Test Ride #19 | CushCore XC, Orange Seal & Michelin Force/Wild AM²

In de rubriek Test Ride komen regelmatig drie korte en beknopte testen aan bod. Maar begrijp dit niet verkeerd, een beknopter artikel wil niet zeggen dat we deze testen minder serieus nemen. Integendeel, ze worden met dezelfde ernst en ijver uitgevoerd als onze andere testen, waarbij de producten gedurende een langere periode door het team van Vojo onder de loep worden genomen.

Klik op de link hieronder om rechtstreeks naar de testverslagen te gaan >>>

CushCore XC: meer grip en comfort

Het moet ondertussen 5 jaar geleden zijn dat we voor het eerst in contact kwamen met inserts voor in onze banden. Ben Walker, de downhill-productmanager van Scott, vertelde ons dat hij laaiend enthousiast was van een insert die ervoor zorgde dat hij met banden met lichtere flanken kon rijden en waardoor hij, door de betere demping, bij zijn testruns van soms meer dan 10 000 negatieve hoogtemeters, minder vermoeid werd. Het ging toen over de CushCore waarvan nu ook een XC-variant bestaat. Heeft die ook een meerwaarde voor een “kleine” fiets? Wij zochten het voor je uit…

Inserts zijn tegenwoordig steeds populairder en je hebt ze in alle kleuren, maten en vormen. Ze worden vooral aangeraden om je velg te beschermen bij een impact. Als je erbij nadenkt dat een investering van een paar tientallen euro’s ervoor kan zorgen dat je peperdure carbon velg minder kans heeft op een barst bij een fout contact met een steen, moet je bijna de vraag stellen waarom je nog zonder zou rijden. Daarnaast kun je bij een lekke band in principe op je “worst” rond je velg de laatste kilometers overbruggen.

De betere inserts blinken uit door je bandenwang harder tegen je velgrand te duwen en zo te zorgen voor meer laterale stabiliteit. Je band gaat minder rollen en je kunt dus met een lagere druk rijden. Zo krijg je meer grip, meer comfort en ook (offroad) een lagere rolweerstand. CushCore claimt 35% meer zijdelingse ondersteuning en bovendien, door de specifieke vorm en het gebruikte materiaal, ook 12% minder vibraties en 3% minder rolweerstand. De marathonrijder en strandracer in ons begint spontaan te glunderen bij deze laatste cijfers.

Diegenen die al in contact zijn gekomen met inserts weten je waarschijnlijk te vertellen dat het monteren ervan een ware hel is. Een band tubeless monteren is voor velen al een uitdaging, maar zonder de juiste techniek en een lastige insert kan de montage een lange, intensieve en frustrerende strijd worden zonder een gegarandeerd positief resultaat. CushCore heeft volgens de geruchten hierbij de slechts mogelijke reputatie, maar die is volledig onterecht! Door de platte driehoekige vorm en het materiaal is het net heel makkelijk om de insert van de velg weg te trekken en je bandhiel eronder te duwen. Een speciale tool zoals de Bead Dropper maakt het mits wat oefening echt kinderspel. Ook bij lekrijden is het niet binnenstrompelen, want je kunt relatief simpel de CushCore terug verwijderen (en opgeplooid meenemen).

Technisch gezien is de CushCore XC opgebouwd uit een speciale en uiterst duurzame foam. Ze is relatief zwaar, 150 gram aangekondigd, 160 gram door ons gewogen. Wat een stevige 320 gram extra roterende massa betekent. Opvallend is de geribbelde binnenzijde, waardoor de insert niet gaat rondschuiven in je band (hij blijft immers hangen rond je ventiel). Dit wordt nog versterkt doordat de lucht bij het opblazen van je band een brede platte bovenzijde heeft om de CushCore in de velg te duwen. Daarnaast is de XC-variant geschikt voor banden van 1.8″ tot en met 2.4″ en een binnenbreedte van je velg tussen 22 en 32 millimeter. Een set is relatief duur: voor 164,99 euro krijg je ook nog twee kwalitatieve, speciale aluminium ventielen. Een normaal tubeless ventiel werkt immers niet goed met een insert.

