Test Ride #23 | IRC Tanken, Hope Union TC & Thule VeloSpace XT

In de rubriek Test Ride komen regelmatig drie korte en beknopte testen aan bod. Maar begrijp dit niet verkeerd, een beknopter artikel wil niet zeggen dat we deze testen minder serieus nemen. Integendeel, ze worden met dezelfde ernst en ijver uitgevoerd als onze andere testen, waarbij de producten gedurende een langere periode door het team van Vojo onder de loep worden genomen.

Deze keer hebben we de IRC Tanken-band in 29×2.3″, de Hope Union TC-pedalen en de Thule VeloSpace XT-fietsendrager getest.

Klik op de link hieronder om rechtstreeks naar de testverslagen te gaan >>>

IRC Tanken 29×2.3″

De Tanken is bij het Japanse IRC de enduroband en is beschikbaar in 2.3 en 2.6″ diameter, en dat zowel in 27,5 als 29″. De bredere versie wordt voornamelijk verkocht en gebruikt voor e-bikes. Hier zijn comfort, tractie en een relatief lage rolweerstand de belangrijkste criteria voor die keuze. Wij waren echter vooral geïnteresseerd in de smallere uitvoering. Hierbij verwachten we meer zijdelingse grip te hebben en ook minder het “bongo” effect van plusbanden te ervaren als we de trails agressiever gaan aanvallen. Lees hier onze mening na heel grondig te hebben getest.

De Tanken enduroband is volgens IRC gemaakt voor lange afdalingen en technische singletracks. Weinig poespas en gewoon rijden! Het grote, hoekige centrale blokprofiel biedt in theorie tractie en grip in zowel losse grond als bij modder, zodat je niet afhankelijk van het terrein steeds moet veranderen van band. Scherp uitstekende zijnoppen zouden diep in de grond moeten bijten bij bochten. De afwisselende rijen van verticale en horizontale noppen zouden bovendien veel zijdelingse tractie geven op off-camber stroken. De 60 TPI Tankens zijn gemaakt van een rubbercompound met lage rebound die trillingen absorbeert zodat je aan de grond blijft wanneer het parcours ruig wordt. Veel mooie beloftes! We zijn benieuwd wat het voor ons op het terrein zal betekenen, maar laat ons eerst de band van naderbij bekijken.

2.3″ is een diameter die tegenwoordig eerder wordt geassocieerd met XC, marathon en downcountry gebruik. Voor een trail- of enduroband kijkt de rijder vooral naar 2.4 of 2.5″. We waren dus best sceptisch, maar eenmaal de banden gemonteerd waren op onze velgen, met 30mm interne velgbreedte, dachten we er onmiddellijk anders over. We maten 62,5mm van wang tot wang. Dit is dus gewoon een uit de kluiten gewassen 2.4″ band, met een breedte waar we op hoopten.

Iets wat ons wel verbaasde, was het gewicht. De band wordt aangekondigd op 1065 gram en wij wogen die ook op gemiddeld 1060 gram. Dit is echt wel heeeeeeeel licht! De huidige generatie endurobanden neigen naar 1300-1400 gram (of zelfs meer), de meeste All-Mountain banden zitten rond de 1000-1100 gram en zelfs downcountry-banden gaan dikwijls al boven de 900 gram. Met dus veel twijfel en argwaan monteerden we ze op onze 170/160mm enduro ragmachine. Benieuwd wat dit in de praktijk gaat geven op gebied van lekbestendigheid en ondersteuning van de flanken.

Het profiel zelf doet ons denken aan een mix van de Maxxis Minion DHF/DHR II, de Specialized Butcher en de Hutchinson Griffus. Maar het is toch iets uniek. De noppen zelf zijn mooi scherp, hard afgelijnd en ook voldoende flexibel. Het rubber zelf is zeker niet zo boterzacht als bij een Michelin-band en die kleeft dan ook niet zo als de banden van de Franse fabrikant op het asfalt. Maar algemeen is de eerste indruk positief. De invoerder van IRC voor de Benelux en Frankrijk is trouwens Sabma en de adviesverkoopprijs is 65 euro.

Op het terrein

Je las het al, we hebben onze twijfels bij deze band door het gewicht. We stonden in het voorjaar dus met een bang hartje bovenaan La Gouleyante, een gekende special in Les Hautes-Rivières, voor onze eerste test. Het terrein lag nat, maar niet modderig en deze trail is gekend door de vele schuine off-cambers bezaaid met wortels in het begin, gevolgd door een slagveld van stenen en rotsen in het midden om dan met enkele harde compressies te eindigen.

