Ontdekking | Zes uur enduroplezier op Elba

Het was totaal niet de bedoeling om er te gaan rijden en nog minder om er een reportage over te schrijven. Geheel onverwacht hebben we echter enkele uren voet op bodem gezet op het Italiaanse eiland Elba, dat bekendheid verwierf als toevluchtsoord voor Napoleon Bonaparte toen die verbannen werd. Het werd een kort maar intens bezoek dat we toch graag met jullie willen delen.

Toen we bezig waren met de voorbereidingen om in Punta Ala en Massa Marittima, in Toscanië, te gaan biken, zoomden we in op Google Maps en ontdekten we een eilandje vlak bij de kust. Ah, daar ligt Elba dus! Zouden daar geen mooie trails op ons wachten? Een kleine blik op de website van Trailforks leert ons dat er inderdaad her en der op het eiland endurospecials liggen. In het deel van Elba dat het dichtst bij het Italiaanse vasteland ligt, werden deze specials ondergebracht onder de naam Elba Gravity Park. Maar hoe geraken we in godsnaam op Elba met onze fietsen? Tussen Piombino en Cavo (het dorp dat ons ideaal lijkt als vertrekpunt, want er vertrekt een verbindingsstuk en er eindigt een special) vaart er wel een snelle overzetboot, maar die is enkel bedoeld voor voetgangers. Jammer, maar we zullen op zoek moeten naar een andere manier om onze fietsen aan de overkant te krijgen …

Zondagochtend 3 maart, iets over acht in de ochtend. Het is dan toch gelukt, we hebben onze tickets en ook de fietsen mogen mee. Oké, goedkoop was het niet (80 euro heen en terug voor twee personen en de fietsen), maar we zijn nu wel zeker dat we een uitstapje kunnen maken op Elba. Laat ons nu hopen dat de trails er de moeite zijn, anders wordt dit een dure grap … We moeten wel het uur in het oog houden, want onze tijd ter plaatse is beperkt. Onze ferry vertrekt om 8u40, terwijl de laatste ferry die de omgekeerde trip maakt al om 15u20 het eiland verlaat. We hebben dus maar een zestal uur om het eiland te verkennen!

De overzet gaat snel. Na een kwartiertje duikt de kustlijn van Elba al op (Elba ligt een tiental kilometer van het vasteland). We reizen licht, maar omdat we niet weten of we ergens iets zullen tegenkomen om te eten, hebben we onze zakken volgepropt met energierepen. En de nodige tooltjes natuurlijk, je weet maar nooit. Onze smartphone doet dienst om herinneringen vast te leggen van deze trip.

Van zodra we in Cavo voet aan wal zetten, gaan we op zoek naar het verbindingsstuk dat ons naar de hoogste top moet brengen van dit stukje Elba. Gedurende tien kilometer klimmen we in een aangenaam voorjaarszonnetje (de thermometer geeft 15 graden aan) over een zacht stijgende weg. Rondom ons genieten we van de prachtige natuur. Op Trailforks zagen we een interessante trail. Tussen de nodige verbindingsstukken zouden vier specials ons opnieuw tot in Cavo moeten brengen.

Twee kilometer voor de top zien we het dorpje Rio nell’Elba liggen. We hoeven er niet te passeren, onze weg loopt erlangs, maar het dorpje trekt zo aan dat we besluiten toch even door de smalle straatjes te struinen en onze bidons te vullen. Gelukkig maar, want dit was meteen de enige keer vandaag dat we onze drinkbussen konden bijtanken …

Het plan was om te beginnen met een makkelijke blauwe piste, de Strega. Maar dat bleek al snel tegen te vallen, want we moeten onze fiets meer vooruitduwen dan ons lief is. Eerst over een ruig steenveld waar onze MTB-schoenen amper grip vinden, wat later over een iets makkelijker pad. Maar fietsen is nog steeds uit den boze.

Tussen twee beklimmingen in ligt er een geweldige beloning op ons te wachten: een zicht van 360 graden over het hele eiland vanop de top van de Monte Strega! En eindelijk kunnen we een stukje fietsen …

Een onvergetelijke indruk laat de Strega echter niet op ons na. Wat volgt is een zwarte piste met de naam “Scalette” (trappen). Gezien de kleur hadden we ons verwacht aan een loodrechte drop recht naar zee, maar de special volgt gedurende twee kilometer mooi de contouren van het reliëf. Kleine natuurlijke kicks, leuke rotspartijen en drops wisselen elkaar af … Wow, zo moet enduro zijn. Doordat we ons op de noordelijke flank van het gebergte bevinden, is het wel oppassen geblazen op de nog natte rotsen …

Wat verderop is het gewoon de hele tijd opletten geblazen op de rotsige bodem die steeds maar technischer wordt. Een OTB koelt ons enthousiasme snel. Gelukkig is het een val zonder veel erg, maar dit is duidelijk niet de plaats en het moment om ons te blesseren.

Over een kleine asfaltweg klimmen we rustig van Nisporto naar de voet van de Strega, waar we daarstraks ook al langskwamen. Het is 12u30 en de timing lijkt tot hiertoe te kloppen. Vanop deze col rijden we via twee blauwe specials naar Cavo, waar we terug op de boot zullen stappen.

De eerste special, Vignola, heeft een lengte van 2,5 kilometer. In het begin gaat het snel op de donkere ondergrond die veel grip biedt aan onze banden …

… in het tweede deel transformeert het pad in een permanent rotsige bodem. Leuk, maar op sommige plaatsen ook heel technisch.

Na de afdaling maken we kennis met de plaatselijke fauna. En of dat ze genoten van onze aandacht. Het had trouwens niet veel gescheeld of het schattige zwarte geitje had nieuwe pleegouders gevonden …

Onze laatste special op Elba duurt maar liefst acht kilometer. Maar hij telt ook 330 positieve hoogtemeters. Echt interessant bleek deze special, die genoemd is naar het finishplaatsje Cavo, niet. De uitzichten op het stadje, de Italiaanse kust (links bovenaan) en het eiland Palmaiola (rechts bovenaan) zorgden voor wat soelaas en waren prachtig. Het eerste deel ging nog, snel en technisch, maar doe ons alsjeblieft niet meer denken aan de pittige beklimmingen. We zullen maar denken dat alles beter is dan over de weg te moeten terugkeren.

Een uur te vroeg arriveren we opnieuw in Cavo. We hebben dan ook nog even de tijd voor de obligate foto op het strand en om een patisserie binnen te stappen. Daar genieten we van een stukje Schiaccia Briaca, een cake met gedroogd fruit en … alcohol van een plaatselijke zoete rode wijn.

15u20, onze boot is stipt op tijd. We verlaten Elba met 36 kilometer en 1144 positieve hoogtemeters in de benen, maar ook met heel wat souvenirs. De paden die we ontdekt hebben zijn niet de makkelijkste en veel flow zit er ook niet in; bang zijn van rotsen of stenen mag je hier ook al niet. Vergeten doen we deze trip echter nooit. Iets zegt ons trouwens dat we nog maar een kruimel van dit eiland ontdekt hebben, dus op een dag keren we hier zeker nog eens terug.