Match XC | Mondraker Podium R vs Orbea Alma M10: twee Spanjaarden met een sterk karakter! - Test Orbea Alma M10

Orbea Alma M10: de zoektocht naar de perfectie

Het ontwerp van het frame blijft trouw aan de 4X4 Design-architectuur, herkenbaar aan zijn bovenbuis die een knik heeft vlak bij de zitbuis (die een diameter heeft van 27,2 millimeter). Het doel daarvan is om wat comfort te geven. Het nieuwe frame is minder hoekiger dan in het verleden, maar toch bestaat er geen twijfel over dat het hier om een lid van de Alma-familie gaat.

Wat minder zichtbaar is, is dat er ook werk werd verricht aan de vezels die het frame vormen. Voor het topmodel met een OMR-frame (Orbea Monocoque Race, tegenover het iets zwaardere OMP-frame waar de P staat voor Performance) gebruikt het merk Toray T700-, T800- en M40J-vezels, net zoals op de topmodellen voor de weg. Orbea maakt gebruik van een EPS-procedé om het carbon te gieten zodat de vezels compacter tegen elkaar liggen. Het frame wordt nergens versterkt met aluminium. Door dit alles komt de Alma uit op een gewicht van 920 gram in de maat M … exact hetzelfde als de Mondraker Podium R!

Verder werd ook de interne doorvoer van de kabels verbeterd (compatibel voor Di2, enz), maar een externe kabelgeleiding blijft mogelijk. Daarvoor werden enkele kleine inserts voorzien (geen bouten). De achteras is nu ook in de Boost 148-standaard, maar het frame blijft wel compatibel met een dubbel kettingblad door een aanpasbare pat. Voor het bottom bracket koos men een Pressfit BB92.

Als kers op de taart kan je de fiets ook volledig personaliseren via het MyO-programma van Orbea. Zo kan je zelf de kleur van het frame kiezen of markeringen laten aanbrengen. Je kan zelfs je naam, of eender welke andere tekst, op het frame laten schrijven (onder de vernislaag). Het is dus niet erg moest je het pistachegroen van dit exemplaar maar niets vinden. Ook de onderdelen kan je wijzigen door de verschillende opties. Dit is leuk en zien we jammer genoeg nog te weinig opduiken in de fietsindustrie.

Geometrie

De geometrie van de nieuwe Orbea Alma M10 is één van de punten waarop de fiets waarschijnlijk het meeste is geëvolueerd. De voorkant werd ontworpen rond een kortere stuurpen (90 millimeter in de maat L, zoals onze testfiets) en een langere reach (435 millimeter in de maat L), zonder dat we hier te maken hebben met extreme waarden. De balhoofdhoek bedraagt 69,5 graden, wat een halve graad minder is dan op de Mondraker Podium. De liggende achtervork is met 430 millimeter eerder kort (432 millimeter op de Podium, wat geen groot verschil betekent). Er zijn vier maten beschikbaar en de maten S en M zijn ook beschikbaar met 27,5″-wielen.

Onderdelen

De Orbea Alma M10 was één van de eerste modellen uit het rijke assortiment van Orbea dat over een frame beschikte met de OMR-vezels. Ook de OMP-frames (te beginnen vanaf de M20) werden dit jaar geüpgraded met soepelere maar ook iets zwaardere vezels en een geometrie die iets minder op racen is gericht (kijk hier voor meer uitleg). Ons testmodel is uitgerust met een mechanische Shimano XT 2×11-aandrijving die in 2018 enkel nog in de Di2-versie aanwezig zal zijn op de M-Pro; de M10 stapt in 2018 over op een Sram GX/XO1 Eagle.

Voor de rest verandert er weinig. Zowel de Mavic Crossmax Elite-wielen, de Shimano XT-remmen en de Fox F32SC Factory-vork zijn blijvers. Orbea onderscheidt zich van andere merken door op zijn racemodellen Fox-vorken te monteren uit het highend gamma. Behalve de Kashima-behandeling van de binnenste vorkpoten winnen we daardoor vooral de FIT4-dempercartridge met zijn verschillende instellingsmogelijkheden (onder meer voor de trage compressie). Omdat we hier met een 2×11 rondrijden blijven we bovenaan op het stuur met een remote lockout zitten. Dit is minder ergonomisch dan de X1-bediening op de Mondraker, maar dit aluminium exemplaar is tenminste stevig en heeft zijn geest niet gegeven gedurende de test.

De andere onderdelen van FSA SL-K hebben een interessant prijskaartje en we waardeerden ook de (versterkte) Maxxis Ikon EXO-banden waar we niet onophoudelijk mee zijn lekgereden, in tegenstelling tot de niet verstevigde banden op de Mondraker.