Een beetje tot onze verbazing hadden we reeds na enkele meters snel veel vertrouwen in deze band. We reden op 1.15 bar voor en 1.20 achteraan (voor een gewicht van 70kg) en hadden veel grip, veel remkracht, eigenlijk ook weinig rolweerstand en de bandenwangen rolden niet weg van de velg. Dit smaakte naar meer!

We gingen steeds harder en sneller en zochten geleidelijk aan de limieten op van de zijdelingse grip en het karkas. Het gevolg was een PR op de Rumsteck (een andere gekende special). Deze keer bij licht natte omstandigheden, terwijl onze vorige besttijd was gereden tijdens de wedstrijd afgelopen jaar in juni wanneer het droog en snel lag. We reden toen trouwens ook met “echte” endurobanden van 1400 gram en herlanceren of een kort klimmetje kostte toen zeker meer energie.

De band gaat heel goed in zowel droog als nat, maar niet bij modder. Hier loopt het profiel vol en is de grip gewoon niet goed in vergelijking met andere allrounders.

De volgende weken reden we nog in de Trail Centers van Spa, Chaudfontaine en Remouchamps. De band gaat heel goed in zowel droog als nat, maar niet bij modder. Hier loopt het profiel vol en is de grip gewoon niet goed in vergelijking met andere allrounders. Toch één belofte die ze bij IRC niet kunnen waarmaken, maar aan de andere kant doen ze het wel goed op “hard pack” en daar wordt op voorhand niet over gesproken. Er restte ons enkel nog een laatste uiterst diepgaande test, waar we de band dag in dag uit tot het uiterste gingen drijven en we tegelijk ook een oog wilden werpen op de duurzaamheid.

We reden 10 dagen aan één stuk op de trails van Finale Ligure. Hier is het (meestal) droog, bruut en moeten je banden de ene dodelijke aanslag na de andere verwerken. De eerste dag lag er echter boven op de Base Nato nog sneeuw! En net als in de modder, is dit geen goede band voor die omstandigheden. Hoe natter de sneeuw werd en hoe meer het profiel zich kon proper maken, hoe beter de band opnieuw ging. Want op natte stenen en wortels heb je wel goeie grip.

We gingen heel veel hard in de ankers, raakten talrijke scherpe stenen met de flanken en reden ook met plezier wat positieve hoogtemeters. De band is immers echt licht en rolt ook makkelijk.

Daarna droogde het op en wij knalden verder. Rollercoaster, Kill Bill, Madonna della Guardia Pino Morto, Cro-Magnon, … tientallen trails sneuvelden onder de Tanken. We gingen heel veel hard in de ankers, raakten talrijke scherpe stenen met de flanken en reden ook met plezier wat positieve hoogtemeters. De band is immers echt licht en rolt ook makkelijk. Als je alle positieve hoogtemeters zelf moet rijden om de trails te kunnen rijden, dan heb je bijna 800 gram (!) minder draaiend gewicht dan de echte endurobanden en dat is een wereld van verschil.

Verdict

Na talrijke weken te hebben gereden met de Tanken 2.3″ zijn we grote fan geworden van deze band. Je hebt in alle omstandigheden (behalve in modder en sneeuw) een heel goeie 2.4″ trail- én enduroband. We reden uiteindelijk maar 1 keer lek, een klein gaatje naast een nop in het loopprofiel. De voorste band heeft licht afgeronde noppen en de achterste heeft een beetje sporen van het vele remmen, maar er is geen reden om ze reeds te moeten vervangen. Op dit moment zitten we nog steeds (door dat lage gewicht) met twijfel of deze band echt wel sterk genoeg is voor het allerbruutste werk. We hebben daarvoor in eerste instantie net de Enduro de l’Amblève met succes beëindigd, daarna doen we de TransRiviera en ook de Enduro de la Semoy staat nog op ons programma.

Meer informatie: ircbike.com

Hope Union TC

Het Engelse Hope heeft sinds kort drie verschillende klikpedalen in hun gamma. Je hebt de RC (Race Clip), de TC (Trail Clip) en de GC (Gravity Clip). Elke versie heeft dus duidelijk zijn eigen doelpubliek. In onze ogen was de Trail-versie het breedst inzetbaar en zou die ons bijgevolg ook het best kunnen vertellen of de Union-pedaal een geslaagde creatie is. Wij gingen er mee op pad en hier volgen onze bevindingen.

