komt. Ik probeerde haar te volgen en verbrandde mijn vleugels. Het resultaat was een zesde plaats, mijn slechtste resultaat van het seizoen. Het klopt dus dat ik het aan het einde van het jaar een beetje ‘gered’ heb, in die zin dat ik niet langer probeerde om Jenny te volgen en voor de overwinning te gaan. Ik reed mijn eigen koers en dacht toen enkel aan het behalen van het best mogelijke resultaat. Ik zou wel graag zeggen dat ik blij ben voor haar. Ze is een rolmodel voor me en ook een motivatie om hard te trainen, want ik hoop haar in 2026 te verslaan!

Weet je al hoe je het seizoen 2026 gaat aanpakken?

Niet echt anders qua voorbereiding dan dit jaar, denk ik, want het heeft zijn vruchten afgeworpen. Afgezien van de resultaten, voel ik me goed en heb ik het gevoel dat ik een goede balans heb gevonden. Maar we gaan ook al beginnen denken aan de Olympische Spelen van 2028 en ons langzaam voorbereiden op dat belangrijke evenement. Dit jaar heb ik veel geleerd over het indelen van mijn wedstrijden en over tactiek. Het tussenseizoen is een goed moment om alles wat goed en minder goed ging te evalueren. Vooral qua mentale voorbereiding moet je heel vroeg beginnen om diepgaand werk te doen.

Om te eindigen had je nog graag een paar woorden tot je team gericht …

Ja, ik wil ze vertellen dat ik van ze hou. Ze zijn echt mijn Europese familie geworden. Ze zijn meer dan alleen een team, en ik zou niet staan waar ik nu sta zonder hen. Het zijn mijn broers, mijn zussen, mijn neven en nichten. Ze hebben me altijd gesteund, niet alleen de staf, maar ook mijn teamgenoten. Ik wil ze enorm bedanken. Ik wil ook de partners van het team bedanken, vooral de mensen die bij Rockrider werken. Vandaag tijdens dit bezoek besefte ik hoeveel ze mijn prestaties volgden en hoeveel ze in me geloofden. En ik wil ze vertellen dat ik ook in hen geloof. Ik geloof in hun werk en in de uitrusting die ze me leveren. Ook zij hebben me naar de overwinning geleid.