Op de weegschaal is onze Orbea Alma M10 met 10,14 kilogram duidelijk zwaarder dan de Mondraker. Oké, de Alma is een large, maar het is vooral de 2×11-aandrijving die extra gewicht toevoegt. De jaargang 2018 zou wat lichter moeten zijn en zou net onder de 10 kilogram duiken. De prijs gaat daarentegen licht omhoog, want daar gaan we van 4299 euro naar 4499 euro. Daardoor liggen de Alma en de Podium op prijsvlak wat dichter in elkaars nabijheid.

Tot slot geven we nog mee dat Orbea voor deze nieuwe Alma ook een stijve voorvork aanbiedt om je fiets in de winter te kunnen ombouwen voor bijvoorbeeld de snellere beachraces. Die vork is dankzij een pat voor de remschijf compatibel met klassieke en Boost-wielen. De vork weegt slechts 600 gram, heeft een as van 15 millimeter en ze kost 499 euro.

Orbea Alma M10: onze test op het terrein

Over de kleur van deze Orbea Alma zal iedereen wel een mening hebben (de kleur wijzigt trouwens een beetje naargelang het licht dat erop valt, meer pistachegroen in natuurlijk licht en turkoois bij kunstlicht), maar belangrijker is dat je aan zijn stuur meteen goed zit.

Zijn zitpositie doet een beetje denken aan de Orbea Oiz, zijn grote full suspension-broer, maar op een hardtail lijkt deze zitpositie iets minder radicaal. Ongetwijfeld omdat we normaal met hardtails rondrijden die over een veeleisendere zitpositie beschikken, zoals zijn rivaal in deze match daar een uitstekend voorbeeld van is. Orbea heeft voor de laatste jaargang de Alma dan ook in die richting gewijzigd om hem meer op zijn gemak te stellen in de technische zones en om beter de obstakels te overwinnen die we op de hedendaagse XC-circuits tegenkomen.

In tegenstelling tot de Oiz, die indruk op ons maakte met zijn rijsensaties in vergelijking met andere XC full suspensions, lijkt de Alma ons iets braver. Bergaf merken we vooral dat hij veel vertrouwen schenkt, maar ook stabiel, wendbaar en precies is. Als je sneller gaat, blijft hij onverstoorbaar.

Maar opgelet, als je echt met volle snelheid op ruig terrein komt, dan voel je toch dat het frame minder meegeeft dan gedacht. Het comfort is goed en duidelijk verbeterd ten opzichte van de vorige generatie, maar toch voel je de schokken. De meningen over het comfort op de kleine schokken verschilden enorm bij onze verschillende testers en dat was vooral afhankelijk van hoever de zadelpen uit het frame stak. De grootste testers maakten meer gebruik van de flex van de zadelpen en het bovendeel van het frame, wat aantoont dat het vooral deze zone is die de schokken opvangt en niet de achterdriehoek en de staande achtervork.

Wat het rendement betreft kunnen we zeggen dat de Alma vooruitgaat. Maar hij is minder explosief dan de Mondraker Podium. We zouden dit op de wielen kunnen steken, die tot het middensegment behoren, maar beide fietsen zijn met dezelfde wielen uitgerust. Dus moeten we eerder met de beschuldigende vinger naar het frame wijzen en het gewichtsverschil (door de verschillende afmontages) tussen beide fietsen. Daar staat tegenover dat de Alma zich wel goed uit de slag trekt op technische beklimmingen. Zijn stabiliteit en de goede grip van het achterwiel zijn dan je bondgenoten.

De Shimano XT 2×11-aandrijving werkt zeer goed en bewijst dat een dubbel kettingblad nog niet dood is. In geval van nood biedt deze nog een uitweg. Maar met de komst van de 1×12 werden de kaarten opnieuw geschud en op een hardtail die bestemd is voor XC, en die je dus kiest voor het lage gewicht en het rendement in vergelijking met een full suspension, lijkt de keuze voor een enkelvoudig kettingblad ons toch logischer. Maar bij Orbea heb je optioneel heel wat keuze uit verschillende montages zodat je steeds zal vinden wat je zoekt en we begrijpen dat sommigen liever op veilig spelen en voor een gekende groep opteren in de plaats van een nog jonge 1×12-oplossing.

Finaal laat de Orbea Alma ons een geslaagde indruk na. Hij is buitengewoon goed afgewerkt en het rijgedrag ligt in lijn met wat we van een moderne XC-fiets mogen verwachten. Hij is efficiënt en stelt de bestuurder op zijn gemak op de moeilijkste stroken, maar hij is bijna te perfect en hij mist dat extraatje dat we normaal wel vinden op Orbea-fietsen. Gaat hem dit de zege kosten in deze derby met de Mondraker Podium?

Dat lees je in ons verdict.