Het was enigszins verrassend toen Hope een paar maanden geleden met het nieuws kwam dat ze hun eigen pedalen op de markt gingen brengen. Oké, ze hadden wel een platte pedaal in hun collectie, maar de ontwikkeling van een eigen klikmechanisme is niet zo vanzelfsprekend. De basis, de as en lagers, zijn wel hetzelfde als bij de F20 flat pedal. Die as bestaat bij onze TC-pedaal uit CR-Mo staal (een upgrade naar een titanium as zoals gebruikt bij de RC-pedaal is mogelijk). Voor de rest moeten 3 cartridge lagers en een norglide bush voor een soepele draaibeweging zorgen.

Het klikmechanisme (en de plaatjes) zijn gemaakt uit roestvrij staal en de kooi is gemaakt van bewerkt en geanodiseerd aluminium, het handelsmerk van de jongens uit Barnoldswick. Onze TC-versie kost evenveel als de RC, 185 euro. De grotere GC is 10 euro duurder en komt op 195 euro. Elke versie is in 6 verschillende kleuren beschikbaar (zwart, rood, blauw, paars, oranje en zilver).

Er zijn op onze pedalen 4 gaatjes voorzien voor extra pinnetjes, terwijl er dit 7 zijn op de GC uitvoering. Zo zorg je voor een nog betrouwbaarder en beter contact tussen schoen en pedaal. Op de kleine kooi van de RC-versie zijn er uiteraard geen. Het gewicht van de TC wordt aangekondigd op 437 gram voor een set. Wij wogen ze met pinnetjes en kwamen op 454 gram.

Er zijn twee types plaatjes. Er is de “4” en de “5”, wat overeenkomt met 4° of 5° vrije float en een losmaakhoek van respectievelijk 12° of 13°. Beide schoenplaatjes laten ook 2mm laterale speling toe. Het verschil in de praktijk is, zoals je later zult lezen, subtiel, maar naar onze mening niet onbelangrijk. Er is echter wel nog een ander heel belangrijk punt te melden …

… de plaatjes zijn immers NIET compatibel met de SPD-standaard. Visueel ziet de voorkant er redelijk gelijkaardig uit en is het vooral de achterkant die groter en breder is. Je kunt  echter heel hard proberen je schoen met Hope-plaatje in een Shimano-pedaal te duwen of omgekeerd. Het zal niet lukken! Hope ontwikkelde hun klikpedalen vertrekkende van hun platte pedaal en moest, naar eigen zeggen, te veel van het contactoppervlak met de schoen opofferen indien ze niet hun eigen systeem ontwikkelden. We zijn benieuwd wat dit uiteindelijk op het terrein als meerwaarde zal bieden.

Op het terrein

Omdat de plaatjes zoals eerder gezegd niet compatibel zijn met SPD, hebben wij gekozen voor een dedicated schoen voor onze Hope-pedalen. De Northwave Spider Plus 3 heeft enkele inkepingen in de zool en het was even uitmeten om de juiste hoogte van de pinnetjes af te stellen op onze schoen. We wilden immers nog steeds makkelijk kunnen uitklikken en tegelijk stevig vastzitten als we druk op de trappers gingen zetten.

Het inklikken is uiterst soepel en direct, maar voelt net ietsje anders. Het is alsof je je voet iets minder ver moet plaatsen op de pedaal. Op zich ben je dit snel gewoon, maar let op als je terug met SPD-schoenen en -pedalen gaat rijden. Voor je het weet zorgt je nieuw aangeleerd automatisme ervoor dat je je voet net te ver plaatst en je hard over je pedaal schiet (en dus je enkel blutst) in plaats van in te klikken.

Eenmaal ingeklikt voelt het allemaal net wat stabieler en vaster dan bij een SPD-pedaal, zeker op lange termijn. Het bewust ontwikkelde platform met grotere contactoppervlakten van de Hope Union TC zorgt dus zeker voor extra ondersteuning. Dit komt voor een groot deel van het unieke kliksysteem, maar ook voor een deel van de omliggende kooi. Die is bovendien, in tegenstelling tot sommige andere trail-pedalen, ook bruikbaar als je niet bent ingeklikt. Je kunt met andere woorden je schoen op de trapper plaatsen zonder dat je gaat wegglijden. Zo goed als bij een platte pedaal is het natuurlijk niet.

Met de “4” heb je het meest gekende gevoel en klik je relatief snel uit. Met de “5” kun je meer bewegen en wringen op je pedaal vooraleer je loskomt.

