Ontdekking | Panorama Bike Wallis: in de mountainbike-hemel

In Zwitserland vertoeven zonder de trein te nemen, is net als een fondue zonder Gruyère of Vacherin! Dus nemen we vanuit Brig de trein naar de voet van de Grimselpas, de grenspas tussen de kantons Wallis en Bern. Vanaf station Oberwald moeten we dan nog de postbus nemen die dapper de steile bochten van de Grimselpas beklimt om het startpunt van de Panorama Bike te bereiken.

Op de pashoogte parelen ‘s morgens sneeuwdeeltjes aan onze jassen en bedekt een dun laagje rijp en dauw de bergweiden. Mist kleeft aan de zonnige kant van de hellingen. De hoogte van 2160 meter doet onze tanden klapperen, terwijl het in Brig nog lekker warm was. Bij het verlaten van het meer zitten we in een wolk, de contouren van de prachtige bergen om ons heen vervagen in de watten.

Deze route is een erfenis van de muilezelpaden die bergbeklimmers gebruikten om te voet de gastvrijere dalen zoals die van Interlaken te bereiken. Het pad biedt uitzicht op het Gommertal dat uitgesleten werd door de Rhône, die ontspringt bij de gelijknamige gletsjer, gelegen nabij de Furkapas. De diepte is zo enorm dat we de bodem, waar de ontluikende rivier stroomt, moeilijk kunnen onderscheiden.

Bloeiende bergweiden en koeien volgen elkaar op terwijl de haarspeldbochten van de pas zich ontvouwen. Het contrast met het groene Gommertal beneden kan niet groter zijn. De bossen strekken zich uit tot in het oneindige op deze extreem steile hellingen. Vanaf de Gämschfax Alm is de afdaling eindeloos, zeer snel en niet erg technisch. Volgens Laura van Wallis Promotion zullen dit jaar verdere verbeteringen nodig zijn om een ​​verfijndere en uitdagendere route aan te bieden.

Bij Ulrichen daalt de weg om ons naar het lager gelegen deel van het Gomsdal te brengen. Helaas, net toen we dachten dat we uit het bos waren, komt aan de overkant de uitdaging van de dag tevoorschijn: de pittige klim naar de terrassen van Moosmatte. De inspanning wordt beloond door een prachtig pad dat zich over de berg slingert richting Reckingen, een dorp op de zuidhelling en de locatie van onze eerste stop.

Boerenziel

De volgende dag worden we vergezeld door de regen die druppels achterlaat op de tarwevelden. De kleine boerderijen en akkers hebben de meest rustgevende, menselijke landschappen gevormd. De streek is trouw gebleven aan haar agrarische roeping en heeft zich niet laten verleiden door de lokroep van het toerisme.

In Ernen begint de klim naar Alp Frid, een klim die een formidabele col waardig is. Op het asfalt doet de koelte van het lariksbos ons de moeilijkheid van deze lange klim, waar we ons alleen op de wereld voelen, enigszins vergeten. Hoe hoger we klimmen, hoe slechter de weersomstandigheden worden. In tegenstelling tot de veelbezochte passen, openen deze kleine passen, waar we over gravel rijden, zich naar onbekende pareltjes. Zoals het Rappetal, een waar juweeltje.

We worden ondergedompeld in een wereld van rotsachtige bergkammen en stenen gangen. Het pad naar de verlaten vallei is de toegangspoort naar een chaos van rotsen en ravijnen: een landschap meesterlijk vormgegeven door verdwenen gletsjers. Wat een verschil in sfeer vergeleken met de glimlachende bergweiden van het Gommertal!

Bellwald, een oase vol leven  

De Panorama Bike is door en door Zwitsers, want een kleine kabelbaan brengt ons naar Bellwald, onze stop voor vandaag. Ook dat is Zwitserland: dorpen gebouwd op de berghelling, in een tijd dat toerisme nog onbekend was. De inwoners leefden zelfvoorzienend en produceerden alles wat ze nodig hadden om te overleven. In de winter vestigden ze zich op lagere hoogtes en in de zomer klommen ze naar de alpendorpjes.

Aan het begin van de 20ste eeuw werd de berg uitgerust met staalkabels en kabelbanen om de beklimming te vergemakkelijken voor de eerste toeristen die het panorama binnen handbereik kwamen ontdekken. Boeren werden hoteliers, velden werden omgebouwd tot skipistes en alpenchalets werden omgebouwd tot vakantiehuizen. Voor ons liggen ze verspreid langs de steile hellingen, verlicht door de ondergaande zon, en onthullen ze dit prachtige land van Oberwallis.

Dit dorp voelt als het einde van de wereld. Toch vonden hier de wereldkampioenschappen enduro plaats. Vincent wil een deel van de trails met eigen ogen ontdekken en gaat het bikepark verkennen, terwijl ik geniet van het comfort van het hotel. De volgende dag brengt een prachtige singletrack ons ​​terug naar onze eindplek van de vorige dag, aan de voet van de voetgangersbrug.

