Transalp Challenge 2017: een onvergetelijk verjaardagsfeest - Transalp Challenge 2017: Riva del Garda lonkt!

Transalp Challenge 2017: Riva del Garda lonkt!

Op de vijfde dag mogen we terug een uur later starten, al is dat misschien toch geen echt cadeau. Het weerbericht kondigt namelijk nog steeds hetzelfde warme weer aan. De eerste 15 kilometer, die vooral bergaf gaan, moeten we vandaag in ‘grupetto’ afleggen. Het is een ongelooflijk beeld, zo’n massa mountainbikers die samen over de weg vlammen. Het is ook spek naar mijn bek en ik probeer doorheen de meute helemaal naar voor te rijden. Ik roep nog naar Koen dat hij mij moet volgen en aan de voet van de klim merk ik dat het naar voor rijden goed gelukt is, maar als ik achterom kijk zie ik veel renners, maar geen Koen.

Ik begin aan de beklimming, van weer een twintigtal kilometer, over leuke schotterwegen en paden met pieken tot net geen 20%. Eens boven is er in de verste verte geen spoor van mijn maatje en bevind ik me in een totaal nieuw landschap dat wel iets wegheeft van de Belgische Ardennen. Het gaat glooiend op en neer door velden en bossen en ik ben blij dat mijn knie het goed uithoudt.

Ik moet bekennen dat ik me goed in mijn sas begin te voelen en weer kan ik me niet inhouden. Voor ik het goed en wel besef ben ik al aan kilometer 60, van de 84 die vandaag gepland staan, waar ik Jan tegenkom van Vojomag. Nog steeds ben ik Koen kwijt en ik beslis dan maar om bij Jan te wachten op Koen.

De fysieke uitputting was zo erg dat ik de laatste paar honderd meter moest stappen!

Als hij eindelijk verschijnt, vertelt hij me over zijn lijdensweg. “Het begint een gewoonte te worden. De steile klim heeft al de energie uit mijn lijf gezogen en iets voor de top volgde dan ook de genadeslag. De fysieke uitputting was zo erg dat ik de laatste paar honderd meter moest stappen! Ook de technisch moeilijke afdaling lag me niet, waardoor ik meer stappend dan fietsend naar beneden ben gekomen …”

Nu we eindelijk terug samen zijn, rijden we door naar de laatste bevoorrading van de dag. Daarna staat er ons nog een pittige beklimming naar de Monte Calisio te wachten, gevolgd door een nog pittigere afdaling. De finish ligt vandaag in het hart van het historische centrum van Trento en de schoonheid van wat er allemaal te zien is in deze stad (laat jullie fantasie maar werken) maakt ‘s avonds veel goed!

Beiden tellen we stilaan af naar het einde. En ook al moeten we op de voorlaatste dag amper 50 kilometer afleggen, toch belooft het profiel van de rit niet veel goeds. Het gaat precies enkel omhoog vandaag. Over deze rit kunnen we echter vrij kort zijn, want na een start in de straten van Trento maken toffe schotterwegjes het grootste deel van de dag uit.

Ik keek dan ook vooral uit naar de laatste afdaling in het bikepark van Lavarone, die er één was om duimen en vingers van af te likken. Risico’s nemen we echter niet en wijselijk wagen we ons niet aan de jumps op de houten constructies. Zelfs Koen amuseert zich vandaag, ook al vloekt hij eens stevig wanneer er vlak voor de finish nog een klein klimmetje opduikt.

Wie vloekt moet natuurlijk op bezinning en dat deden we na afloop van de rit dan ook. We trokken ons terug in onze heilige oase van rust, Casa Santa Maria … jawel bij de nonnetjes! Toeval bestaat niet, toch?

Blijkbaar hadden de heiligen nog geen zin om ons al vergeving te schenken voor onze zonden van afgelopen week, want we kunnen niet echt zeggen dat we fris als een hoentje aan de start verschenen van de laatste etappe. Koen voelt zich aan de start wat slapjes en ik vermoed dat de inspanningen van de voorbije week hun tol beginnen eisen. De slotrit wordt dan ook een zeer zware dobber, voor mij, maar vooral voor Koen. Hij haalt alles uit de kan.

Het eerste deel van de rit leggen we voor de verandering eens af in koelere temperaturen, wat zeer geapprecieerd wordt. Het is oppassen geblazen, want regelmatig moet er stevig geremd worden in de massa en dan valt alles stil om te voet een stuk van weer meer dan 20% te overmeesteren. Via restanten van forten uit de Eerste Wereldoorlog zwoegen we ons naar de top van de Dosso del Sommo.

Hierna volgt een lange, bij momenten erg steile, maar toch toffe afdaling tot aan de eerste bevoorrading. De slapte van de ochtend lijkt bij Koen ondertussen verdwenen en we dalen weer af tot de Adige waar het kwik weer tot boven de dertig graden stijgt. Vol goede moed rijden we naar de laatste serieuze beklimming van deze Transalp, een asfaltklim van maar negen kilometer.

De dorpsfontein wordt overspoeld door stervende zwanen

“Peanuts,” zeg ik beneden, maar op de klim is geen hoekje schaduw te bespeuren en Koen krijgt hier zijn genadeslag. Ook ik tel hier elke meter af. Halverwege de klim wordt de dorpsfontein dan ook overspoeld door stervende zwanen. Met z’n allen koelen we onze kokendhete hoofden af in het frisse water. Koen komt enkele tientallen minuten later meer dood dan levend boven. Er kan nog net een flauwe glimlach af, alhoewel ik denk dat het eerder een grimas was.

Ik moedig hem aan dat we boven zijn en dat er nog enkel een afdaling en een stuk fietspad tussen ons en de verlossende finish ligt. Wat zijn we opgelucht als we eindelijk in de verte het Gardameer zien opdoemen.

Aan de finish valt er dan ook een zware last van onze schouders en nemen we met een gelukzalig gevoel onze finisher T-shirt en medaille in ontvangst. Hier aan de oevers van het Gardameer kan het grote verjaardagsfeest pas echt losbarsten!

Op de volgende pagina sluiten we dit bijzondere avontuur af met nog wat feitjes>>>