Ontdekking | Vader en zoon voor het eerst samen naar een MTB-toertocht

Een blik op de kaart én de gezinsagenda leert dat de mountainbiketocht in het pittoreske Hoegaarden een ideale gelegenheid is om een eerste keer samen van een heus fietsevent te proeven. Het dorp is niet alleen gekend omwille van het gelijknamige (wit)bier, voor een doorwinterde biker spreken vooral het glooiende landschap, de autoluwe straatjes en de vele veldwegen tot de verbeelding.

Nog een blik op de weerkaarten werpen. Die zijn ons gunstig gezind. Het belooft een zonnige en droge dag met een graad of 6 als maximumtemperatuur te worden. Winters, maar perfect om te fietsen en door de stralende zon hebben we een aangenaam gevoel. Een blik op het materiaal leert dat de zoon met zijn mountainbike op pad gaat, terwijl vader (ondergetekende) de gravelbike meeneemt. Een mountainbike om snel naar school te fietsen of een échte toertocht te rijden, is toch wel iets anders. Een extra nazicht dringt zich op. Vandaar dat we de remmen en de versnellingen snel even controleren en nog een druppel kettingolie toevoegen voor vertrek. Deze (Scott) Scale 24 inch is voor al deze markten geschikt en na een korte check staan de bikes klaar voor de start.

Nekpijn van het achterom kijken

Maar vooraleer echt van start te gaan, moeten we nog bepalen welke afstand we gaan rijden. Er zijn zoals steeds verschillende opties; van een kids tour (7 of 14 kilometer) tot de maximale afstand van 50 kilometer. We beslissen om de tussenafstand van 31 kilometer (380 hoogtemeters) aan te vatten met als noodplan dat we kunnen terugkeren naar de start indien nodig. Het parcours is namelijk opgebouwd in lussen rondom Hoegaarden zodat je nooit echt ver weg bent.

We steken een reserve mtb- en gravel-binnenband in onze achterzak en gaan van start. In het eerste deel trek ik resoluut de kop. Meer vanuit het idee om een aangenaam tempo aan te houden en niet te snel te vertrekken. Bij de allereerste singletracks nabij de oude molen langs de Grote Gete werkt dat goed, maar nadien merk ik dat ik meer achterom aan het kijken ben dan naar voor. Dat blijkt nergens voor nodig, want zoonlief volgt netjes het spoor. We besluiten om de rollen om te keren, ook omdat de route tijdens dit eerste traject de Sport Vlaanderen-pijlen volgt en deze zeer goed gemarkeerd staan.

Adrenaline- en suikerrush

We passeren de gehuchten Rommersom en Outgaarden, steken heel even de taalgrens met Waals-Brabant over en voor we het goed en wel beseffen zijn we al terug in het centrum van Hoegaarden voor de bevoorrading. Dat eerste stuk is zeker niet te technisch, ligt er relatief droog en goed bij en bijgevolg kunnen we een aangename snelheid (van 16 km/u gemiddeld) aanhouden. Bijkomend krijgen we hier en daar een speelse singletrack voor de wielen geschoven en maken we heel wat snelheid en plezier bergaf. Zowel de singletrack passages als de snellere afdalingen zorgen voor een adrenalinerush en dat smaakt naar meer.

We hebben de smaak overduidelijk te pakken, en al snel besluiten we om een vervolg aan de toertocht te breien

Een andere rush, die naar suiker, wordt aangevuld tijdens de ruime bevoorrading in het centrum van het dorp. Op het plein heerst een gezellige drukte en dit is meteen ook een ideaal moment om een tussenstand op te maken. Voelen we ons nog goed? Zetten we aan voor het tweede deel? De balans is positief, we hebben de smaak overduidelijk te pakken, en al snel besluiten we om een vervolg aan de toertocht te breien en ons klaar te maken voor de tweede lus van ongeveer 15 kilometer.

Maar eerst maken we ons op voor een ontmoeting met de organisator himself, marathon mountainbiker/maniac Frans Claes. Hij is namelijk het uithangbord van deze rit, tekent mee het parcours uit en zorgt voor de partners en sponsors van het event (zoals bijvoorbeeld veganistische sportvoeding).