Ook het uitklikken is uitermate vloeiend. We probeerden natuurlijk beide type plaatjes uit. Met de “4” heb je het meest gekende gevoel en klik je relatief snel uit. Met de “5” kun je meer bewegen en wringen op je pedaal vooraleer je loskomt. Hoe gekker het terrein en hoe meer je met je houding gaat kronkelen op je fiets, hoe meer deze optie tot zijn recht komt. Als je echter voor de zekerheid snel wilt kunnen uitklikken (en je voet gewoon op het platform wilt plaatsen) zoals bij modderige trails of een sneeuwgletsjer, kies je naar onze mening weer beter voor de “4”.

Verdict

Dat Hope met hun pedalen een duurzaam, goed en kwalitatief product op de markt heeft gebracht zal niemand verbazen. Na enkele maanden gebruik draaien de assen nog steeds moeiteloos en vertonen ze geen enkele speling. De kooi ziet er eveneens nog heel goed uit. We hebben nochtans genoeg harde contacten gehad met rotsen en stenen. Een groot verschil met sommige andere pedalen is dat, dankzij het hoogwaardige roestvrij staal dat wordt gebruikt, je pedalen en plaatjes er steeds als (bijna) nieuw blijven uitzien. 

De keuze voor eigen “cleats” is aan de ene kant jammer omdat je zo binnen het ecosysteem van Hope wordt gedwongen, maar anderzijds is het kliksysteem een stukje stabieler en wat duurzamer dan de klassieke SPD. De door ons geteste Trail Clip (TC) versie is heel sterk gebleken en vult een gat op tussen de klassieke trail-pedaal (met dikwijls een te klein en weinig bruikbaar platform) en de zwaardere DH-pedalen. In aankoop zijn de pedalen met hun 185 euro adviesverkoop best wel duur, maar je krijgt zoals steeds bij Hope wel een product voor de komende 10+ jaar waarbij elk onderdeel afzonderlijk beschikbaar en te vervangen is.

Meer informatie: www.hopetech.com

Thule VeloSpace XT

Niet iedereen heeft de mogelijkheid om een of meerdere fietsen te vervoeren in een busje. Daarom is een goede fietsendrager eigenlijk noodzakelijk indien je regelmatig op verplaatsing gaat biken. Van zodra je een trekhaak hebt op je wagen is het vinden van een drager makkelijk en zijn er talrijke opties bij verschillende merken. De moderne mountainbikes zijn echter steeds langer, hebben bredere sturen, dikkere banden en wegen soms – in het geval van e-bikes – ook dikwijls veel zwaarder. Is de referentie op de markt, de Thule VeloSpace XT, hier allemaal op voorzien? Wij zochten het uit!

Als je aan een fietsendrager denkt, dan is de kans groot dat je aan het Zweedse Thule. Sinds 1992 zit dit product al in het gamma van het outdoor lifestyle bedrijf opgericht in 1942 door de Thulin familie en als je wat rondkijkt op de Vlaamse en Nederlandse wegen, dan is het zelfs moeilijk om een andere merk terug te vinden. We zijn ondertussen 30 jaar verder en de ontwikkeling heeft niet stilgestaan. De VeloSpace XT voor 3 (eventueel 4 met extender) die we hier testen is het vlaggenschip uit de collectie en is voorzien van heel wat vernuftigheden die het praktische gebruik een stuk handiger maken.

De fietsendrager straalt een kwaliteit en degelijkheid uit die overeenkomt met het prijskaartje van 799,95 euro. Er is de keuze tussen een zwart/zilveren en een volledig zwarte versie. Wij hebben zoals je kunt zien de black uitvoering. We hebben ook een aantal kleine accessoires meegeleverd gekregen. Die moet je als consument extra bijkopen, maar we vertellen je straks waarom deze zeker nuttig zijn.

De bevestiging op een trekhaak heeft één belangrijke beperking en dat is het maximaal toegelaten gewicht. Dit heeft niks met Thule te maken, maar is simpelweg afhankelijk van de trekhaak zelf. Deze kogeldruk of Max Vertical Load kun je altijd terugvinden in de voertuigpapieren van je auto en staat dikwijls ook aangeduid op de trekhaak zelf. Meestal zit die rond 75kg en daar moet je dus naast de kilo’s van je fietsen ook het gewicht van de Thule zelf bijrekenen. De VeloSpace XT is relatief licht en zit op 20,6kg. Je kunt dus heel veilig een dikke 50kg aan fietsen monteren. Let desalniettemin op met e-bikes, want met 2 stuks zit je al dicht bij de limiet (en met een zwaardere fietsendrager zit je er snel boven).