In de praktijk kun je door de eigenschappen van de CushCore met lagere druk rijden en voor bredere banden opteren. In normale omstandigheden is dit niet mogelijk, want dan gaat je band bij elke bocht rollen en zit je bij een stevige wortel of scherpe steen direct op je velg. De laterale ondersteuning die we krijgen is te gek voor woorden, je kunt veel meer hangen en je zijnoppen laten snijden in de ondergrond voor nog meer snelheid in de bochten. Bovendien heb je effectief een steviger en stabieler gevoel over rock gardens en worteltapijten. Met een 2.4″ XC-band zoals de Maxxis Aspen kun je zakken tot 1 bar zonder dat je begint te zwalpen. Je krijgt in ruil tonnen aan grip en comfort, zonder dat je rolweerstand nadelig wordt beïnvloedt. We zijn uiterst benieuwd wat deze inserts gaan betekenen in strandbanden.

Verdict

Als je graag agressieve trails opzoekt met je XC-fiets dan is de extra zijdelingse ondersteuning van je band, de demping en de grip die de CushCore XC geeft een must have. Dat je tegelijk ook je (dure carbon) velg beschermt tegen doorstoten is heel mooi meegenomen. Voor de klassieke XC-parcours in België en Nederland is de meerwaarde van de insert ten opzichte van de extra roterende massa echter beperkt. Ben je een marathonrijder die op zoek is naar meer comfort en een lagere rolweerstand, dan kantelt de weegschaal naar onze mening opnieuw in het voordeel van de CushCore XC.

Meer info op www.cushcore.com

Orange Seal: melk is goed voor elk

Hoewel de binnenband bezig is met een comeback (zie Schwalbe & Pirelli), is de gouden standaard nog steeds om tubeless te rijden (al dan niet met een insert) en daarvoor heb je ontegensprekelijk een anti-lekvloeistof nodig. Deze moet in de eerste plaats je band luchtdicht maken bij montage, daarnaast gaatjes en hopelijk ook scheurtjes dichten en ook vloeibaar blijven in je band onder invloed van tijd en temperatuur. De sealant van Orange Seal zou dit allemaal uitmuntend doen, we zijn benieuwd!

Michelin Wild/Force AM²: next level All-Mountain banden

Begin dit jaar voegde Michelin twee nieuwe banden toe aan hun All-Mountain gamma. De Force AM² en de Wild AM² Competition Line. Het zal je dan ook niet verbazen dat wij stonden te popelen om dit rubber aan een grondige test te onderwerpen. De voorbije maanden hebben we deze banden onder verschillende omstandigheden aan de tand gevoeld. Nu is het onze beurt om de sterren uit te delen. 

Zowel de Force als de Wild zijn uitgerust met Gravity Shield-technologie wat bij Michelin zoveel wil zeggen als 3×60 TPI specifiek voor enduro. Het enige dat je hiervan moet onthouden is dat dit betekent dat het duurzame banden zijn met een sterk karkas. Voor de Force AM² komt dat overeen met een toch wel mooi gewicht van 1040 gram waar dit bij de Wild AM² oploopt tot 1050 gram. Beide banden zijn uitgerust met GUM-X, een rubbercombinatie die ontwikkeld is om duurzaamheid te garanderen zonder toegevingen te doen op vlak van grip en prestaties.

Hoe zit het dan met de verschillen? De Wild AM² wordt aangeraden bij omstandigheden waar de zoektocht naar grip minder voor de hand liggend is. De noppen zijn zo geplaatst en gevormd dat ze grip vinden in zowel modder als zachtere ondergrond. Ideaal tijdens de natte maanden. De Force AM² is een snellere band, ontwikkeld met het oog op een lage rolweerstand. Perfect voor droge omstandigheden en een harde ondergrond. Gecombineerd staan ze garant voor een brede inzetbaarheid waardoor ze mekaar perfect aanvullen. De Wild vooraan garandeert grip, ook in uitdagende omstandigheden, en de Force achteraan laat het wiel door zijn lage rolweerstand vlot en responsief ronddraaien.

We beginnen de test tijdens de verzopen februarimaand en we kiezen zowel voor- als achteraan voor de Wild AM² 2.40. Dat ging gepaard met de eerste aangename ontdekking, namelijk dat de banden zich zonder veel moeite op de velg lieten monteren en ze onmiddellijk luchtdicht waren.

