Appenninica MTB Stage Race 2025: een ruige parel in het hart van Italië

We zijn dit keer op weg naar Italië. Meer bepaald naar het uiterste westen van de regio Emilia-Romagna, op de grens met Toscane. Vanaf Bologna dringen we steeds dieper de bergen in om startplaats Vidiciatico te bereiken. De kronkelende weg ernaartoe verraadt al veel van wat ons tijdens de Appenninica MTB Stage Race te wachten staat.

Rit 1: Corno alle Scale – Meteen op de pijnbank

De openingsrit maakt meteen een statement. We starten bijna onmiddellijk via een smal wegje met grote rotsen dat naar beneden duikt. Op de daaropvolgende klim mogen onze remmen even uitrusten, maar nu moeten onze benen vol aan de bak. Met de Alpentour Trophy al in de benen, ben ik in deze eerste rit aan mijn vijfde opeenvolgende koersdag bezig. Je zou denken dat ik daardoor wel al in mijn klimritme zou zitten, maar niets is minder waar. De lange transfer tussen Oostenrijk en Italië op zondagnamiddag kruipt nog in de fietskleren, waardoor de moed even in mijn schoenen zakt. Op de snoeiharde afdaling over rotsen en stenen die volgt, is concentratie cruciaal.

Dan mag de cruise control aan. Een lange en zeer mooie klim van 20 kilometer aan een best haalbare 7–8% betekent een gestaag tempo ontwikkelen. Boven op de top van de Corno alle Scale worden we net boven de boomgrens beloond met adembenemende vergezichten. De trail waarover we rijden, ligt letterlijk op de grens tussen Emilia-Romagna (links van ons) en Toscane (aan de rechterkant van de bergkam).

Kort na de top slaat het noodlot toe: lekke band. Met technische afdalingen in het vooruitzicht, zit de schrik er goed in om opnieuw lek te rijden. Het tempo lijdt eronder. Met een gemiddelde van 12,5 km/u – trager dan gehoopt, maar begrijpelijk gezien de aard van het terrein – rijd ik over de meet in Vidiciatico. Dit was geen eenvoudige start …

Rit 2: Monte Pizzo Trails – Flow en fun op de trails

De bagage kan voorlopig op de hotelkamer blijven, want ook op dag twee rijden we een lus rond Vidiciatico. Met 47 kilometer en 2000 hoogtemeters is de rit iets korter dan op dag één en ze doet denken aan een pittige Ardennenrit – maar dan op z’n Italiaans. Met veel boswegen en klimmetjes die minder steil zijn, maar veel vlotter lopen. De afdalingen zijn een genot: speelse singletracks met een goede flow. Een verademing na al het rotsgeweld van de eerste dag.

De slotklim is eentje om te onthouden: een korte offroadversie van Alpe d’Huez met 14 haarspeldbochten. Kracht, souplesse en geduld, allemaal nodig. De slotafdaling richting het dorp is een parel voor liefhebbers van technische trails. Wie houdt van scherp draaien, kleine drops en geconcentreerd sturen, komt hier volop aan z’n trekken. Òmdat we bijna de ganse rit door donkere bossen reden, waren er onderweg minder vergezichten dan gisteren – behalve aan de eerste bevoorrading – maar het parcours maakte veel goed.

Rit 3: Emilia Romagna Peaks – Overleven in de oven

We zijn vandaag halverwege de Appenninica MTB Stage Race, en dat betekent bagage inpakken en kamer leegmaken, want we rijden naar het volgende gezellige bergdorpje, Riolunato. Dat maakt deel uit van het grootste skigebied van de Toscaans-Emiliaanse Apennijnen. Eerlijk, ik was verbaasd hier skiliften te zien. Emilia-Romagna en Toscane associeer je toch eerder met zonovergoten vakanties dan met een sneeuwlandschap …

Op papier leek de derde rit minder zwaar, maar in de praktijk was het een ware slijtageslag. Meer dan 30 kilometer klimmen in een rit van amper 62 km, en dat in temperaturen boven de 30 graden … Meer was er niet nodig om iedereen te slopen. De drie hoofdbeklimmingen – van 7, 8 en 14 km – hadden elk hun eigen karakter. Met de eerste tweede bevinden we ons nog op bekend terrein, want we rijden opnieuw over de flanken van de Corne alle Scale waar we worden gadeslagen door nieuwsgierige paarden. Het uitzicht is er trouwens nog steeds even overweldigend als op dag één.

De afdaling was misschien wel de mooiste van de week: eerst over bergkammen met panorama’s, daarna de dichte beukenbossen in. De afsluitende klim over de Passo di Lupo – een verlaten skigebied – begint heftig: 6 kilometer aan 15% in de volle zon, en net daar raakt mijn water op. Gelukkig kan ik bij een bergbron even bijtanken.