Het bevestigen op de trekhaak was voor ons in het verleden niet altijd het meest makkelijke klusje en we controleerden dikwijls op de parking van de autostrade of onze drager nog steeds goed vaststond. Bij deze moderne Thule is de bevestigingsprocedure enorm verbeterd en die is nu makkelijk en 100% betrouwbaar. Met een grote hendel, die je eerst helemaal openzet, sluit je de kubusvormige Hercules koppeling die de bol omsluit. Met een stelschroef kan die eenvoudig met de hand op maat worden afgesteld. Zo kan je de omsluiting strakker makken. Het is echter niet de bedoeling dat je bij het sluiten je volledige gewicht moet gebruiken, met een beetje kracht zit de fietsendrager meer dan vast genoeg. Een slot zorgt er bovendien voor dat niemand de fietsendrager kan losmaken zonder de juiste sleutel.

Het bevestigen van een fiets is door de brede achterste beugel en de handige grijper heel simpel. Als de “bek” helemaal openstaat, kan die volledig sluiten en kun je de stang vastklikken. En eenmaal je begint vast te draaien kan die niet meer loskomen. De grijper draai je gewoon zo hard die kan vast, want te hard kan in principe niet. Bij een door de Zweden goed uitgezocht krachtmoment van 4Nm draait de knop door en kun je buizen van je frame niet plat/kapot knijpen. Bij carbon frames wordt er aangeraden om het geribbelde accessoire met blauwe elastiekjes, gekend als de Thule Carbon Frame Adapter, te gebruiken. Dit verdeelt de krachten, vermijdt puntbelastingen en beschermt tegelijk de lak van je frame nog ietsje beter dan de gewone rubberen binnenzijde van de bek. Als laatste dien je enkel nog de straps rond de wielen aan te spannen en voor alle zekerheid kun je de grijpers, met dezelfde sleutel als van de trekhaakhendel, sluiten.

In de praktijk kun je binnen de 5 minuten makkelijk twee fietsen secuur bevestigen op de fietsendrager. Als het de eerste keer is, dan moet je een beetje zoeken naar de ideale plaatsing van de grijpers op de achterste beugel, maar dit kost je maximaal enkele minuten extra. Je slaat ook best de middelste goot over zodat de fietsen elkaar nergens raken. In het geval van “echte” mountainbikes met een normaal stuur van 68cm of breder, een verende vork en uitgesproken achtertrein ben je verplicht dit te doen. Wij slaagden er ook niet in om drie mountainbikes op deze VeloSpace XT 3 te monteren. Drie gravelbikes lukken net wel, maar dat is wel wat puzzelen.

Voor de rest kun je perfect lang uitgevallen fietsen (zoals onze endurobike of een e-bike) bevestigen op de lange goten. Je moet enkel opletten met iets hogere velgen en/of plusbanden. De straps zitten dan echt op hun uiterste. Hiervoor bestaat gelukkig een langere uitvoering.

Als je fiets niet voorzien is van een dropper post, als je redelijk hoog zit met je zadel of laag met je cockpit kan het zijn dat je zadel in contact komt met het stuur van de tweede fiets. Hiervoor bestaan handig te bevestigen bike protectors, die vanzelfsprekend ook te gebruiken zijn op andere plaatsen waar je ongezellig contact tussen de fietsen wilt vermijden.

Als laatste details moeten we nog vermelden dat je de fietsendrager makkelijk en stabiel kunt doen kantelen met de voetpedaal om de kofferklep van je auto te openen. Een nummerplaat bevestigen is ook doodeenvoudig want het is gewoon vastklikken.

Verdict

De Thule VeloSpace XT voor 3 fietsen is een uiterst kwalitatief product waar de fabrikant duidelijk veel ervaring heeft met het werkelijk gebruik ervan. Dit uit zich in het grote gebruiksgemak van de drager. Iedereen met twee linkerhanden kan efficiënt, betrouwbaar en veilig één of twee fietsen bevestigen. Drie dat is puzzelwerk en is ons niet gelukt met mountainbikes. De investering van 800 euro (of meer met accessoires) is stevig, maar de verhouding tussen prijs en kwaliteit zit meer dan goed! Er bestaat trouwens ook een 100 euro goedkopere 2 bike versie waar de gootafstand groter is dan bij de 3 bike uitvoering die wij getest hebben (25cm in vergelijking met 19cm), maar zonder extender kun je hier geen drie bikes op kwijt kwijt.

Meer informatie: www.thule.com

[summary