“Kunnen we vertrekken papa, Frans gaat niet voor ons trappen hé.” De jeugd wil verder.

Grappig detail: voor mijn zoon is Frans een onbekende en dat geldt omgekeerd ook. Wat doet een sportminnend vader dan? Snel even het palmares schetsen (meervoudig Belgisch kampioen MTB marathon, winnaar van de UCI World Series Marathon) in de hoop de bewondering bij “de jeugd” voor deze prestaties en de mens Frans Claes aan te wakkeren. “Kunnen we vertrekken papa, Frans gaat niet voor ons trappen hé.” De jeugd wil verder.

Pallox

We biken verder en rijgen iets meer hoogtemeters aan elkaar dan in het eerste deel. De tracks liggen er nog steeds droog en goed bij en we draaien en keren en slingeren dat het een lieve lust is. Zeker in het Meldertbos, waar de youngster met zijn mountainbike behendiger is dan de vader op de gravelbike. Laat het ons bij de kleinere wielmaat houden, het kortere frame en het mountainbike-stuur.

Even verderop duiken er enkele stevige hellingen op. Niet zozeer stevig als het gaat over de steiltegraad, maar meer over de duur van de inspanning. Daar krijgt mijn zoon het wat moeilijk. “Bij de jeugd moet het kort, snel en flitsend zijn”, besluit ik dan maar met een glimlach. Wat niet kort en snel, maar eerder constant aanwezig is, zijn de vele aanmoedigingen van de andere mountainbikers voor mijn zoon. “Kom op man, doorzetten!” “Goed bezig kerel.” Het zijn bemoedigende woorden die deugd doen.

We naderen in sneltreinvaart een stalen constructie die midden tussen de fruitbomen staat opgesteld en knijpen de schijfremmen dicht voor een deugddoende pauze. We zijn bij de Pallox aanbeland, een grote uitkijktoren geïnspireerd op opgestapelde appelkisten. Op de zijkanten staan de namen van de fruitsoorten uit de regio en boven op de toren heb je een prachtig vergezicht over de glooiende regio.

De legende wil dat er vroeger arbeiders op een gelijkaardige constructie op de uitkijk stonden. Op de uitkijk voor de controle op zwartwerk voor alle duidelijkheid. Wij staan ook heel even op de uitkijk en zien de andere mountain- en gravelbikers van mijlenver aankomen. In de verte kunnen we ook de kerktoren van Hoegaarden alweer spotten. Het einde is dus in zicht. Maar niet voor we eerst nog een allerlaatste keer alles uit de kast halen en vol gas onder de finishboog stormen.

Op het plein is het nog steeds gezellig druk en de ambiance zit goed. Maar in eerste instantie zonderen we ons toch wat af. Er waren prikkels genoeg. Het was stiekem pittig. Als trotse maar ook bezorgde ouder vraag ik of hij moe is. “Ik voel het toch wel wat in mijn armen”, is de eerste commentaar. “Bedoel je de benen jongen?”, vraag ik me verbaasd af. Neen, het zijn niet de benen die zeer doen. Een beetje last in de armen heeft hij. Dat zal waarschijnlijk van de vele schokken zijn in combinatie met een vaste voorvork en wellicht te hard opgepompte banden. Dat is alvast een les voor de volgende keer. Ik troost hem met de gedachte dat een beetje pijn niet erg is en snel wel weer verdwijnt. Zolang de herinneringen maar blijvend zijn …

Rien reed de toertocht op zijn eigen Scott Scale 24 inch, meer info over de kinderfietsen van Scott vind je hier: www.scott-sports.com

Ondergetekende reed dan weer op een Scott Addict Gravel Tuned. Dat nieuwe model werd nog niet eerder getest door ons, wel gingen we onlangs op pad met de Scott Addict Gravel 10: www.vojomag.nl/test-scott-addict-gravel-10-een-gravelbike-die-hard-wil-gaan