Transmaurienne Vanoise 2024: een week lang bikegenot
By Juul van Loon -
Na een periode van slecht weer, keer ik terug op mijn lokale mountainbikeroute hier in Nederland. Prachtig aangelegde, bochtige singletracks slingeren door het lokale bos. Ik verbaas me als op een nieuw gedeelte ineens een stevige drop ligt: en dat zonder waarschuwingsbordje! De drop is goed te rijden voor iedereen die een beetje kan fietsen, en doet me denken aan de Transmaurienne Vanoise van afgelopen zomer.
Het parcours van deze Franse vijfdaagse MTB-meerdaagse gaat zo nu en dan ook over lokale mountainbikeroutes, maar dat is een andere wereld in vergelijking met mijn hometrails. Het is een mtb-route met een ‘stevige drop’ waar normaal gesproken een bordje bij zou staan versus kilometers lang écht stevig mountainbiken voor wie wat gewend moet zijn. En dan komen in de Transmaurienne daarbovenop nog heel veel prachtige andere trails waar je je vingers bij af kunt likken … en kunt laten verkrampen door het vele remmen.
Al in de eerste etappe (50km/1800hm) is het raak. We rijden van startplek Lanslebourg richting het Lac Mont-Cenis. Bovenlangs dat 2000 meter hoge stuwmeer ligt een parel van een flowtrail. Het is een race, mijn hartslag ligt dus hoog en ik moet mijn ogen ook op het smalle, goed te rijden paadje voor me houden, maar ik kan nog net de felblauwe lucht scheiden van het felblauwe meer en genieten van de prachtige vergezichten.
Na de oversteek over de dam naar de andere kant van het meer gaat de flowtrail over in een echt bergpad. Smal, voor wandelaars al lastig. Afgrondje aan de ene kant, rotsen omhoog en naar beneden en losse stenen: het is een paar kilometer feest voor de echte berggeiten. Ik loop (letterlijk) tegen mijn grenzen aan en zie hoe de specialisten grotendeels fietsend deze trail overwinnen. Hierna volgt nog één afdaling richting de finish. Over een mtb-route, maar als gezegd: dat is hier geen teleurstelling. Na ruim tien minuten kom ik met een adrenalinekick over de streep.
In de Transmaurienne houden ze van echt mountainbiken.
In de Transmaurienne houden ze dus van echt mountainbiken. Lang, ultiem downhillen is het visitekaartje van dit evenement. Maar daar hoort natuurlijk ook lang klimmen bij. Ruim 17 kilometer gaat het vanaf de start van etappe 2 (55km/2400hm) omhoog. Alles onverhard. Eerst door het bos, later boven de boomgrens. Even geen adrenaline, maar een rustig gevecht met hoogtemeters. Cadans, conditioneel goed indelen, goed eten en drinken. Want eenmaal boven is het natuurlijk weer raak.
De beloning is een van de meest uitdagende afdalingen van deze week. Meer dan 1000 meter ‘vertical drop’, voornamelijk over een steil wandelpad. Oftewel: 20 minuten genieten geblazen. En: 20 minuten opletten geblazen. De dropper gaat laag en alles komt voor mijn wielen. Het vergt het uiterste van mijn capaciteiten. Ik ben blij als ik heelhuids beneden ben én daar mijn armen wat rust kan geven. Dat meerdere concurrenten me bergaf voorbij zijn gevlogen, vergeet ik maar even.
Ook mooi aan de Transmaurienne: de afwisseling, zonder logistieke uitdagingen. Het strijdtoneel is de Maurienne-vallei in de Savoie, aan de zuidkant van de bekende Col de L’Iséran (met 2770 meter de hoogste verharde bergpas van Europa). De MTB-meerdaagse is onderdeel van een uitgebreid bikefestival, met allerlei soorten wedstrijden en tochten – onder meer voor kids, e-bikes en gravelbikes. Als de mtb-race begint, is het festival al een paar dagen bezig. Halverwege verplaatst het geheel zich een kilometer of vijftien het dal uit, naar Aussois. Daar is een xc-race namelijk het toneel van de derde etappe (28km/900hm), met aparte starts voor verschillende categorieën.