De verlossing komt weer in de vorm van een prachtige trail door het bos. Maar opletten is de boodschap, want een pijltje missen is hier zo gebeurd. Aan de finish in Riolunato plof ik neer in een van de zitzakken om wat bij te praten met oude en nieuwe vrienden.

Rit 4: High Mountain Queen Stage – Slopende hitte en harde lessen

Het begin van de vierde rit (mijn achtste opeenvolgende als ik de Alpentour Trophy meetel) verloopt moeizaam. Mijn lichaam sputtert tegen, dus kies ik voor een behouden start. We rijden vandaag weer een stukje verder noordwaarts, naar misschien wel de meest iconische plek van de Appenninica MTB Stage Race: Castelnovo ne’ Monti en de opvallende Bismantova-rots.

Ik kon mijn zwakke moment trouwens niet slechter kiezen, want dit is de koninginnenrit. Buiten wat gevloek links en rechts, beur ik me op aan de fenomenale uitzichten! Vooral op het plateau rond de Alpe del Pellegrino kijken we kilometers ver in de diepte …

Na bevoorrading twee gaat in een verzengende hitte van 35°C het licht helemaal uit. Dikke stenen, slechte grip en wederom een lekke band – de tweede al van de dag – zijn er even te veel aan. Gelukkig rest er ons nog slechts één klim, een ode aan de Giro d’Italia waarvan de 11^de rit een goede maand voor ons in Castelnovo ne’ Monti finishte. De billen hebben de voorbije dagen al veel te verduren gekregen en voor één keer geniet ik van het gladde asfalt. Erger is dat na de benen ook mijn maag leegloopt. Ik heb weer eens mijn lesje geleerd, op tijd eten en drinken!

Rit 5: La Matildica – Langs gouden velden

De slotdag is korter en kent minder hoogtemeters – gelukkig maar, want de vermoeidheid hakt er diep in. Vandaag rijden we grotendeels langs velden en boerenland, waar de strobalen nog verspreid liggen. Minder bos, meer open terrein, en een lange klim langs de flanken van Monte Ventasso naar het hoogste punt van de dag: Lago Calamone. Klinkt toch heerlijk, zo’n Italiaanse namen …

De afdaling die volgt is een droom. Een vlot lopende trail door de bossen, eindigend met  … jawel, opnieuw stenen. “Wie heeft al die rotsblokken hier gelegd?”, vloek ik binnensmonds. Het laatste obstakel is de klim naar de iconische rots Pietra di Bismantova – een machtig natuurmonument dat we langs verschillende kanten omcirkelen.

Langs kleine baantjes en landwegen rol ik uiteindelijk richting Castelnovo. De finish kan ik al ruiken. Na vijf dagen, honderden trails, duizenden hoogtemeters, enkele lekke banden en liters zweet, ben ik weer een ervaring rijker en heb ik weer een mooie medaille binnen. En vooral: diep respect voor deze schitterende, pure mountainbikerace en alle finishers.

Conclusie Appenninica MTB Stage Race: puur mountainbiken

De Appenninica MTB Stage Race is geen doorsnee etappewedstrijd. Geen brede gravelwegen of rollende paden zoals in de Alpen, maar een unieke cocktail van zware beklimmingen, pure natuur, een technisch trailnetwerk en Italiaanse charme. Het is een race voor liefhebbers van het pure werk. Hier telt je klimvermogen, je daaltechniek, je doorzettingsvermogen … en je liefde voor de sport!

De Appenninica MTB Stage Race is een full-service mountainbike-evenement, met optionele transfers van en naar de start vanaf de dichtstbijzijnde luchthaven, hotelopties, massages, maaltijden, voeding tijdens de wedstrijd, fantastische monteurs. De maaltijden ‘s avonds worden verzorgd door vrijwilligers in de finishplaats. Je kunt je verwachten aan lekker Italiaans eten van goede kwaliteit, dat in ruime mate aanwezig is. En niks zo gezellig als op een warme zomeravond de dag af te sluiten met een heerlijk diner en de briefing voor de volgende dag, en vooral de eerste beelden van de paden die we enkele uren eerder voor de wielen kregen. `

Dat is veel werk, en daarom is het evenement beperkt tot 150 deelnemers. Dit past goed bij de kleine dorpjes waar wordt gefinisht, de routes die de race gebruikt en hoe de bikers met het evenement omgaan.

Tot slot nog een woordje over de gebruikte fiets. Ik had een hardtail meegenomen, maar na enkele honderden meters in de eerste etappe was het al duidelijk dat een fully hier beter tot zijn recht komt. Hoewel sommige trails er glad uitzien en er ook stukken asfalt zijn, fiets je soms op onverbiddelijk ruig terrein en duren de meeste dagen tussen de 3 en 6 uur. Ik denk dan ook dat een full-suspension een must is.