Ontdekking | Munster: een kleine mountainbiker in een oogverblindende vallei
Door Olivier Béart -
In het team van Vojo blijft Paul (Humbert, nvdr) maar verkondigen dat de Elzas en de Vogezen tot de mooiste plekjes op aarde behoren. Maar omdat hij opgegroeid is in deze streek, is hij niet helemaal objectief. Nadat ik met de teams van Moustache en Bosch een weekend heb doorgebracht in de vallei van Munster, kan ik het enkel maar beamen dat het er ontzettend mooi is. Van fotograaf Jérémie Reuiller, ook al iemand uit de streek, kregen we ook nog eens een pak schitterende foto’s toegestuurd van deze prachtige trip in het zadel van de nieuwe Moustache Trail 10. En die wilden we jullie niet onthouden.
Alles begon na een gesprek met Clément, de persverantwoordelijke bij Moustache: “En wat zou je ervan denken om na de presentatie van het nieuwe gamma een trip te maken door de vallei van Munster?” Nu was ik al enkele keren in de regio geweest, maar nooit eerder kon ik deze rondrit integraal rijden. En omdat Paul en al de anderen die uit deze streek afkomstig zijn me steeds maar bleven herhalen hoe geweldig deze rondrit is, hapte ik volmondig toe.
Ons micro-avontuur begint op een vrijdagavond aan het einde van de zomer. Onze auto’s laten we achter op de col de la Schlucht en we klimmen vandaaruit nog wat hoger naar een van de vele bekende boerderijherbergen in de omgeving om er de eerste beelden te schieten bij de ondergaande zon. Clément van Moustache is uiteraard van de partij, maar ook Guillaume van Bosch moest niet overtuigd worden om mee te gaan. Guillaume zal ons trouwens door deze vallei gidsen.
In de refuge du Sotré vullen we ons krachtenarsenaal aan met een biertje, wat charcuterie en lokale kazen. Het zicht op La Bresse, de Hohneck en het meer van Longemer zorgen voor het perfecte plaatje. Na deze prachtige avond zijn we gewapend voor de eerste rit van morgen – 70 kilometer en 3600 hoogtemeters – die zelfs met onze e-mountainbikes behoorlijk wat inspanning van ons zal vergen.
Kom op, nog een laatste glaasje pinot noir … euh, kruidenthee, en dan naar bed!
De nacht in ‘La Ferme des Rennes’ volstond letterlijk en figuurlijk om onze batterijen op te laden. Het is een toeristische trekpleister in de regio, waar je rendieren kan zien en waar de Kerstman in de winter halt houdt. Naast het rustieke comfort, voel je dat mountainbikers hier welkom zijn. Alles wat nodig is om je fiets veilig weg te bergen en te onderhouden, is aanwezig.
In het heldere ochtendlicht zien we onder ons quasi de volledige toer die we vandaag zullen rijden. Vraag ons niet naar de namen van elk hoekje waar we geweest zijn, want het was onmogelijk om dat te onthouden. Bovenstaande borden spreken voor zich.
Wat we wel kunnen zeggen, is dat het hier echt een paradijs is om te komen fietsen. De singletracks die aangelegd werden tussen het mos en de vele vegetatie zijn superleuk en niet te moeilijk, al zijn ze net technisch genoeg om de adrenaline op te wekken wanneer je wat sneller gaat. Perfect om de Moustache te testen!
Nu we het over testen hebben, dit was zo’n plekje dat we in alle richtingen hebben gereden om de werking van de veringen te controleren: tegen volle snelheid naar beneden en langzaam weer naar boven om de grip te testen.
Eens op de top kunnen we met eigen ogen zien welke weg we al hebben afgelegd. Nog niet veel, zo blijkt! We mogen dan wel met een e-bike onderweg zijn, door de vele stops om foto’s te nemen, het testen van de fiets op de moeilijkste passages en het trage tempo om de omgeving te bewonderen, halen we amper een gemiddelde van 10-12 km/u.
Guillaume spoort ons aan om wat sneller te gaan om te kunnen genieten van de volgende hotspots op het programma. Daar hoort de fameuse “Mémorial”-piste bij die in de omgeving van Hohrod werd aangelegd door de Bike Patrols van Nicolas Lau.
Deze piste is het perfecte voorbeeld van wat je kan bereiken wanneer alle belanghebbenden van een regio met elkaar samenwerken. De gemeente, het natuurpark, mountainbikers en verenigingen die het erfgoed beschermen, werkten hand in hand samen bij het aanleggen van deze piste die trouwens gelegen is vlak bij een herdenkingsplaats van de oorlog 14-18.