Even niet al te lang klimmen en niet al te heftig afdalen dus. Al is het rondje zeker niet makkelijk te noemen. Een paar steile stroken bergop en tricky passages bergaf zorgen ervoor dat je geen moment rust hebt. Voor zover dat überhaupt gaat tijdens anderhalf uur explosief koersen met al twee etappes in de benen. Gelukkig is daar het lokale publiek om de pijn wat te verzachten met hun aanmoedigingen. Inclusief het bij mountainbikeraces traditionele geluid van een kettingzaag!
Etappe vier (51km/2400hm) heeft weer een volgende uitdaging die je niet zo vaak bij marathons ziet. Na een korte klim gaat het bij de start lang bergaf. En nee, natuurlijk niet over een simpel gravelpad. Als lemmingen richting een afgrond gaat het met een hele sliert over trails de diepte in. Een soort kleine Megavalanche, lijkt het ook wel.
Misschien dat ik het wat heftiger vertel dan het was, maar dat komt omdat ik een beetje verkramp als ik links en rechts voorbijgestoken wordt door mannen én vrouwen die een stuk beter kunnen sturen. Die schuwen daarbij het risico (in mijn ogen dan) niet. Ik vind de basislijnen al lastig genoeg, maar zie de concurrentie switchbacks afsnijden, jumps maken en driftend zo snel mogelijk naar beneden gaan.
Nogmaals: mountainbiken is hier echt mountainbiken. Of zoals ze dat in Frankrijk zo mooi zeggen: VTT, Velo Tout Terrain. Want deze bijzondere start krijgt een bijzonder toetje, met een passage door een kasteel. Donker, een paar trappen op- en aflopen en hop, je komt weer in de felle zon en kunt beginnen aan de rest van de etappe, die dan eigenlijk nog moet beginnen. Want what comes down, must goes up …
Op papier lijken de etappes allemaal niet zo lang, maar neem van mij aan: je hebt er genoeg aan. De slotrit telt ‘slechts’ 37 kilometer (1600hm). Een inwoner van de lage landen denkt al snel: vol erin vliegen en je bent ruim binnen de twee uur weer terug. Nou, niet in de Transmaurienne dus. Het slotakkoord is stiekem een ‘grand dessert’ dat de deelnemers nog een keer een prachtig gedeelte van het nationaal park Vanoise laat zien.
Opnieuw word ik door het uitdagende parcours vriendelijk, doch dringend verzocht de grenzen van mijn daalcapaciteiten op te zoeken.
Opnieuw druppelt het zweet van het punt van mijn neus op mijn stuur, omdat ik zo hard moet trappen én voorover moet buigen om een paar steile stroken te overwinnen. Opnieuw moet ik opletten dat ik niet wegdroom bij de prachtige vergezichten, terwijl mijn concentratie nodig is om de flow op het wandelpad waar ik overheen raas te behouden. Opnieuw word ik door het uitdagende parcours vriendelijk, doch dringend verzocht de grenzen van mijn daalcapaciteiten op te zoeken.
Via een alles-erop-en-eraan downhill spuwt de Transmaurienne je over de streep aan de skilift van Aussois. Met een stel opgestookte remmen, met vermoeide been- en armspieren, met hopelijk niet al te veel schrammen op lichaam en fiets … maar vooral met de ervaring van vijf dagen puur mountainbiken.
Daar kun je aan het einde van de dag nog even rustig van nagenieten met de feestelijke prijsuitreiking – een van de weinige in de scene die ook de moeite waard is als je niet het podium op moet. Zeker als je houdt van kijken naar soepele en minder soepele dansjes van vermoeide fietslijven. Het past bij de toewijding en liefde waarmee de organisatie van de Transmaurienne het evenement neerzet. Met niet al te gekke middelen, is het een week lang bikegenot, voor iedereen die van fietsen in de bergen houdt.
Want niet alleen is de Transmaurienne goed te betalen (het inschrijfgeld voor vijf dagen kost tussen de 200 en 250 euro), ook is er voor ieder wat wils qua parcours. De zwaarste variant telt ongeveer 9000 hoogtemeters in vijf dagen, maar er is ook een ‘light’ editie met ‘slechts’ 6000 hoogtemeters en je kunt losse dagen meedoen. En, zoals dat tegenwoordig gewoon wordt, is er ook een klassement voor e-bikes. En voor wie nog wat over denkt te hebben: neem ook je gravelbike mee. Een dag na de finish van de MTB-meerdaagse kun je je ook op die fiets uitleven …
Meer info en inschrijvingen via www.transmaurienne-vanoise.com
Foto’s copyright Transmaurienne Vanoise