Met deze combinatie zakten we ook af naar Frankrijk, meer bepaald Millau. De rotsen zijn glibberig nat, de trails bedekt met een laagje slijk. Tijdens de eerste meters hebben we moeite om onze snelheid te controleren op de gladde stenen. We hebben geen keuze en moeten het achterwiel blokkeren terwijl we proberen om ons voorwiel in beweging te houden, in de hoop om toch maar houvast te vinden. Wanneer dat niet lukt, gooien we ons lichaamsgewicht op dat voorwiel om het rubber in de groeven van de steile rotsen te duwen.

Uit het niets transformeert onze fiets zich in een moddervretend monster en met meer zelfvertrouwen dan goed voor ons is, sturen we onze fiets van rots naar rots over de spiegelgladde trails

We vatten wat onzeker de klim aan, terug naar de start voor een tweede portie van wat het ook is dat we zojuist hebben meegemaakt. Alhoewel. Deze tweede afdaling is anders, plotseling vinden de banden grip waar we voordien op spekvet leken te fietsen. Opeens hebben we de volledige controle, uit het niets transformeert onze fiets zich in een moddervretend monster en met meer zelfvertrouwen dan goed voor ons is, sturen we onze fiets van rots naar rots over de spiegelgladde trails. Wanneer we opnieuw beneden staan, kunnen we niet wachten om terug naar boven te klimmen. Meer van dat graag, veel meer van dat.

Maar wat is er dan precies gebeurd? Het lijkt erop dat je deze banden echt moet inrijden voordat ze hun volle potentieel tentoonspreiden en zich overtuigend vastbijten in de ondergrond. Alsof er een harslaag aanwezig is op de band die moet afslijten vooraleer de band kan doen waarvoor die werd ontworpen. Vanwege het sterke karkas kunnen we trouwens zuinig zijn met de bandendruk. Vooraan is dat 1.24 bar en achteraan 1.31 bar. Ook onder deze lage druk plooit de band niet weg. Een paar dagen later zoeken we in droge omstandigheden de home trails op. En ook nu gedragen de banden zich subliem. In die mate zelfs dat we hier en daar nog een persoonlijk record weten te verbeteren. Het zou alleen nog beter kunnen door een achterband die niet op zijn hoge middennoppen (tegen)rolt. Maar daarvoor is er de Force, die sowieso minder rolweerstand biedt en – zolang er geen baggermodder is – ook goed remt.

We zijn nu een paar weken verder en we verkiezen bijna altijd de Wild vooraan en de Force achteraan. Door de natte omstandigheden zijn we er bijna niet toe gekomen om de Force ook vooraan te testen, maar die ene keer dat het droog was, viel die ons niet tegen. Voordat we een besluit kunnen vormen, inspecteren we de banden nog een laatste keer. We hebben het nog niet gehad over de slijtvastheid, of in andere woorden, de duurzaamheid. Na 3 maanden en ongeveer 1000 kilometer aan trails kunnen we hier weinig slecht over zeggen. Buiten de normale gebruikssporen zien we nog geen tekenen van vergevorderde slijtage, maar zoals met elk paar schoenen is dat ook met banden een kwestie van tijd en genoeg stevige kilometers.

Verdict

Dat onze eerste indruk van deze band niet is blijven hangen mag een geluk wezen, want ook al waren we de eerste 10 kilometer niet onder de indruk van de prestaties, nadien heeft deze bandenset ons wel geïmponeerd. Maar voor wie zijn deze banden ontworpen? Rij je graag technische afdalingen en zoek je daarvoor een band die een lichter gewicht combineert met de grip en duurzaamheid van echte endurobanden, dan hebben de ingenieurs van Michelin wellicht aan jou gedacht toen ze met het ontwerp zijn gestart. Wij hebben ze gebruikt als combo, maar in de zomer, wanneer je op “hard packed trails” gaat rijden, kun je voluit kiezen voor de Force AM². Ben je van plan om tijdens de winter de extremen op te zoeken, dan kun je ervoor kiezen om de Wild AM² op de voor – en achtervelg te leggen. In beide gevallen zouden wij de 2.40″-versie blijven aanraden. De 2.60″-banden kun je gebruiken als comfort een doorslaggevende factor is, maar daar offer je een stukje responsiviteit en scherpte voor op.

Meer info op www.michelinman.com

[summary