16de-eeuwse dorpen

Bij het verlaten van het dorp Fürgangen-Bellwald brengt deze lange hangbrug, de Gomsbrücke, die 90 meter boven de Rhône-kloof uittorent, ons naar de overkant van de rivier bij Ernen. De dorpskern met vakwerkhuizen is een van de oudste van Zwitserland: er valt een fresco van Tell uit de 16de eeuw te bewonderen. In de middeleeuwen werden dieven berecht voor het Hof van Justitie; sommigen werden veroordeeld tot een gevangenisstraf en met een gloeiend ijzer op de schouder gebrandmerkt, en anderen aan de schandpaal genageld. In de 19de eeuw, vóór de opening van de nieuwe Furkaweg aan de overkant, moesten reizigers verplicht door het dorp passeren. Het dorp, dat van de hoofdweg af ligt, is bewaard gebleven en heeft al zijn charme van weleer behouden, met name dankzij de hier en daar verspreide tuintjes die elke nieuwe bebouwing hebben verhinderd. Langs het plein staan enkele belangrijke huizen, waaronder het Tellenhaus, het huis van Willem Tell.

Een vallei verborgen voor het zicht

De weg slingert zich nu het Binntal in. Het landschap, dat aanvankelijk open was met vredige weidehellingen, sluit zich steeds meer. Eeuwenlang was het dal in de winter afgesloten van de buitenwereld. Pas in de jaren 60, met de aanleg van een tunnel, werd het eindelijk opengesteld. Wij geven echter de voorkeur aan de oude weg, uitgehouwen in de rotsen en precair gelegen boven de schijnbaar bodemloze kloof. Vanuit het dal komen we langs Binn, een parel genesteld aan het einde van het hoogdal. Hier ligt een schat aan rijke gesteenten die kristalzoekers van over de hele wereld aantrekt.

In het dorp staat Hotel Ofenhorn symbool voor de Belle Époque, toen de eerste Engelse reizigers per postkoets arriveerden. Een van hen, Winston Churchill, kwam hier regelmatig om bij te komen. Dat is te begrijpen als je de harmonie van de plek en de rust die er heerst ontdekt.

Drieduizenders als vaandeldragers

Vanuit het dorp steken we de stenen brug over die prachtig opgaat in de achtergrond van vakwerkhuizen. Onze koninginnenrit voert over de Saflisch-pas, gelegen op 2563 meter hoogte.

De route door het Saflischtal is niet bijzonder moeilijk, maar is op zich een van de mooiste voorbeelden van het Binntal. Wat een genot is het om door dit dal te fietsen, zo rijk aan flora en fauna! Bij zonsopgang of zonsondergang laten de steenbokken zich hier zien.

Kort na de schaapskooien wordt de vallei als het ware platgedrukt door de indrukwekkende steile hellingen van de Wasenhorn (3246 m) en de Bortelhorn (3193 m).

Terwijl we klimmen, wordt de onverharde weg smaller. Aan de voet van de col slingeren de haarspeldbochten van het pad door de alpenweide, waardoor we op onze fietsen kunnen blijven. De zonnige helling nodigt ons uit om even te stoppen en te genieten van het panorama voor ons, waar de vierduizenders van Wallis en het Berner Oberland majestueus oprijzen. Een bocht naar rechts en we dalen af ​​over een nogal rotsachtig pad richting het panoramadorpje Ried.

Een land van paradoxen

Rijdend over de weg omzoomd met zeedennen, besef je dat Wallis een land van paradoxen is. Paradoxen in de cultuur, Italiaans in het zuiden en Duits in het noorden. Paradoxen in het klimaat, met op de vlakten amper 500 mm neerslag per jaar, terwijl de bergtoppen door hevige regenval en stormen worden overspoeld.

Deze fenomenale hoeveelheden water op grote hoogte zijn een waarlijk blauw goud voor de gewassen beneden. Het water wordt al eeuwenlang aangevoerd via irrigatiekanalen, plaatselijk bisses genoemd. We volgen er een om uiteindelijk Brig te bereiken. Het pad is smal maar razendsnel. Van een afstandje lijkt het te flirten met de leegte. De traditionele Walliser schuren, verspreid over de velden, illustreren voor de laatste keer het rijke erfgoed van Oberwallis. De 4000 meter hoge toppen op de achtergrond lijken op fonkelende robijnen in de zon, en hun gletsjers strekken zich uit tot aan de horizon; het schouwspel is prachtig. De Panorama Bike is onderdeel geworden van een van de mooiste landschappen in de Alpen, tijdloos en onveranderlijk zoals alle vakwerkdorpjes van het Gomsdal, dat alle tradities van deze agro-pastorale beschaving heeft bewaard.