Na een moment van bezinning naast de loopgraven waar zoveel mannen hun leven hebben gelaten, zijn we verheugd dat de enduropiste een vreugdevoller leven geeft aan deze plek, zonder het verleden te vergeten.
Het bovenste deel loopt door het bos, maar tijdens het steilere onderdeel opent het zicht op het dorpje Hohrod.
Na een korte pauze is het tijd om de turbo aan te spreken op de minder interessante kilometers die volgen. Het is omdat men op ons wacht voor het middageten!
Rond 14u zitten we eindelijk aan tafel in het restaurantje “Les Cocottes à Mimi”, dat zich helemaal aan het uiteinde van de vallei van Kolbenfecht bevindt, niet ver van het dorpje Mittlach. Kan je je het einde van de wereld inbeelden? Wel, het is nog iets verder! Gelukkig is het bier ook tot hier geraakt …
Daarnaast serveren ze een overheerlijke kipfondue … van de kippen uit de tuin.
We hadden er graag nog wat langer gebleven, maar in de plaats daarvan vullen we onze waterzakken en vertrekken we voor het tweede deel van onze rit. We hebben al bijna 40 kilometer op de teller staan, er resten er nog 30 voor zonsondergang.
Toch konden we er niet aan weerstaan om een extra rondje te rijden rond het meer van Altenweiher. Behalve dat het fantastisch is, moet je er ook een aantal zeer technische en steile beklimmingen voor overwinnen, ideaal om de fiets te testen. Dat is tenslotte ook de reden waarom we hier zijn!
Sommige delen van onze tocht zouden erg moeilijk geweest zijn zonder trapondersteuning. Met een klassieke fiets mag je gerust 2 dagen extra rekenen om dezelfde rondrit te rijden, ook al omdat bepaalde stukken zo moeilijk zijn dat het beter is om deze af en toe te omzeilen door extra kilometers te maken. Wanneer je net als ons slechts 24 uur hebt om te ontsnappen aan je professionele en familiale realiteit, is een e-mountainbike een zegen.
De beklimmingen zijn hier vaak ook erg steil. Je kan dat een uitdaging vinden, maar ondanks de ervaring en een goed fysiek niveau denk ik niet dat ik ze allemaal had kunnen beklimmen enkel en alleen met mijn spierkracht. Hoe deden we dit vroeger toch? We reden en deden het anders, met minder steile beklimmingen en minder technische afdalingen, of we verminderden het aantal kilometers en de pauzes. En we amuseerden ons toen ook! Maar een e-bike opent de deur naar nieuwe ontdekkingen …
Voor diegenen die eraan moesten twijfelen, het was zelfs op de e-bike nog zwaar genoeg. Voor de armen vooral, maar ook voor de benen en de rest van het lichaam (hallo buikspieren). Je rijdt nu eenmaal geen 70 kilometer en 3600 hoogtemeters zonder je spieren te gebruiken. De fiets verbruikte ongeveer 1,2 kWh per persoon. Ofwel het equivalent van een stofzuiger gedurende 1 uur, of een oven gedurende een half uur. En laat ons het belangrijkste niet vergeten: dankzij de e-bike werd het niveauverschil tussen de leden van onze groep uitgewist en hadden we meer tijd om te stoppen en te genieten van de plekken die de moeite waard zijn.
We eindigen onze trip op de flanken van de Hohneck, maar niet voordat we de hellingen van de skipistes bergopwaarts hebben bestormd.
Afsluiten doen we met een woordje over de verschillende ontmoetingen onderweg. We kregen enkel maar een glimlach of nieuwsgierige blikken naar ons toegeworpen en af en toe zelfs een vraag van een geïnteresseerde wandelaar of andere toerist. Nooit het minste spoor van vijandigheid of spot met de e-bike … Wij van onze kant hebben dit altijd beantwoord door ruimte te maken en aan de kant te gaan staan en hen met dezelfde glimlach te begroeten.
Afpraak binnenkort voor het vervolg met onze indrukken van de Moustache Samedi 29 Trail 10 die we tijdens deze rondrit hebben gebruikt! En of het nu met de mountainbike (al dan niet met ondersteuning) of zelfs met de racefiets of met je wandelschoenen is, aarzel geen seconde om deze regio te bezoeken. Het is er waanzinnig mooi!
Met dank aan Moustache Bikes.