Nationalpark Bike-Tour Engadin: bovennatuurlijk Zwitserland

Door Pierre Pauquay -

  • Natuur

Nationalpark Bike-Tour Engadin: bovennatuurlijk Zwitserland

Op de grens van Zwitserland en Italië ligt een dal waar het fietsershart sneller van gaat slaan: Engadin, gelegen in het kanton Graubünden.Op dit grondgebied heeft het Zwitserse nationale park de wet aan haar zijde voor het behoud van de natuur.Aan de andere kant van de grens, in Italië, omringen de bergen het dorp Livigno, een bakermat om te mountainbiken en dicht bij de legendarische Giro-passen. Onze nieuwsgierigheid was alvast geprikkeld en dus trok Vojo naar het oosten van de Alpen om er de Nationalpark Bike-Tour te rijden.

 

Gelegen in het Engadin en in het Val Müstair, is dit Zwitserse nationale park dat werd opgericht in 1914 het oudste in de Alpen.De oprichters wilden een deel van het land beschermen, zodat de natuur zich ongehinderd kon ontwikkelen.Al meer dan een eeuw is de mens alleen maar toeschouwer.Fauna en flora heersen over meer dan 170 vierkante kilometer.Het park is een bekend uithangbord voor Graubünden: de toeristische infrastructuur gaat ermee hand in hand.Er zijn geen mega-campings of lelijke hotels die het landschap ‘vervuilen’.

Hoewel het hart van het park verboden is om te mountainbiken, heeft het Zwitserse VVV-kantoor (Swiss Tourism) een bewegwijzerde route gecreëerd waarmee je dit natuurlijke eldorado kunt ontdekken: de Nationalpark Bike-Tour.In Scuol staan ​​de luxehotels naast huizen die zijn versierd met sgraffito-tekeningen.Het charmante dorp is dan ook de trekpleister voor de vele mountainbikers die deze 140 kilometer lange route komen fietsen.

Toch voelen we ons onzeker. Kijkend naar de paden die op de kaarten zijn ingetekend, lijkt het ons dat deze tour door het Zwitserse nationale park mogelijk zou moeten zijn op de gravelbike. Maar het oversteken van passen van bijna 2700 meter hoogte schrikken ons toch af. Onze keuze is gemaakt: Vincent kiest voor zijn trailbike, ik voor een hardtail Origine Théorème. Uit voorzorg monteer ik op deze laatste een telescopische zadelpen.

Met onze veringen geblokkeerd klimmen we naar het gehucht S-Charl. Tegenwoordig is het gehucht een tussenstop voor de wandelaars, destijds waren het de boeren uit de vallei die tijdens de zomermaanden naar hier kwamen om er tijdens de hooimaanden te wonen.

Op het brede pad denken we met weemoed aan onze gravelbikes.Maar een lichte hardtail doet het ook best goed om me naar Alp Astras te brengen, een van die Zwitserse hutten waar je iets kunt eten en drinken.

In de omgeving grazen de koeien vrij te midden van de fietsen die verspreid in de bergweide liggen.Het pad verandert uiteindelijk in een mooie singletrail zonder grote technische problemen.Daar krijgt het rijden op een mountainbike zin. Vincent zoekt er de meest technische obstakels uit om zich uit te leven, terwijl ik van mijn kant tevreden ben met het snelste en gemakkelijkste pad.We gaan er zo in op dat we de top van de Col de Costainas, gelegen op een hoogte van 2251 meter, passeren zonder het te merken.

Aan de andere kant van de col rijden we Val Müstair binnen. Aan de horizon zien we vijandige bergtoppen van zandsteen met aan hun voeten dorpen die perfect in de omgeving passen. De snelle afdaling doorkruist eerst een naaldbos voordat we uitkomen aan de zonnige kant van de Alp Champatsch.In het gehucht Lü is het tijd om een kleine koffie te drinken die aankondigt dat Italië vlakbij is.

Ook de afdaling naar het dorpje Tschierv is leuk: de haarspeldbochten leiden ons naar de weilanden waar het hooien is begonnen.We rijden in een oase van rust die ons beschut tegen de woede van de wereld.In Santa Maria wordt de bouwstijl gekruist met een Lombardisch tintje. Hier kunnen we bijkomen van de inspanningen van deze snikhete dag.

Ommetje door Italië

Op de tweede dag klimmen we richting Val Vau.Het lager gelegen deel van de klim biedt bescherming en koelte. Het constante percentage en de brede schotterpiste maken dat we in een constant ritme naar de top van de 2230 meter hoge Döss Radond kunnen klimmen.

Vanaf de col wordt een enorm hoogteplateau voor onze wielen onthuld waar wilde paarden galopperen. Ik droom van Mongoolse landschappen en deze onverwachte omgeving bevredigt dit verlangen enigszins … Aan het einde van het plateau wordt het smaller en rijden we door stapels rotspuin die ooit aangedreven werden door een gletsjer.De trail blijft echter berijdbaar en we weten de hele tijd op de fiets te blijven.

Onder ons opent de brede Fraéle-vallei zijn armen.We haasten ons ernaartoe en … missen de bewegwijzering. We zijn in Italië en de Zwitserse bewegwijzering heeft plaatsgemaakt voor eenvoudige houten palen om de richting aan te geven.Wat zijn charme heeft!Je hoeft alleen maar de kaart en het terrein goed te lezen om je weg te vinden, en accepteren om soms een paar minuten te stoppen om de aanduidingen te lezen.

Aan de oevers van het meer van San Giacomo di Fraéle kunnen we onze ogen nauwelijks geloven, er staat een foodtruck klaar voor wandelaars.Deze ongerijmdheid in het landschap doet ons glimlachen.

De Alpisella torent boven het meer uit: ​​deze pas is een van de openingen naar het geheel door bergen omgeven dorp Livigno.De hellingen rond het dorp zijn soms erg groen, dan weer rotsachtig.We rijden over een prachtig pad zonder enige oneffenheid dat door het landschap kronkelt.

Geen wortels, geen kiezels … we storten ons dan ook met plezier naar beneden. Maar pas op voor snelheidsovertredingen, want op sommige plaatsen gaat het angstaanjagend hard.Hier, op 1800 meter boven het zeeniveau, wordt het brede hoogplateau van Livigno vaak vergeleken met dat van Tibet.

Vrije zone

Livigno profiteert van zijn belastingvrije zone.Zijn isolement staat aan de bron van dit belastingvoordeel.Gedurende de winter was het dorp lange tijd geïsoleerd van de wereld.Zonder deze fiscale stimulans zou de historisch arme bevolking die zes maanden van de wereld was afgesneden, de plaats al lang geleden hebben verlaten!En zonder inwoners is het voor Italië moeilijk om enige soevereiniteit over dit gebied op te eisen.Europa laat dit nog steeds welwillend toe.Te midden van de belastingvrije winkels en goedkope benzinepompen zijn nog een groot aantal traditionele stenen en houten huizen bewaard gebleven.

Toen in de jaren 50 de Foscagno-pas in de winter geopend werd, kwam de regio ook in de ban van de wintersport. In 2005 zorgde de organisatie van de wereldkampioenschappen MTB voor bekendheid van het dorp.In deze regio van de Alpen lijken mountainbikers en wielrenners talrijker te zijn dan wandelaars en de hotels hebben zich aangepast aan het verwelkomen van fietsers. Het dorp is een van de favoriete bestemmingen voor profrenners. De legendarische passen Stelvio, Mortirolo en Gavia liggen op een steenworp afstand.

Livigno telt ook drie verschillende bikeparks die wereldwijd bekend zijn, met name dankzij Fabio Wibmer.We prikkelen onze nieuwsgierigheid door ons een halve dag te gunnen om op de Mottolino-tracks te rijden.

Op onze derde dag lijkt het wel of heel Italië buiten zit. Gehuurde elektrische mountainbikes en kinderwagens delen de weg. Die autovrije weg is prachtig en zonder noemenswaardige hindernissen. Een makkelijke manier om te genieten van de sfeer van het hooggebergte.

Gelukkig zijn er nog andere paden. We slaan rechtsaf en klimmen via haarspeldbochten naar boven. Hier moeten we voor het eerst tijdens deze Nationalpark Bike-Tour afstappen. Te voet duwen we onze fietsen voor ons uit naar de top van de Chaschauna-pas aan de Zwitserse grens. Hier flirten we met een hoogte van 2690 meter.

Aan de andere kant zien we een mooie singletrail naar beneden slingeren. Geschapen door de hand van de mens, is het de representatie van de “flow” die Duitse of Oostenrijkse mountainbikers zo dierbaar zijn. De afdaling doorkruist prachtige bergweiden, voert langs bergstromen en komt uit in bossen van steenpijnbomen.

De Nationalpark Bike-Tour komt hier tot een einde. Via kleine wegen en berijdbare paden door pittoreske dorpjes keren we terug naar Scuol.

Gedurende drie dagen voerde de Nationalpark Bike-Tour ons door een authentiek bewaard gebleven bergregio die hier en daar gehumaniseerd werd.Ook in het Engadin gaan veeteelt en landbouw harmonieus in het landschap op.En fietsen is ongetwijfeld de beste manier om dit pareltje te ontdekken.

Praktische info

DoorPierre Pauquay